ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ….

Γράφει ο Χρήστος Μπούφης:


Χθες το μεσημέρι όπως κάθε μέρα, ξάπλωσα στον καναπέ μου μετά το φαγητό για να ξεκουραστώ και αποκοιμήθηκα.

Είδα ένα όνειρο που κράτησε ελάχιστα και που με γέμισε θλίψη…. ήταν για μένα και τους πρώτους λίγους φίλους και Συναδέλφους μου στη Ρόδο, τότε το 1974.

Κοίταγα με υγρά μάτια μες στην μία και μοναδική κάμαρα του σπιτιού, όπου οι φίλοι μου και εγώ περάσαμε πολλά απογεύματα, όπου όλοι μαζί αντιμετωπίζαμε τόσα προβλήματα γελώντας και τραγουδώντας πολλές φορές ως τις πρώτες πρωινές ώρες…

Καθόμασταν κάτω, δίπλα σε μια παλιά θερμάστρα για να ζεσταθούμε και κουβεντιάζαμε ώρες, τότε δε θέλαμε τίποτα, το μόνο που μας ευχαριστούσε ήταν να καλαμπουρίζουμε να...
 πειράζουμε ο ένας τον άλλον και να μιλάμε για τον κόσμο γύρω μας…

Με πεινασμένες καρδιές, πότε μες στη ζέστη και πότε μες στο κρύο δεν πολυσκεφτόμαστε πως θα μεγαλώσουμε κάποτε, νομίζαμε πως θα μπορούμε να καθόμαστε πάντα, κουβεντιάζοντας και γλεντώντας, ενώ δεν είχαμε ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες….

Μας φαινόταν πως ξεχωρίζαμε το καλό από το κακό.. όσο εύκολα ξεχωρίζαμε το μαύρο από το άσπρο…. άλλωστε τότε δεν είχαμε και μεγάλα περιθώρια επιλογής, απλοί υπάλληλοι ήμασταν…. έτσι δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως ο μοναδικός δρόμος που θα ακλουθούσαμε θα γινόταν κάποτε κομμάτια….

Πόσα χρόνια πέρασαν και πάνε από τότε;

Πόσες μάχες της ζωής χάσαμε ή κερδίσαμε;

Πόσους δρόμους πήραν οι πρώτοι μου φίλοι και Συνάδελφοι;

Πέρασε πολύς καιρός από τότε, χαθήκαμε…. κάποιους δεν τους ξαναείδα ποτέ…..

Αχ ρε φίλοι και Συνάδελφοι εσείς από τα παλιά, πόσο θα ήθελα… μάταια όμως, να μπορούσαμε μόνο για μια φορά, να καθόμασταν ξανά σε εκείνη την κάμαρα… στο υπόγειο απέναντι από τα γραφεία της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ….

Και τη ζωή μου θα έδινα ευχαρίστως, φτάνει να ξαναζούσαμε όπως τότε…..

* Το όνειρο αυτό είναι αφιερωμένο, στους πρώτους λίγους φίλους μου… στη Ρόδο, στο Σπύρο, στο Χρίστο, στη Μαρία, στο Φίλλιπο, στο Γιώργο ( αυτόν που στις 2 τα μεσάνυχτα τον ξυπνούσαμε για να τον ντύσουμε γαμπρό…… για να μας φτιάξει ένα τσάι, μια σοκολάτα……).

Χρήστος Μπούφης
αθεράπευτα ρομαντικός