Της Κατερίνας Κωστάκη:
Έχει ήδη περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάποιες γόνιμες και δημιουργικές... σκέψεις στο μπλογκ μου.
Γενικά η ιδέα του ιντερνετ και του μέσου με το οποίο σερφάρουμε σε αυτό, δηλαδή του υπολογιστή, με απωθεί αφάνταστα.
Προτιμώ την υπαρξιακή μοναξιά μου να την μοιράζομαι μόνη μου (τρόπος του λέγειν…), όσο μόνος μπορεί να είναι κάποιος την στιγμή που οι σκέψεις του διαχέονται παντού...
Το Σύμπαν έχει τον δικό του τρόπο να μας αφουγκράζεται , όπου και να βρισκόμαστε, παρότι εμείς ως νοήμονα όντα δεν το αντιλαμβανόμαστε .
Κάπου ανάμεσα στην μοναξιά και στην πολυκοσμία κρυβόμαστε όλοι από τις αδιάκριτες ματιές , κρύβουμε και την ίδια την πνευματικότητα μας , πιστεύοντας ότι έτσι φυλάγουμε κάτι μοναδικό και ιερό, την ύπαρξη μας .
Η σταδιακή αυτή μοναχική πορεία αφενός ωφελεί ποικιλοτρόπως , γιατί με βοηθάει να ανακαλύψω ξανά την πίστη μου στους ανθρώπους την οποία προσπαθώ να διασώσω από τις χρόνιες επιθέσεις (έχει καταντήσει σαν χρόνια πάθηση…), αφετέρου να αφουγκραστώ τον ίδιο μου τον εσώτερο εαυτό.
Τελικά αυτός ο τελευταίος (εσώτερος εαυτός ) είναι που διεκδικεί την αποκλειστικότητα μας , όταν εμείς οι ίδιοι σπαταλάμε τον χρόνο μας και την ενέργεια μας σε επουσιώδη θέματα.
Αναζητώντας μέσα μου τις μεγάλες αλήθειες που δεν μας έμαθαν ή είπαν ποτέ , την εσωτερική δύναμη και την αξία μου , διαπιστώνω ότι τα περισσότερα χρόνια της γήινης ζωής μας είναι βουτηγμένα μέσα στο αμάγαλμα της ψευτιάς, της απαξίωσης και της παραπλάνησης .
Το μόνο που απομένει τώρα είναι να διαπιστώσω πόσο βαθιά είναι αυτή η μόλυνση , η διεφθαρμένη ουσία που έχουν κολλήσει πάνω μας και προσπαθούμε να την αποκολλήσουμε επώδυνα .
Έτσι ψάχνοντας, διαπιστώνω ότι ο ατόφιος εαυτός μου , ναι εκείνος ο -γεμάτος αξίες και ταλέντα - εαυτός , εκείνος ο εαυτός που τον λασπολόγησαν και απαξίωσαν γνωστοί –άγνωστοι, αυτός ο αδικημένος εαυτός που τον ποδοπάτησαν κάποιοι για να αναρριχηθούν και να πάρουν τον έλεγχο , είναι ακόμη καθαρός και αγνός.
Ίσως γιατί σαν σπόρος πατήθηκε στα μαλακά εδάφη , στην λάσπη , αλλά …όπως έγραψε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (ποιητής) :
«και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
αλλά ξεχάσατε ότι είμαι σπόρος»
Θα πρόσθετα ότι όχι μόνο φυτρώνω , αλλά και εξαπλώνομαι και καρπίζω , σαν δημιουργικός και δραστήριος άνθρωπος .
Άλλες στιγμές , όπως τώρα που γράφω αυτές τις λίγες σειρές , έχω την αποκλειστική συντροφιά του σκυλάκου μου, του Πάρη.
Πάντα πιστός , στοργικός , χαδιάρης και κυριολεκτικά φύλακας , με όλη την σημασία της λέξης .
Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο ότι μόνο συμβιώνοντας με τα ζωάκια , αλλάζεις ως άνθρωπος, βελτιώνεσαι , αλλάζεις φιλοσοφία ζωής , γιατί μαθαίνεις να μοιράζεσαι τον κόσμο σου με κάτι διαφορετικό και τόσο όμορφο.
Παρακολουθώντας την συμπεριφορά των μικρών ζώων έχω αρχίσει να διαπιστώνω ολοένα και πιο έντονα ότι τα ζωάκια είναι περισσότερο « άνθρωποι » από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Οι μέρες μας το δηλώνουν ακατάπαυστα .Βιώνουμε μια από τις πιο περίεργες εποχές, όπου επικρατεί μια σταθερή μεταμόρφωση των ανθρώπων και κατ’ επέκταση της κοινωνίας μας.
Επιφανειακά η μεταμόρφωση αυτή παρουσιάζεται ως μη θετική ή ακόμη και άκρως αρνητική.
Προφανώς αυτή είναι η αλήθεια για όσους δεν φρόντισαν και δεν φροντίζουν να αλλάξουν συμπεριφορά –προς το καλύτερο- και φυσικά βουλιάζουν στην κινούμενη βάλτο της πραγματικότητας.
Μόνο που η κινούμενη βάλτος δεν είναι μια λασπερή γωνιά , αλλά μια αηδιαστική εστία φόβου.
Γι αυτό όσοι έχουν λερώσει τα ιμάτια τους, από τον φόβο δεν μπορούν εύκολα να ξεφύγουν, γιατί τόσο ο φόβος όσο και ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπει να διαφύγουν.
Ενώ οι συγκυρίες μας οδηγούν σε μια ενδοσκόπηση , ο φόβος να ξεγυμνωθεί ο εαυτός τους αποτρέπει απο κάθε προσπάθεια εξυγίανσης.
Ίσως γι αυτό βλέπουμε τριγύρω μας τόσους ανθρώπους , που εν γνώσει τους δεν αποδέχονται τα σφάλματα τους και παλεύουν με νύχια και με δόντια να τα υπερασπιστούν.
Τώρα που τα φαντάσματα των σφαλμάτων, των λαθών και των σκοπιμοτήτων κυκλοφορούν στους διαδρόμους του μυαλού των περισσότερων ανθρώπων, η ενδοσκόπηση και η αυτογνωσία δίνουν την δική τους μάχη.
Ποιος θα νικήσει άραγε ;
Κανείς δεν το γνωρίζει…
**Σε όσους πίστεψαν οτι ζωή σημαίνει λήθη, απαξίωση και έλλειψη αξιών , αφιερώνω το ποίημα μου απο το βιβλίο μου ποίησης "Συμπαντικό Φως" , το οποίο ήδη έχει εκδοθεί στα αγγλικά ως "Cosmic Light" (πατήστε στο όνομα) .
Αναζητώντας την αλήθεια
Αναζητούσα
την αλήθεια
που κρυβόταν μέσα μου.
Χρόνια πολλά
και δύσκολα
κρατιόμουν
από το χέρι
της Ελπίδας
και επέζησα.
Επέζησα
για να κατανοήσω
πως ήμουν εδώ
για ένα σκοπό.
Ο αγώνας μου δεν έχει τέλος.
Έχει πάνω απ’ όλα όραμα…
Όσοι δεν είδαν
δεν κατάλαβαν…
δεν ένιωσαν…
δεν ξέρουν ότι
το χέρι του Θεού
όλα τα ξεχωρίζει πλέον!
Μόνο η Αγάπη
απ’ άστρα
έρχεται
μας αγκαλιάζει
και πάλι στ’ άστρα
ψηλά μας ανεβάζει !
Με εκτίμηση
Κατερίνα Κωστάκη
Συγγραφέας-ποιήτρια
και δημιουργός βίντεο
