 |
| Οι πολίτες πάντα έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο ενδεχομένων. |
Οι επιδιώξεις του συστήματος.
Βασική επιδίωξη κάθε συστήματος είναι η επιβίωση και διαιώνισή του. Το σύστημα πάντα εφευρίσκει ηθελημένα ή αυθόρμητα τους... μηχανισμούς που θα το επιτρέψουν να επιβάλει την αυτόνομη βούλησή του ακόμα κι αν αυτό λέγεται δημοκρατία.
Μέσα σε μια κοινωνία, η οποία αποτελείται από ξεχωριστές οντότητες, σκοπός του είναι να συμπαρασύρει πάντα τις επιμέρους βουλήσεις και να τις αφομοιώνει επιβάλλοντας μια συνισταμένη, μέσα από διαφορετικά ειδικά βάρη των επιμέρους στοιχείων. Ο πιο άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος για να πραγματώσει το σύστημα τις επιδιώξεις του, είναι να έχει σύμφωνους τους πολίτες.
Οι πολίτες από τη μεριά τους θα κληθούν να έχουν μια στάση απέναντι στις επιταγές του συστήματος. Τα ενδεχόμενα χοντρικά είναι τέσσερα: 1)Όλοι οι πολίτες θα συμφωνήσουν με το σύστημα. 2)Όλοι οι πολίτες θα διαφωνήσουν. 3)Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα διαφωνήσουν. 4)Ίσως υπάρξουν και κάποιοι που απλά θα αδιαφορήσουν ή θα πουν κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, το κράτος δεν ενδιαφέρεται για περαιτέρω δράση καθώς έχει επιτύχει τους σκοπούς του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, το σύστημα ουσιαστικά θα έχει αυτοκαταργηθεί, αφού θα είναι αδύνατον για αυτό να μεταστρέψει τις αντιλήψεις του συνόλου των πολιτών. Επειδή όμως οι παραπάνω αφορούν παρά μόνο ακραίες και θεωρητικές περιπτώσεις, το σύνηθες είναι να συναντούμε πάντα την τρίτη και την τέταρτη όπου το κράτος πάντα έχει ως πρόβλημα το χειρισμό των επιμέρους διαφορετικών στάσεων των πολιτών.
Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί προπαγάνδα σε μία εντελώς ανομοιογενή μάζα, την οποία διέπουν παραπάνω των δύο και τριών απόψεων και τάσεων, η εξουσία ακολουθεί κάποια βήματα για να επιβάλει τις ιδέες της: Σε μια πλήρως ανομοιογενή και άμορφη μάζα, εκκολάπτει κάποιες ιδέες, οι οποίες θα εξελιχθούν σε τάσεις και εν συνεχεία θα αποκτήσουν υποστηρικτές παίρνοντας τη μορφή κάποιου θεσμού (κόμμα). Στη συνέχεια, αφού έχει στρέψει το βλέμμα των πολιτών από ψηλά που ήταν, στην κορυφή της πυραμίδας (προς το σύστημα και το λόγο ύπαρξης του), σε χαμηλότερες βαθμίδες (προς τα κόμματα, τις ιδεολογίες και τις ιδέες), επιχειρεί να απλοποιήσει τη διαφοροποίηση της μάζας όσο γίνεται περισσότερο. Και θα πρέπει αυτή η απλοποίηση να γίνει μέχρι το βέλτιστο βαθμό. Αν δεν γίνει απλοποίηση, όλοι θα κοιτάζουν το σύστημα και θα το κρίνουν. Αν υπάρξει ακραία διαφοροποίηση, τότε με τέτοια ανομοιογένεια, δε θα είναι δυνατή η έκφραση ή η επιβολή μιας αντικειμενικής συνισταμένης. Οπότε ποιο είναι το βέλτιστο σημείο διαχωρισμού της κοινής γνώμης, ώστε να υπάρχει μια διαλεκτική μεν, αλλά τα αποτελέσματα να είναι περιορισμένου εύρους; Νομίζω πως είναι το 50-50.
Και ποιο είναι το βασικότερο εργαλείο του συστήματος ώστε να επιβάλει στην κοινωνία το apartheid ιδεών; Τα κόμματα και οι οργανώσεις τους. Όλα τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, καλούνται να πάρουν στάση σε ένα μείζον πάντα θέμα. Τα θέματα που θα έπρεπε να τα αγγίζουν είναι πολλά και όλα θα μπορούσαν να θεωρηθούν μείζονα. Όμως όλα ανεξαιρέτως θα πάρουν μία σαφή θέση γύρω από ένα θέμα την κάθε φορά και θα την διατυμπανίσουν Θα έρθουν μετά τα Μ.Μ.Ε. και θα προβάλουν ως μείζον θέμα, αυτό πάνω στο οποίο τα κόμματα μέσα από μια άτυπη συμφωνία αποφάσισαν να τοποθετηθούν.
Ανεξαρτήτως έτσι με την ύπαρξη των δύο μεγάλων κομμάτων και των μικρότερων με τις βασικές ιδεολογίες τους το καθένα, όλα θα πάρουν μια θέση και σε αυτήν θα συμπαρασύρουν και τους ψηφοφόρους τους. Σαν να παίρνεις τις επικρατούσες ιδεολογίες και έτσι ρευστές που είναι να τις εγχύεις σε δύο αλληλοσυμπληρόμενα καλούπια. Σε όλα τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας, πάντα το ποσοστό των υπέρ και των κατά ήταν κοντά στο 50% ή τελοσπάντων οι πολίτες είχαν να διαλέξουν μεταξύ δύο αποφάσεων. Οι υπέρ και κατά του μνημονίου (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα υπέρ και Ν.Δ., Κ.Κ.Ε., ΣΥΝ κατά), οι υπέρ της Ε.Ε. και οι κατά, οι υπέρ της εκκλησίας και οι κατά, αντιστοίχως υπέρ κατά σε πολέμους, στη στάση των Η.Π.Α., στην οικονομική πολιτική, στις νέες ταυτότητες, στο σύστημα παιδείας κ.α.. Είναι τυχαίο που οι επιλογές που προβάλλονται πάντα ως ενδεχόμενα, είναι πάντα δύο; Όχι περισσότερα από δύο προς αποφυγή σύγχυσης και αδυναμίας ελέγχου και ποτέ μόνο ένα, γιατί χωρίς πόλωση αυξάνεται η ελευθερία του ατόμου και άντε να το συμμαζέψεις.
Ο τσομπάνης δε φοβάται το διπλανό μαντρί, αλλά τον κακό μοναχικό λύκο και τ΄αδέσποτα.
Πηγή: www.ramnousia.com Μέσα σε μια κοινωνία, η οποία αποτελείται από ξεχωριστές οντότητες, σκοπός του είναι να συμπαρασύρει πάντα τις επιμέρους βουλήσεις και να τις αφομοιώνει επιβάλλοντας μια συνισταμένη, μέσα από διαφορετικά ειδικά βάρη των επιμέρους στοιχείων. Ο πιο άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος για να πραγματώσει το σύστημα τις επιδιώξεις του, είναι να έχει σύμφωνους τους πολίτες.
Η στάση των πολιτών
Οι πολίτες από τη μεριά τους θα κληθούν να έχουν μια στάση απέναντι στις επιταγές του συστήματος. Τα ενδεχόμενα χοντρικά είναι τέσσερα: 1)Όλοι οι πολίτες θα συμφωνήσουν με το σύστημα. 2)Όλοι οι πολίτες θα διαφωνήσουν. 3)Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα διαφωνήσουν. 4)Ίσως υπάρξουν και κάποιοι που απλά θα αδιαφορήσουν ή θα πουν κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, το κράτος δεν ενδιαφέρεται για περαιτέρω δράση καθώς έχει επιτύχει τους σκοπούς του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, το σύστημα ουσιαστικά θα έχει αυτοκαταργηθεί, αφού θα είναι αδύνατον για αυτό να μεταστρέψει τις αντιλήψεις του συνόλου των πολιτών. Επειδή όμως οι παραπάνω αφορούν παρά μόνο ακραίες και θεωρητικές περιπτώσεις, το σύνηθες είναι να συναντούμε πάντα την τρίτη και την τέταρτη όπου το κράτος πάντα έχει ως πρόβλημα το χειρισμό των επιμέρους διαφορετικών στάσεων των πολιτών.
Η προπαγάνδα της εξουσίας για την επιβολή των ιδεών της
Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί προπαγάνδα σε μία εντελώς ανομοιογενή μάζα, την οποία διέπουν παραπάνω των δύο και τριών απόψεων και τάσεων, η εξουσία ακολουθεί κάποια βήματα για να επιβάλει τις ιδέες της: Σε μια πλήρως ανομοιογενή και άμορφη μάζα, εκκολάπτει κάποιες ιδέες, οι οποίες θα εξελιχθούν σε τάσεις και εν συνεχεία θα αποκτήσουν υποστηρικτές παίρνοντας τη μορφή κάποιου θεσμού (κόμμα). Στη συνέχεια, αφού έχει στρέψει το βλέμμα των πολιτών από ψηλά που ήταν, στην κορυφή της πυραμίδας (προς το σύστημα και το λόγο ύπαρξης του), σε χαμηλότερες βαθμίδες (προς τα κόμματα, τις ιδεολογίες και τις ιδέες), επιχειρεί να απλοποιήσει τη διαφοροποίηση της μάζας όσο γίνεται περισσότερο. Και θα πρέπει αυτή η απλοποίηση να γίνει μέχρι το βέλτιστο βαθμό. Αν δεν γίνει απλοποίηση, όλοι θα κοιτάζουν το σύστημα και θα το κρίνουν. Αν υπάρξει ακραία διαφοροποίηση, τότε με τέτοια ανομοιογένεια, δε θα είναι δυνατή η έκφραση ή η επιβολή μιας αντικειμενικής συνισταμένης. Οπότε ποιο είναι το βέλτιστο σημείο διαχωρισμού της κοινής γνώμης, ώστε να υπάρχει μια διαλεκτική μεν, αλλά τα αποτελέσματα να είναι περιορισμένου εύρους; Νομίζω πως είναι το 50-50.
Τα κόμματα εργαλείο του συστήματος
Και ποιο είναι το βασικότερο εργαλείο του συστήματος ώστε να επιβάλει στην κοινωνία το apartheid ιδεών; Τα κόμματα και οι οργανώσεις τους. Όλα τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, καλούνται να πάρουν στάση σε ένα μείζον πάντα θέμα. Τα θέματα που θα έπρεπε να τα αγγίζουν είναι πολλά και όλα θα μπορούσαν να θεωρηθούν μείζονα. Όμως όλα ανεξαιρέτως θα πάρουν μία σαφή θέση γύρω από ένα θέμα την κάθε φορά και θα την διατυμπανίσουν Θα έρθουν μετά τα Μ.Μ.Ε. και θα προβάλουν ως μείζον θέμα, αυτό πάνω στο οποίο τα κόμματα μέσα από μια άτυπη συμφωνία αποφάσισαν να τοποθετηθούν.
Ανεξαρτήτως έτσι με την ύπαρξη των δύο μεγάλων κομμάτων και των μικρότερων με τις βασικές ιδεολογίες τους το καθένα, όλα θα πάρουν μια θέση και σε αυτήν θα συμπαρασύρουν και τους ψηφοφόρους τους. Σαν να παίρνεις τις επικρατούσες ιδεολογίες και έτσι ρευστές που είναι να τις εγχύεις σε δύο αλληλοσυμπληρόμενα καλούπια. Σε όλα τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας, πάντα το ποσοστό των υπέρ και των κατά ήταν κοντά στο 50% ή τελοσπάντων οι πολίτες είχαν να διαλέξουν μεταξύ δύο αποφάσεων. Οι υπέρ και κατά του μνημονίου (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα υπέρ και Ν.Δ., Κ.Κ.Ε., ΣΥΝ κατά), οι υπέρ της Ε.Ε. και οι κατά, οι υπέρ της εκκλησίας και οι κατά, αντιστοίχως υπέρ κατά σε πολέμους, στη στάση των Η.Π.Α., στην οικονομική πολιτική, στις νέες ταυτότητες, στο σύστημα παιδείας κ.α.. Είναι τυχαίο που οι επιλογές που προβάλλονται πάντα ως ενδεχόμενα, είναι πάντα δύο; Όχι περισσότερα από δύο προς αποφυγή σύγχυσης και αδυναμίας ελέγχου και ποτέ μόνο ένα, γιατί χωρίς πόλωση αυξάνεται η ελευθερία του ατόμου και άντε να το συμμαζέψεις.
Ο τσομπάνης δε φοβάται το διπλανό μαντρί, αλλά τον κακό μοναχικό λύκο και τ΄αδέσποτα.
