δυνατά να μιλάς για όνειρα μέχρι να ξεψυχήσει ο θυμός‏

μην περιφέρεσαι 
στο σκοτάδι  που σε χρεώνει ενοχές

και  μην χτυπάς  το κεφάλι
σε τοίχους που σου έφτιαξαν
δυνατά να γελάς
να σου κάνει το τραύμα μικρό
ο  ψίθυρος κι ο ήχος της ψυχής σου.
δυνατά να χτυπά το αίμα...

στη φλέβα του λαιμού
και στην καρδιά 
μέχρι να τρομάξεις,
γιατί  ξέρεις να αντέχεις
δυνατά  η κραυγή 

να σκίσει τη νύχτα για να νιώσεις ζωντανός άνθρωπος
δυνατά να μιλάς  για  όνειρα

μέχρι  να  ξεψυχήσει ο θυμός
δυνατά τα αδύνατα 

μέχρι να βρεις άλλη  αφορμή να κλάψεις.

Δυνατά όλα
όσα δε φαντάζεσαι

μέχρι το τέλος....
κι αν δεν είναι αυτό που περίμενες
Τώρα μη με ψάχνεις άλλο  να  πεις με μάτια στεγνά.
Έφυγα.... να πεις .
Τώρα μη με ψάχνεις άλλο....
στο εαυτό μου οφείλω... .το μέλλον

την ευτυχία που περιμένει στη γωνία
θα κρατήσω, στις χούφτες το νερό
να ξεδιψάσει η Αγάπη. 
Σκοτείνιασε, παράξενα κι απόψε

και είναι τόσο οικεία η μοναξιά....
και τόσο γνώριμο
το άρωμα της απουσίας...


από καρδιάς
Χαρούλα Βερίγου