Του Θανάση Γιαπιτζάκη:
Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός, βήμα ταχύ,
να τον προϋπαντήσουμε με ότι αρχίζει από χι (όπως χάνομαι, χρωστάω,...
χορτάρι, χειρισμός, χείριστος, χαρά, χαρακώματα,χρηματίζομαι, χαρταετός, χρέη).
Πάντως, όχι Χρεοκοπία !
Για τους επτακόσιους πενήντα χιλιάδες άνεργους, για τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων που δεν μπορούν ούτε καν να μπουν στην παραγωγή («Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες» όπως έλεγε παλιά ο Βάρναλης αλλά με άλλο νόημα, του ξεσηκωμού, που δεν ισχύει σήμερα), καθώς και για τους τόσους που θέλουν στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα απλά να κάνουν τη δουλειά τους και να ζήσουν απ΄αυτή, το νεοελληνικό οικονομικό μοντέλο που μιλάει με τη γλώσσα της εκμετάλλευσης είναι το πιο αντιπαραγωγικό, το πιο διεφθαρμένο, το πιο άδικο.
Πριν από μια βδομάδα μάθαμε ότι - μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια του Δύο Χιλιάδες, που γίναμε όλοι «φυγάδες» όπως προέλεγε ο Σαββόπουλος - η γλώσσα της εκμετάλλευσης είχε και το όνομα του συνδικαλισμού. Το Συνδικάτο μιας ΔΕΚΟ τσέπωσε από την επιχείρηση τριάντα δύο ολόκληρα εκατομμύρια. Με ποιό τρόπο; Έπαιρνε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες το χρόνο, ποσό που από το 2005 δεκαπλασιάστηκε. Έγινε δηλαδή κανονική διανομή κερδών!
Μάθαμε επίσης για εκπροσώπους σωματείων, διορισμένους στα διοικητικά συμβούλια ασφαλιστικών ταμείων, που παίρνουν εξήντα πέντε χιλιάδες οδοιπορικά για να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις τους. Κάτι που σημαίνει ότι κάποιοι εργαζόμενοι, πέρα από το μισθό τους, πέρα από τα επιδόματα, πέρα από τα επιπλέον, υπερωρίες, εκτός έδρας, πέρα από την αμοιβή τους για την παρουσία τους στα συμβούλια, έχουν και αποδοχές άσχετες με το αντικείμενό τους. Να πώς χτίζονται τα σπίτια, τα εντός και τα εκτός σχεδίου, τα νόμιμα και τα παράνομα. Με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ο καθένας, που αν δηλαδή μια μεσαία επιχείρηση έχει κέρδη ετήσια όσα τα οδοιπορικά του ενός, θεωρείται μια αξιοπρεπής, υγιέστατη εταιρεία. Και δημιουργεί και καμιά πενηνταριά θέσεις εργασίας. Το λέω για να μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπάρχουν επιχειρήσεις στον ελληνικό χώρο και γιατί η ανεργία των νέων κοντεύει το 40%.
Την ίδια εβδομάδα πάντα, μάθαμε για τρεις χιλιάδες (το γράφω ολογράφως) πλαστές άδειες «αιμοδοσίας», που στοίχισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στο Δημόσιο και οι υπεύθυνοι τιμωρήθηκαν με έξη μέρες αργία, για να μπορέσουν να κάνουν καλύτερες πασχαλινές διακοπές.
Όλες οι παραπάνω είναι επιμέρους ειδήσεις. Που, κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν αναδεικνύονται ποτέ όπως το...σατανικό Μνημόνιο - και, κυρίως, δεν συνδυάζονται ποτέ σε μια ενιαία εξήγηση της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτή όμως είναι η εικόνα του κράτους μας και το αληθινό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικές σφραγίδες, άλλοτε ως κομματικά στελέχη, άλλοτε ως συνδικαλιστικά, άλλοτε ως τοπική αυτοδιοίκηση, άλλοτε ως κρατικοί λειτουργοί και άλλοτε ως επαγγελματικοί εκπρόσωποι, είναι οι Διαχειριστές, αυτοί που ελέγχουν την ροή του δημόσιου χρήματος.
Γι΄αυτό το κόστος της κρατικής γραφειοκρατίας είναι τριπλάσιο στη μικρή Ελλαδάρα μας από την υπόλοιπη Ευρώπη, γι΄αυτό δεν υπάρχουν λεφτά (ούτε Έλληνες με λεπτά αισθήματα) για δημόσιες επενδύσεις και για κοινωνικές δαπάνες, γι΄αυτό συμπιέζεται ο ιδιωτικός τομέας, γι΄αυτό αυξάνεται η ανεργία. Εντέλει το σύστημα χρεοκοπεί, αφού το κόστος της αναπαραγωγής του συνεχώς μεγαλώνει.
Μπορεί το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης να εξαντλήθηκε, μπορεί πολλοί από εμάς να είμαστε εκτός παραγωγικής διαδικασίας, μπορεί πολλοί μισθοί στο δημόσιο να μην αντιστοιχούν σε χρήσιμες εργασίες, μπορεί να είμαστε πολλοί οι αυτοαπασχολούμενοι που οι μισοί να επιβιώνουμε με την φοροδιαφυγή και με την εισφοροδιαφυγή, όμως το ξαναλέω:
Το μεγαλύτερο εμπόδιο «για να δούμε ηλίου πρόσωπο» είναι οι Διαχειριστές. Ένα νέο κοινωνικό στρώμα των τελευταίων δεκαετιών που συνδιαχειρίζεται κρατικές επιχειρήσεις, που διανέμει τα Κοινοτικά Προγράμματα Στήριξης, που διοικεί τους συνεχώς περισσότερους δημόσιους φορείς, που τζογάρει το χρήμα των ασφαλιστικών ταμείων, που εισπράττει «διόδια» από τη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, που συνδέεται με τα ΜΜΕ. Διακομματικοί εκπρόσωποι ενός πελατειακού κράτους, ξέρουν μόνο τον παρασιτισμό ως πηγή εσόδων και δεν μπορούν καν να φανταστούν μια κοινωνία που να ζει καλά, αυτάρκης, επειδή παράγει. Υπονομεύουν κάθε αλλαγή και υιοθετούνε ως ρητορική τη γλώσσα που αντιλαμβάνεται ο λαός. Έτσι εξηγείται το σουρεαλιστικό φαινόμενο, όλοι, δεξιοί και αριστεροί, πολιτικοί και συνδικαλιστές, να μιλάνε την ίδια γλώσσα με τα ίδια κλισέ. Και γι΄αυτό καταφέρνουν να μην τιμωρούνται γνωστοί καλόγεροι και πολιτικοί και άνθρωποι της τηλεόρασης και παράγοντες του αθλητισμού. Παλιά, ο Σολωμός μας το έλεγε με την τιμιότητα του ποιητή: «Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Υπενθυμίζω όμως ότι το νεοελληνικό Σύνταγμα, ακολουθώντας - με τόσες αναθεωρήσεις και προσαρμογές - τις επιταγές των διαφόρων καιρών, έχει μια ρήτρα στο τέλος του, που διατηρείται πάντα η ίδια και που συμβολίζει τη βάση της ελευθερίας μας. Λέει αυτή η επωδός ότι όλα τα παραπάνω επαφίενται στον πατριωτισμό και στην καλή θέληση των Ελλήνων. Δηλαδή τονίζει ρητά ότι τίποτα από το Σύνταγμα δεν ισχύει, αν δεν το θέλουν οι ίδιοι οι Έλληνες. Γιατί το αναφέρουμε; Γιατί φέτος η Εργατική Πρωτομαγιά των Ανέργων έτυχε να είναι κατάντημα χάρη στους Καιροσκόπους και έτυχε να ταυτίζεται με την Κυριακή του Άπιστου Θωμά.
Νιώθουμε όπως λένε τα λόγια του Νίκου Γκάτσου: «Παράξενη Πρωτομαγιά, μ΄αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια...».
Όμως εγώ έχω να αντιπροτείνω την «υποχρεωτική αισιοδοξία» του Κωστή Παλαμά που λέει: «...Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα, για τ΄ανέβασμα ξανά που σε καλεί θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν - ω χαρά! – τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
Αρκεί να αντιμετωπίσουμε τον απαράδεκτο εαυτό μας - που γεννάει τους σκάρτους.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗΣ
