Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης:
Η ελληνική οικονομία και οι οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου συρρικνώνονται και συγχρόνως η οικονομία της λεγόμενης ευρωπαϊκής ατμομηχανής, της Γερμανίας, γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου άνθηση και ρεκόρ σε όλα τα επίπεδα. Είναι τυχαίο; Είναι θεϊκή βούληση; Είναι μόνο αποτέλεσμα εργατικότητας ή είναι το αποτέλεσμα καλά σχεδιασμένης μακροχρόνιας στρατηγικής ευφυών πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών της κυρίαρχης οικονομίας της ΕΕ;
Πολλές φορές, τις πιο σαφείς και ειλικρινείς απαντήσεις σε ερωτήματα που μας αφορούν τις παίρνουμε από τους “άλλους”. Το 1987 παρακολουθούσα στην γερμανική τηλεόραση μια προεκλογική ομιλία του τότε υποψηφίου καγκελάριου Χέλμουτ Κολ σε μια μικρή συγκέντρωση μελών του κόμματός του. Κάποια στιγμή ρώτησε ένα μέλος «γιατί κύριε Κολ δίνουμε χρήματα στους τεμπέληδες του Νότου;» (η Γερμανία χρηματοδοτούσε τότε το 28% του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΟΚ). Μου έκανε εντύπωση η σαφής, επεξηγηματική και ειλικρινής απάντηση του Κολ, ο οποίος είπε περίπου τα εξής.
«Είμαστε μία κατ εξοχήν εξαγωγική χώρα με ανταγωνιστικά βιομηχανικά προϊόντα και μία εσωτερική αγορά 60 εκατομμυρίων ( πριν την ενσωμάτωση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας). Σε λίγα χρόνια θα...........
έχουμε μία εσωτερική αγορά άνω των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών, στην οποία τα Γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα έχουν μεγάλες δυνατότητες επικράτησης. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να αρθούν όλες οι δεσμεύσεις των άλλων κρατών μελών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου και εργασίας. Επειδή οι οικονομίες των κρατών μελών του Ευρωπαϊκού Νότου δεν μπορούν να αντέξουν προς το παρόν τον ελεύθερο ανταγωνισμό, για το λόγο αυτό συμφωνήσαμε να τους βοηθήσουμε για μερικά χρόνια για να φθάσουν οι εθνικές οικονομίες τους σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε με την άρση των περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου και εργασίας να μην καταρρεύσουν». Σύμφωνα με έρευνες ομάδας οικονομολόγων του πανεπιστημίου της Οτάβας, η επένδυση στην κατάρτιση του «ανθρώπινου κεφαλαίου»είναι αυτή που αποφέρει μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη. Με απλά λόγια, οι κοινοτικοί πόροι είχαν σαν κύριο στόχο να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Οι πλούσιοι του Βορρά δεν περίμεναν βεβαίως την ουσιαστική οικονομική σύγκλιση για να αρχίσουν να παίρνουν πίσω τα χρήματά τους. Ενα αρκετά μεγάλο ποσοστό των κοινοτικών πόρων, που πλησιάζει το 50%, ξαναεπιστρέφει στο Βορρά με τη μορφή προμηθειών.
Ο σκοπός της πολιτικής είναι η ανεξαρτησία και η ευημερία του λαού και στην πολιτική το αποτέλεσμα είναι το μοναδικό αντικειμενικό κριτήριο επιτυχίας. Οι πολιτικοί των χωρών του Βορρά, με γνώμονα το συμφέρον του λαού τους, έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Το θέμα είναι τι έκαναν οι δικοί μας πολιτικοί-μεταπράτες και πως σπαταλήθηκαν τόσοι πόροι δίχως να επιτευχθεί ο στόχος;
Η μοναδική κριτική που μπορεί να ασκηθεί στους ηγέτες του Βορρά, είναι το γεγονός, πως σίγουρα γνώριζαν, ότι οι περισσότερες δουλειές των επιχειρήσεών τους με τους κομπραδόρους-μεταπράτες πολιτικούς του Νότου, γίνονται με «λάδωμα». Μη μου πει κάποιος αφελής ότι οι ευρωπαίοι του Βορρά δεν γνώριζαν άριστα που έδιναν τα χρήματά τους και τι συμβαίνει στο Νότο με τους κοινοτικούς πόρους; Γνώριζαν πως δεν γίνεται σε μια οικονομική και νομισματική ένωση η ατμομηχανή να δουλεύει άριστα και τα τελευταία βαγόνια να τρίζουν έτοιμα να διαλυθούν. Γιατί λοιπόν δεν έκαναν τίποτα, όταν ήταν ακόμη νωρίς; Γιατί δεν έκαναν τίποτα για να προλάβουν την οικονομική καθίζηση του Νότου;
Την απάντηση γι αυτήν τους την αδράνεια θα μπορούσε να μας τη δώσει ένας άλλος γερμανός πολιτικός, ο μέχρι χθες πρόεδρος της Γερμανίας και πρώην πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου από το 2000 μέχρι το 2004, ο κος Horst Köhler. Ο κος Köhler αναγκάστηκε πριν δυο μήνες περίπου να παραιτηθεί διότι σε μια συνέντευξή του για την αναγκαιότητα παραμονής του γερμανικού στρατού στο Αφγανιστάν, μεταξύ άλλων είπε: «πολεμάμε εκεί (ΑΦγανιστάν) διότι γνωρίζουμε πως μια χώρα του μεγέθους μας, με εξαγωγικό προσανατολισμό και εξάρτηση από το εξωτερικό εμπόριο, αν απαιτηθεί, θα πρέπει να είναι έτοιμη ακόμη και για στρατιωτικές επεμβάσεις ώστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας, την ασφάλεια, το εμπόριο και μ’ αυτόν τον τρόπο τις θέσεις εργασίας και το εισόδημά μας. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για νεκρούς στρατιώτες και όχι μόνο…..Αυτό είναι το τίμημα προάσπισης των συμφερόντων μας. Εχετε κάποια απορία;
Ο πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ και της Γερμανίας είπε την αλήθεια. Την ωμή αλήθεια. Πως δηλαδή στο διεθνές πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια αλλά μόνο εθνικά συμφέροντα. Η αποικιοκρατία, το δίκαιο του ισχυρού να ζει σε βάρος του αδύναμου, δεν έπαψε ποτέ αλλά μεταλλάχθηκε, προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες όπως ο ιός της γρίπης. Η νεοαποικιοκρατία απαιτεί νέους τρόπους. Σ΄αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα επιβίωσης και κυριαρχίας, στην ουσία δεν άλλαξε τίποτα από την εποχή του Περικλή. Η ΕΕ δεν μπορεί να επιδείξει περισσότερη «αλληλεγγύη» από την Αθηναϊκή Συμμαχία, την οποία αποτελούσαν μόνο έλληνες και η οποία όπως αποδείχτηκε, φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της ισχυρής κεντρικής εξουσίας που ήταν η Αθήνα. Οσοι πιστεύουν ακόμη στις αγνές προθέσεις των αγγλο-γαλλο-γερμανών ας ξαναδιαβάσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη για να δουν πως λειτούργησε η αλληλεγγύη ανάμεσα σε κράτη με την ίδια γλώσσα, την ίδια ιστορία και τον ίδιο πολιτισμό. Η φύση των ανθρώπων παραμένει πάντα η ίδια γι αυτό, όπως υποστηρίζει και ο Θουκυδίδης, έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου. Για να διδάξει επόμενες γενιές, αλλά δυστυχώς, εκείνοι που μελέτησαν καλύτερα τα βιβλία του είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες, ακόμη και ο Νταβούτογλου, που ξέρει την ιστορία μας καλύτερα από τους περισσότερους έλληνες πολιτικούς.
