Γράφει ο Χρήστος Μπόυφης:
Λίαν επιεικώς απαράδεκτες…. χαρακτηρίζονται οι συμπεριφορές των περισσότερων πολιτικών μας, μέσα και έξω από τη ΒΟΥΛΗ.
Δεν υπάρχει καμιά μα καμιά αμφιβολία, ότι η υβριστική πολιτική αντιπαράθεσή τους, είναι καθαρά υποκριτική.
Με απέραντη θλίψη παρακολουθώ - χρόνια τώρα - τους βουλευτές όλων των κομμάτων να αντιδικούν καθημερινά στη Βουλή αλλά και στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών, όχι για την κατάντια τους… για την κατάντια του τόπου μας… αλλά για το ποιος φταίει λιγότερο και... ποιος περισσότερο…
Σε καμιά Δημοκρατία οι πολιτικοί δεν είναι άγγελοι…. και αυτό το γνωρίζουν όλοι μεταξύ τους για αυτό και είναι υποκριτές.
Αυτό τους το παιχνίδι - της υποκρισίας - όμως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνο, αντίθετα απαξιώνει τον πολιτικό λόγο - τον πολιτικό διάλογο αλλά και τους θεσμούς και τις αξίες.
Εδραιώνει κατά κάποιο τρόπο την πεποίθηση σε πολλούς από εμάς τους απλούς εργαζόμενους, τους απλούς πολίτες, ότι όλα είναι σικέ και η Δημοκρατία έχει αποτύχει.
Μετέτρεψαν την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας, σε Τραγωδία…. σε Παρωδία….. και τώρα μας παριστάνουν τις αθώες περιστερές και μας ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε.
Προσωπικά δεν πιστεύω κανέναν σήμερα στη πολιτική.
Τους ακούω και γελάω…
Δίνω σημασία μόνο, σε αυτούς που δοκιμάστηκαν… κρίθηκαν… και τελικά πλήρωσαν το τίμημα…. και αυτοί δεν είναι άλλοι από εμάς τους απλούς εργαζόμενους, τους απλούς πολίτες, τους άνεργους.
Αν και πιστεύω, ότι η πολιτική είναι μόνο αυτή που μπορεί να προκαλέσει ένα νέο κύμα ενέργειας… είναι αυτή που μπορεί να μας βγάλει από το σημερινό τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε.
Δυστυχώς - αν και εύχομαι να διαψευστώ - δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα από κανένα χώρο.
Επειδή όμως συνεχίζω να είμαι, ένας αθεράπευτα ρομαντικός …
Θα περιμένω κάποιον ή κάποιους - ρε αδελφέ - που να σηκωθούν… και να πουν :
Ε λοιπόν όχι, δεν είμαστε πειραματόζωα…. και δεν είμαστε πειραματόζωα για κανένα… ούτε για μαθητευόμενους μάγους…. ούτε για υποψήφιους σωτήρες… ούτε και για εκπαιδευόμενους επαναστάτες…
Φίλες και φίλοι.
Θα περιμένω , την οριστική ρήξη… και αυτό γιατί είναι περισσότερο εύκολη και από άποψη ενέργειας και από άποψη εκτόνωσης.
Θέλω να δω τον θυμό σας σε όλο του το μεγαλείο….
Ευελπιστώ να ξεσηκωθούν όλοι ενάντια στο σάπιο σύστημα και να τα σπάσουν όλα…. τα δεσμά.
Αρκετά… φτάνει ως εδώ.
Αρκετά μας υποδούλωσαν για τα επόμενα 200 χρόνια.
Η θα καθαρίσει επιτέλους ο τόπος από τη βρώμα και τα λαμόγια ή θα πάθουμε όλοι μόλυνση…..
Πάντως σαν ένας πείσμων μεταξύ άλλων άνθρωπος… αισθάνομαι πιο ειλικρινής στο τι είμαι όταν πηγαίνω κόντρα… στο κατεστημένο… - κάπου είναι και στη φύση μου….
Εξάλλου - ως γνωστόν - και ένα αεροπλάνο για να απογειωθεί θέλει κόντρα τον άνεμο…
*Και για το τέλος μερικοί στοίχοι από ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου:
Οδός Ελλήνων…. Οδός εκείνων…. Οδός ανθρώπων υπευθύνων!!!!!
Οδός του πάθους…. Οδός του λάθους…. Οδός του ύψους και του βάθους!!!!
Αδέλφια,την καλημέρα μου σε όλους σας.
Χρήστος Μπούφης
ένας αθεράπευτα ρομαντικός
Συνταξιούχος
