Γράφει ο Χρήστος Μπούφης:
Φίλες και Φίλοι.
Με ρωτούν πολλοί παλιοί και καλοί μου - τέως συνάδελφοι και φίλοι:
Μα καλά τι σε έχει πιάσει και γράφεις - γράφεις - γράφεις…. τα τελευταία χρόνια - δεν τους βαρέθηκες ακόμη… αφού βλέπεις ότι δεν αλλάζει τίποτα.
Τους απαντώ, ότι οι μακροχρόνιες... κρίσεις δίνουν μεγάλη εξουσία στην ελπίδα… και δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε ακριβώς σε τι ελπίζουμε… η αοριστία είναι αυτή που μας βοηθά να υπομένουμε… η υπομονή μας παίρνει κουράγιο μη γνωρίζοντας πόσο χρόνο δοκιμασίας έχουμε μπροστά μας…
Προσωπικά για πολλά χρόνια δεν ασχολιόμουν …. δεν έγραφα…. ήμουν αδιάφορος…. τώρα τελευταία έχω μια εμμονή με το όλο θέμα… δεν βλέπω φως στο σύστημα αυτό που κυβερνά σήμερα τη Χώρα μας… αυτό είναι για μένα το μόνο σίγουρο… χρόνια τώρα κάποιοι - οι ίδιοι και οι ίδιοι - μας πουλάνε το ίδιο παραμύθι και εμείς το αγοράζουμε…
Χθες το βράδυ ονειρευόμουν…. τι ωραία που θα ήταν να τους πετάγαμε… να τους εξοστρακίζαμε όλους… να ξεκουμπιστούν και να φύγουν όλοι αυτοί οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και Συνδικαλιστές… όλοι αυτοί που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος…. και να αντικατασταθούν από αληθινούς ανθρώπους - πολιτικούς - συνδικαλιστές… τι καλά που θα ήταν για τον τόπο μας.
Τώρα λοιπόν που ήλθαν τα δύσκολα... το γράψιμο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για μένα… γιατί είναι ένα μέσο διαμαρτυρίας… ένα μέσο δημιουργικό… αποφόρτισης και εκτόνωσης…. και το σπουδαιότερο λειτουργεί θεραπευτικά για μένα…. σαν ένα φάρμακο της ψυχής μου.
Έχω μέσα μου ένα ένστικτο… μια ψυχική διάθεση…. και ένα εσωτερικό κόσμο…. που ξεπερνά τα όρια της ύλης… τα όρια του σώματός μου… νοιώθω σαν να πηγαίνω για τρέξιμο… το σώμα μου να μην αντέχει άλλο… αλλά η ψυχή μου να αντέχει… και να θέλει να συνεχίσει.
Φίλες και Φίλοι.
Το καταλαβαίνω - το αισθάνομαι και το βλέπω καθαρά, ότι οι νέοι σήμερα - τα παιδιά μας είναι σαν κάτι λουλούδια που προσπαθούν να ανθίσουν σε μια κοινωνία τεράτων…. έτοιμων να τους κατασπαράξουν…. και αυτό με εξοργίζει… με πληγώνει… αλλά και με θεριεύει.
Η υπέρβαση που πρέπει να κάνουν όσοι θέλουν να αλλάξουν το σύστημα… οι νέοι - τα παιδιά μας για να μπορέσουν να πετύχουν το σκοπό τους…. απαιτεί μεγάλη προσπάθεια… τόσο μεγάλη που μπορεί να είναι ακόμη και πέρα από κάθε λογική….
Όσο υπάρχω - όσο βρίσκομαι στη ζωή αισθάνομαι πως έχω χρέος να τα βοηθήσω προς την κατεύθυνση αυτή… για αυτό και δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω.
Χρήστος Μπούφης
αθεράπευτα ρομαντικός
