Της Κατερίνας Κωστάκη
Η δημιουργία είναι θείο δώρο και ο κάθε δημιουργός πορεύεται σύμφωνα με το μονοπάτι που έχει επιλέξει...
Ορισμένοι δημιουργοί στοχεύουν στον παράγοντα χρήμα, κάποιοι άλλοι στον παράγοντα άνθρωπο.
Ως συνήθως οι δεύτεροι, ιδεαλιστές μεν, κολυμπάνε σε ένα Σύμπαν -ναι μεν -γεμάτο έμπνευση, αλλά λιγότερο ωφέλιμο ως προς τις αποδοχές που λαμβάνουν υλικές και κοινωνικές.
Και επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που ακόμη φοράει τα ενδύματα της ύλης, γιατί αυτά την καλύπτουν απόλυτα και τρέφουν υπέροχα το εσωτερικό /εξωτερικό Εγώ της, οι απολαβές για τους ιδεαλιστές δημιουργούς είναι ελάχιστες και από τις δυο πλευρές.
Είναι αυτή τελικά η τύχη ή η ατυχία μας να έχουμε πιστεύω, ταλέντα και ιδανικά, που πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων από φίλους, συνανθρώπους, συγγενείς, συναδέλφους, ακόμη περισσότερο από την ίδια την οικογένεια μας, από ανθρώπους που με λίγα λόγια αγαπήσαμε πολύ αλλά αυτοί ποτέ δεν μας αγάπησαν;
Επί το πλείστον , η δημιουργία στην χώρα μας και οι δημιουργοί θεωρούνται ευυπόληπτοι και μεγάλης αξίας μόνο όταν διαφημίζονται από τα ΜΜΕ, όταν οι εφημερίδες εκθέτουν το έργο τους και το διαφημίζουν (ανεξάρτητα της ποιότητας του ), και όταν κάποιοι απο αυτούς τουσ δημιουργούς , οι πιο φιλόδοξοι χρησιμοποιούν στο έπακρο τις δημόσιες σχέσεις τους για να φτάσουν στο απόγειο της δόξας.
Πόσοι σύγχρονοι πνευματικοί δημιουργοί έχουν την αντοχή να δημιουργήσουν ομάδες, που υποστηρίζουν τις αλλαγές στις κοινωνίες μας, την παγκόσμια αφύπνιση, και την εξέλιξη του πνεύματος, παλεύοντας με νύχια και με δόντια με το αδηφάγο σύστημα, με ορατούς και αόρατους εχθρούς, αλλά και με την αδιαφορία των πολιτών ;
Στο μετερίζι του πνεύματος δεν χωράνε πια συμφέροντα και διαπλεκόμενα.
Όσοι θεωρούν ότι το πνεύμα είναι προς πώληση προς ημέτερους χρειάζεται να μείνουν μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων.
Η ιστορία γράφτηκε από μικρούς και αθέατους δημιουργούς που εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο χωρίς επισημότητες και αβρότητες .
Πολλοί πέθαναν μόνοι και φτωχοί, με στυλοβάτη τους την πένα τους σαν μοναδικό φίλο και υποστηριχτή.
Η αναγνώριση γι’ αυτούς ήρθε πολύ αργότερα, ενω, κατά πολύ περίεργο τρόπο, πρωταρχικά ήρθε από το εξωτερικό.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες τα δημιουργικά παιδιά τους τα αντικρίζουν με αδιαφορία και ενίοτε με ζήλεια , αντί να τα αγκαλιάζουν με αγάπη.
Γιατί άραγε;
Τι είναι τελικά τα δώρα ή ταλέντα μας ;
Μήπως τα δώρα του ενός δεν είναι δώρα
του συνόλου ;
του συνόλου ;
Ή μήπως μάθαμε να ζούμε μέσα
στην φυλακή του Εγώ μας,που μας εμποδίζει να πάμε
από αυτό «το Εγώ στο Εμείς» ;
στην φυλακή του Εγώ μας,που μας εμποδίζει να πάμε
από αυτό «το Εγώ στο Εμείς» ;
Μόνο που αυτή η μετάβαση πλέον στο "Εμείς" τυγχάνει να γίνεται με επώδυνο τρόπο, όσο οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ριζώσει στο Εγώ τους.
Η ίδια η κοινωνία οφείλει να κάνει την κάθαρση της.
Οι πολίτες ας αποφασίσουν πλέον τι θεωρούν άξιο αναγνώρισης και εκτίμησης, χωρίς παρωπίδες.
Ας σταματήσουν πλέον να τρέφουν το Εγώ τους
με υποκατάστατα πνεύματος και επίπλαστες ιδέες .
με υποκατάστατα πνεύματος και επίπλαστες ιδέες .
Κατερίνα Κωστάκη
Συγγραφέας-ποιήτρια
