Γράφει ο Χρήστος Μπούφης:
Φίλες και Φίλοι.
Ήθελα να γράψω κάτι απόψε - για την περικοπή μισθών και επιδομάτων που έρχονται σύντομα σε όλες τις ΔΕΚΟ - αλλά…. αυτό που αντίκρισα σήμερα το μεσημέρι την ώρα που έτρωγα μαζί με ένα φίλο μου σε ένα απλό παλιό εστιατόριο της γειτονιάς μου - μαγειρείο το λέγαμε κάποτε - με έκανε να αλλάξω γνώμη…
Ένας άνθρωπος καθόταν μπροστά στη βιτρίνα του μαγειρείου που έτρωγα - παραπάνω από μια ώρα - με το βλέμμα του καρφωμένο στα πιάτα με τα φαγητά…. σαν να προσπαθούσε να τα ρουφήξει με τα μάτια του… μέσα από το τζάμι…. ήταν φανερό ότι πεινούσε!!!!
Τόση φτώχια… ανεργία…. απελπισμένοι άνθρωποι…. με μισθούς και συντάξεις πείνας…. τόσα προβλήματα… για να γράψεις.
Όμως εγώ νιώθω ακόμη τα μάτια του πεινασμένου… αυτού απλού ανθρώπου καρφωμένα πάνω μου…. και δεν αισθάνομαι καλά.
Φίλες και Φίλοι.
Καθισμένος στον καναπέ του δωματίου μου μπροστά στη τηλεόραση. Ντρέπομαι για την ζέστα μου - για την ζεστασιά του σπιτιού μου και για την ανθρωπιά μου…. όταν την ίδια στιγμή κάποιοι δεν έχουν να φάνε… κάποιοι να βρίσκονται άστεγοι… έξω στο δρόμο… και με αυτόν τον καιρό.
Στο μυαλό μου είναι χαραγμένες οι τέσσερις ερωτήσεις ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του κόσμου - του Ιμμάνουελ Καντ :
Τι μπορώ να γνωρίζω…
Τι πρέπει να πράξω…
Τι μου επιτρέπεται να ελπίζω… και
Τι είναι τελικά ο άνθρωπος….
Χρήστος Μπούφης
αθεράπευτα ρομαντικός
