Γράφει ο Simple Man
Δώστε μου ένα κομμάτι αέρα να αναπνεύσω και ένα κομμάτι γης να ξαπλώσω το κορμί. Σε αυτόν τον τόπο που είχε γεμίσει από φωνές καταπιεσμένων ο αέρας του και αμέτρητα κυβικά αίματος η γη του, ένα τετραγωνικό και από τα δύο ζητάω. Να βάλω στα πνευμόνια μου το κουράγιο των φαντασμάτων που κάποτε ανέπνεαν εδώ και να νιώσω στο δέρμα μου πώς είναι να πεθαίνεις για το ιδανικό. Οι ζωντανοί σε αυτόν τον τόπο πια δεν ζουν, απλά κυκλοφορούν. Στριμώχνονται σε ουρές και δημόσια ταμεία, σπρώχνονται στον δρόμο νομίζοντας ότι έτσι σπρώχνουν το κακό μακριά τους, βουτούν σε θάλασσες κατακαλόκαιρο και ποτέ δεν δροσίζονται.Κι όμως σε όλον αυτόν τον τόπο σπαρμένο από βουνά και κάμπους, ένα κομμάτι γης θα έχει ...
απομείνει αμόλυντο να γίνει η κολυμπήθρα της συνείδησής μου. Έτσι απλά να φυτευτεί σε ένα κύτταρο της κινούμενης ύπαρξής μου, ότι το να ζεις, έστω και λίγο, παλεύοντας, δεν μετριέται ούτε με δέκα αιωνιότητες ζωής. Να σφίξει η πλαδαρότητα της καθημερινότητας και να αστράψει το βλέμμα ποθώντας ένα καλύτερο αύριο για αυτούς που θα ακολουθήσουν. Διότι σε αυτόν τον τόπο έχουν ξεχαστεί αυτοί που θα ακολουθήσουν. Έχουμε γίνει όλοι μας Βασιλιάδες αρχαίου δράματος που σκοτώνουμε τους απογόνους για να μην χαθεί η δική μας κυριαρχία. Η μικρή, θλιβερή, κυριαρχία μας.
Όλα τα κομμάτια γης αυτού του τόπου δοθήκαν αντιπαροχή. Εγκλώβισαν τον αέρα και οι φωνές μπήκαν στο χαρμάνι που στερεώνει τις γερές βάσεις των προσωπικών μας παλατιών. Ούτε ένα τετραγωνικό γης δεν ξέμεινε να πατήσεις το πόδι σου και να νιώσεις ότι ο σπόρος του ιδανικού είναι μία σταγόνα αίματος κάποιου τρελού που κάποια στιγμή έβαλε την ελπίδα πάνω από την ασήμαντη ζωή του. Τρελοί δεν υπάρχουν πια σε αυτή την γη. Οι ασήμαντες ζωές πολλαπλασιάστηκαν και το αίμα μας το φυλάμε σαν κάτι πολύτιμο ξεχνώντας ότι πολύτιμο γίνεται όταν το δίνεις.
Ένα κομμάτι γης να προσκυνήσω τους μικρούς άγνωστους θεούς που περπάτησαν εδώ και που έφυγαν σε μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας. Για μια στιγμή που δεν συγκρίνεται με τις αμέτρητες στιγμές εκατομμυρίων νεκροζώντανων.
