Λόγο πολιτικό δεν έχω να δώσω και εδώ που τα λέμε δεν έχω μεγάλο κίνητρο για να δημιουργήσω.. Θα μιλήσω πολύπλοκα και απλά μαζί.. Βασικά, θα μονολογήσω ενστικτωδώς [χωρίς δηλαδή να μου έχουν δώσει το λόγο] στη θέση κάποιων που δεν μπορούν να μιλήσουν.. Και δεν μπορούν... να μιλήσουν, επειδή δεν προλαβαίνουν και δεν προλαβαίνουν επειδή δουλεύουν.. μερικοί από αυτούς ζητιανεύουν, κλέβουν, βιάζουν, βιάζονται, τρυπιούνται και κοιμούνται στον δρόμο. Είναι αυτά που βλέπω καθημερινά στην Αθήνα, είναι αυτά που μου προσφέρει η Αθήνα στον ελεύθερο χρόνο μου.
Κάθε πρωί λοιπόν το ίδιο σκηνικό.. Η μάνα με το μωρό στην αγκαλιά στο σταθμό Αττικής, ο πατέρας με το μικρό του μες στο καμίνι, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος [Banque nationale de la Grece ή National bank of Greece] στην Σταδίου, κορίτσια με χαρτομάντιλα και αιώνια ακορντεόν στα ίδια στέκια. Ποιος μίλησε λοιπόν για πανικό στην μισητή και συνάμα πυκνοκατοικημένη πόλη μας; Καθόλου πανικός δεν γίνεται. Αυτό το χάος που περιγράφουμε αγανακτισμένα καθημερινά δεν είναι στην πραγματικότητα χάος. Όλα κυλούν και ξανακυλούν το ένα πάνω στο άλλο, η μία μέρα πάνω στην άλλη. Ίδια δουλειά, ίδιο σκηνικό, ίδια χρώματα και ίδια μελαγχολία.
Συχνά τα βάζουμε με κάποιο σύστημα, με κάποια ανθρωπάκια που μας παρουσιάζει το μαυροκούτι [τώρα θα μου πεις έχει βγει και σε χρώματα, για να αποβλακωνόμαστε με στυλ] και με μία ζωή της Αθήνας που θεωρούμε αποπνικτική. Ξεφυσήματα, άγχη, φασαρίες και ξεσπάσματα, ώσπου να ξεκινήσει η ίδια μέρα πάλι από την αρχή.. Κύκλοι, κυκλώματα και ΜΟΝΦΘΑΛΜΟΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Σαν τα ξεχασμένα έπιπλα, που κάνεις να τα αγγίξεις με το δάχτυλο,για να τσεκάρεις πόση σκόνη θα βγάλουν, έτσι και εμείς.. Ξεχασμένα έπιπλα, ή ακόμη καλύτερα, ξεχασμένες πόρτες. Ανοίγουμε και κλείνουμε αυτόματα πλέον.. Δεν μας αγγίζουν, λειτουργούμε με φωτοκύτταρο.. ή μήπως με ΜΜΕ-κύτταρο;
Σταματώ με τις λεξιπαιγνίες, αλλά θα συνεχίσω με τις εξυπνάδες.. Πού σκατά είναι το σύστημα; Πού στεγάζεται; Και μην ακούσω τις κλασικές μαλακίες, να καεί η Βουλή και το σπίτι του κάθε υπουργού. Τα ξέρουμε αυτά.. Και με αυτά ας ασχοληθούν όσοι κατέχουν στρατηγική σκέψη, εγώ μαζί τους.. Θέλω όμως να καταλήξω στο ότι.. όταν εγώ, εσύ και ο κάθε Έλληνας έχουμε το λεγόμενο κονέ, βύσμα, λαδωματάκι κ.ο.κ για τη βγάλουμε καθαρή, και να βολευτούμε με μια θεσούλα στο κραυγαλέο μπουρδελένιο δημόσιο. [ναι, συγχαρητήρια σε όσους έχουν μπει, έχουν εξαιρετικά βαρετές δημόσιες μούρες] και τα σχετικά, πώς; Πες μου πώς έχεις την απαίτηση μετά, να μην σου σπάσει τη σύμβαση, να μην μειώσει την σύνταξη και όλα τα τάχα μου έκτακτα μέτρα, τα ποντίκια που χεις ψηφίσει; Και αν και δεν είμαι πολύ της θρησκείας, θα την χρησιμοποιήσω για λίγο μονάχα και ας με συγχωρήσει ο αναμάρτητος. Για να καλέσω κάποιον ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ να μου κράξει πρώτος αυτούς που χουμε στην πολλά υποσχόμενη και λίγα καμώμενη Βουλή μας. Μα σαν άνθρωποι, στην απλή καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμε την ίδια τακτική με δ' αύτους.. Επιδιώκουμε την ανέλιξη επί πτωμάτων, γιατί να μην γίνουμε και εμείς πτώματα για κάποιον "ανώτερο" από εμάς;
Ας επιστρέψω στις γλαφυρές περιγραφές μου.. για να καταλήξω σε ένα δεύτερο συμπέρασμα..
Ρατσισμός λοιπόν, το πρώτο και τελευταίο πράγμα που κάνει μπαμ παντού. Όχι μόνο φυλετικός, αλλά θα εστιάσω για λίγο εδώ. Υπάρχουν μετανάστες που κλέβουν, που βιάζουν και που τρυπιούνται.. Υπάρχουν όμως και Έλληνες που κλέβουν, βιάζουν και τρυπιούνται. Υπάρχουν Έλληνες που μοχθούν, κουράζονται και στερούνται για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, υπάρχουν όμως και μετανάστες που μοχθούν, κουράζονται, στερούνται, μαθαίνουν τη γλώσσα μας και προσπαθούν να κοινωνικοποιηθούν τόσο για να συντηρηθούν όσο και για να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς στις ρατσιστικές απαιτήσεις μας. Και όπως έμαθα από δυο σοφά άτομα, είμαστε ό,τι έχουμε μες στο κεφάλι μας. Δίπολα θες να φτιάχνεις; Με τον ίδιο τρόπο θα σε αντιμετωπίσουν, όχι απαραίτητα επειδή όντως θα ανήκεις στους καλούς ή στους κακούς, αλλά επειδή θα τα έχεις απλοποιήσει πάρα πολύ για να γίνεις κάτι ενδιάμεσο.
Ας χαμογελάμε λοιπόν στους άπορους, στους μετανάστες, στους μέχρι τώρα αποκλεισμένους.. Αν μας ανταποδώσουν, θα είναι η πρώτη απόδειξη ότι ο καθένας τους είναι ένας από εμάς..
Ή καλύτερα ότι εμείς και αυτοί, είμαστε όλοι μαζί διαφορετικοί.
Πηγή: www.ramnousia.com
Κάθε πρωί λοιπόν το ίδιο σκηνικό.. Η μάνα με το μωρό στην αγκαλιά στο σταθμό Αττικής, ο πατέρας με το μικρό του μες στο καμίνι, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος [Banque nationale de la Grece ή National bank of Greece] στην Σταδίου, κορίτσια με χαρτομάντιλα και αιώνια ακορντεόν στα ίδια στέκια. Ποιος μίλησε λοιπόν για πανικό στην μισητή και συνάμα πυκνοκατοικημένη πόλη μας; Καθόλου πανικός δεν γίνεται. Αυτό το χάος που περιγράφουμε αγανακτισμένα καθημερινά δεν είναι στην πραγματικότητα χάος. Όλα κυλούν και ξανακυλούν το ένα πάνω στο άλλο, η μία μέρα πάνω στην άλλη. Ίδια δουλειά, ίδιο σκηνικό, ίδια χρώματα και ίδια μελαγχολία.
Συχνά τα βάζουμε με κάποιο σύστημα, με κάποια ανθρωπάκια που μας παρουσιάζει το μαυροκούτι [τώρα θα μου πεις έχει βγει και σε χρώματα, για να αποβλακωνόμαστε με στυλ] και με μία ζωή της Αθήνας που θεωρούμε αποπνικτική. Ξεφυσήματα, άγχη, φασαρίες και ξεσπάσματα, ώσπου να ξεκινήσει η ίδια μέρα πάλι από την αρχή.. Κύκλοι, κυκλώματα και ΜΟΝΦΘΑΛΜΟΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Σαν τα ξεχασμένα έπιπλα, που κάνεις να τα αγγίξεις με το δάχτυλο,για να τσεκάρεις πόση σκόνη θα βγάλουν, έτσι και εμείς.. Ξεχασμένα έπιπλα, ή ακόμη καλύτερα, ξεχασμένες πόρτες. Ανοίγουμε και κλείνουμε αυτόματα πλέον.. Δεν μας αγγίζουν, λειτουργούμε με φωτοκύτταρο.. ή μήπως με ΜΜΕ-κύτταρο;
Σταματώ με τις λεξιπαιγνίες, αλλά θα συνεχίσω με τις εξυπνάδες.. Πού σκατά είναι το σύστημα; Πού στεγάζεται; Και μην ακούσω τις κλασικές μαλακίες, να καεί η Βουλή και το σπίτι του κάθε υπουργού. Τα ξέρουμε αυτά.. Και με αυτά ας ασχοληθούν όσοι κατέχουν στρατηγική σκέψη, εγώ μαζί τους.. Θέλω όμως να καταλήξω στο ότι.. όταν εγώ, εσύ και ο κάθε Έλληνας έχουμε το λεγόμενο κονέ, βύσμα, λαδωματάκι κ.ο.κ για τη βγάλουμε καθαρή, και να βολευτούμε με μια θεσούλα στο κραυγαλέο μπουρδελένιο δημόσιο. [ναι, συγχαρητήρια σε όσους έχουν μπει, έχουν εξαιρετικά βαρετές δημόσιες μούρες] και τα σχετικά, πώς; Πες μου πώς έχεις την απαίτηση μετά, να μην σου σπάσει τη σύμβαση, να μην μειώσει την σύνταξη και όλα τα τάχα μου έκτακτα μέτρα, τα ποντίκια που χεις ψηφίσει; Και αν και δεν είμαι πολύ της θρησκείας, θα την χρησιμοποιήσω για λίγο μονάχα και ας με συγχωρήσει ο αναμάρτητος. Για να καλέσω κάποιον ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ να μου κράξει πρώτος αυτούς που χουμε στην πολλά υποσχόμενη και λίγα καμώμενη Βουλή μας. Μα σαν άνθρωποι, στην απλή καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμε την ίδια τακτική με δ' αύτους.. Επιδιώκουμε την ανέλιξη επί πτωμάτων, γιατί να μην γίνουμε και εμείς πτώματα για κάποιον "ανώτερο" από εμάς;
Ας επιστρέψω στις γλαφυρές περιγραφές μου.. για να καταλήξω σε ένα δεύτερο συμπέρασμα..
Ρατσισμός λοιπόν, το πρώτο και τελευταίο πράγμα που κάνει μπαμ παντού. Όχι μόνο φυλετικός, αλλά θα εστιάσω για λίγο εδώ. Υπάρχουν μετανάστες που κλέβουν, που βιάζουν και που τρυπιούνται.. Υπάρχουν όμως και Έλληνες που κλέβουν, βιάζουν και τρυπιούνται. Υπάρχουν Έλληνες που μοχθούν, κουράζονται και στερούνται για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, υπάρχουν όμως και μετανάστες που μοχθούν, κουράζονται, στερούνται, μαθαίνουν τη γλώσσα μας και προσπαθούν να κοινωνικοποιηθούν τόσο για να συντηρηθούν όσο και για να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς στις ρατσιστικές απαιτήσεις μας. Και όπως έμαθα από δυο σοφά άτομα, είμαστε ό,τι έχουμε μες στο κεφάλι μας. Δίπολα θες να φτιάχνεις; Με τον ίδιο τρόπο θα σε αντιμετωπίσουν, όχι απαραίτητα επειδή όντως θα ανήκεις στους καλούς ή στους κακούς, αλλά επειδή θα τα έχεις απλοποιήσει πάρα πολύ για να γίνεις κάτι ενδιάμεσο.
Ας χαμογελάμε λοιπόν στους άπορους, στους μετανάστες, στους μέχρι τώρα αποκλεισμένους.. Αν μας ανταποδώσουν, θα είναι η πρώτη απόδειξη ότι ο καθένας τους είναι ένας από εμάς..
Ή καλύτερα ότι εμείς και αυτοί, είμαστε όλοι μαζί διαφορετικοί.
