Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Πριν μια εβδομάδα γιορτάσαμε και φέτος την επέτειο του Πολυτεχνείου. Αναρωτιέμαι αν οι νεκροί του Πολυτεχνείου δικαιώθηκαν για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία τους, όταν 38 χρόνια αργότερα όλοι εμείς...
βλέπουμε καθημερινά την κάννη ανάμεσα στα μάτια μας. Κάποιοι έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση για να θεμελιωθεί η Δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο και κάποιοι άλλοι την εξαργύρωσαν με μια πλουσιοπάροχη πολιτική καριέρα. Αν οι νεκροί του Πολυτεχνείου μπορούσαν να φανταστούν τη σημερινή Δημοκρατία στην Ελλάδα, τότε ίσως σήμερα να ζούσαν.
Ο φασισμός εκείνης της εποχής έφτιαξε ήρωες αλλά η σημερινή Δημοκρατία φτιάχνει δούλους.
Τα θύματα του φασισμού ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου, τα θύματα της Δημοκρατίας πεθαίνουν καθημερινά στους θαλάμους των υποβαθμισμένων κρατικών νοσοκομείων, στα δυάρια που η κούνια του παιδιού δε χωράει παρά μόνο δίπλα στο ψυγείο, στα προκάτ σχολεία χωρίς βιβλία, στα πανεπιστήμια που γίνανε φυτώρια ανέργων.
Αυτή η μεθυσμένη για δύναμη και εξουσία Δημοκρατία ανδρώθηκε μάλλον για να αναθρέφει πολιτικάντηδες, παρά για να υλοποιήσει την παρακαταθήκη:
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Εθνική Ανεξαρτησία.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Για όσα βιώνουμε αυτή τη περίοδο οι ευθύνες είναι μεγάλες και διαχρονικές και μοιράζονται κυρίως ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά δυστυχώς και στα συνδικάτα μας.
Οι βασικοί υπεύθυνοι λοιπόν, αντί να βγουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, τις αποποιούνται και δείχνουν εμάς με το δάκτυλο, παρουσιάζοντας μας, σαν τους μοναδικούς υπευθύνους που πρέπει να πληρώσουν.
Φαίνεται πως το αν έχει σήμερα κάποιος μια σταθερή δουλειά, αν έχει στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αν έχει κατοχυρωμένο ωράριο εργασίας και αν αμείβεται με το προκλητικό ποσό των 1.300 ευρώ το μήνα είναι αμάρτημα.
Επειδή λοιπόν αυτά τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα εμποδίζουν το παγκόσμιο κεφάλαιο να αυγατίζει τα κέρδη του στους ρυθμούς που θέλει, εδώ και κάμποσα χρόνια σχεδίασε πως θα τα αποδομήσει και έψαχνε πρόθυμους να εκτελέσουν το σχέδιο.
Έτσι άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος κατά της μισθωτής εργασίας και κατά κύριο λόγο των εργαζομένων στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ.
Η επίθεση ξεκίνησε ουσιαστικά την πενταετία 2004 – 2009, από τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης - Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε μέχρι να γνωρίσουμε την σημερινή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους χαρακτηρισμούς βολεμένοι, ρετιρέ και προνομιούχοι, που διαμόρφωσαν ένα αρνητικό κλίμα σε βάρος μας και έστρεψαν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα αλλά και την κοινωνία εναντίον μας.
Και ενώ όλοι εμείς οι ρομαντικοί σοσιαλιστές προσδοκούσαμε πως τον Οκτώβρη του ‘09 θα άλλαζαν τα πράγματα, διαψευστήκαμε. Η κυβέρνηση που προέκυψε τελικά από τις εκλογές δεν είχε καμιά σχέση με τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, που οι περισσότεροι εδώ μέσα πιστεύαμε και στηρίζαμε τόσα χρόνια. Αποκόπηκε από τη βάση της και εφαρμόζει πολιτικές νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων υπακούοντας στις εντολές της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Τον Απρίλη του 2010 ο πρωθυπουργός, διαψεύδοντας τον εαυτό του, μας ανακοίνωσε από το Καστελόριζο πως ξεκινούσαμε το όμορφο ταξίδι προς την Ιθάκη. Η Οδύσσεια μας μόλις είχε ξεκινήσει. Η Σκύλα και η Χάρυβδη ξέσκισαν τις σάρκες μας και οι Συμπληγάδες πέτρες συνέτριψαν τα όνειρα μας. Αποδείχτηκε πως ο πρωθυπουργός μας δεν γνώριζε καλά την Οδύσσεια, γιατί αν την γνώριζε, θα ήξερε πως ο Οδυσσέας μπορεί να έφτασε τελικά στην Ιθάκη, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, αλλά κυρίως θα ήξερε πως έφτασε μόνος του, χωρίς τους συντρόφους του, που όλοι χάθηκαν στο ταξίδι.
Η κυβέρνηση με τους συμμάχους της υπερψηφίζοντας το «μνημόνιο» και το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εξυγίανσης», υποθήκευσε το μέλλον της πατρίδας αλλά και το δικό μας για πολλά χρόνια. Δεσμεύτηκε και ξεπουλά ότι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία και προσφέρει θυσία στο βωμό της τρόικας τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τα συνήθη δηλαδή υποζύγια, αφού αποδεικνύεται καθημερινά ανίκανη να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή και να εισπράξει από αυτούς που τα έχουν.
Με πρωτοφανείς εξοντωτικές αντεργατικές νομοθετικές ρυθμίσεις κατακρεούργησε τους μισθούς μας και τα δώρα, αύξησε τους φόρους και τον ΦΠΑ, επέβαλλε χαράτσια, μείωσε το αφορολόγητο, συρρικνώνοντας σε τέτοιο βαθμό το εισόδημα μας, που καθίσταται πλέον αδύνατη η κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών μας.
Ισοπέδωσε το ασφαλιστικό σύστημα αυξάνοντας όρια ηλικίας, χρόνια ασφάλισης και μειώνοντας δραστικά τις συντάξεις. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων πρώτα με το χρηματιστήριο, μετά με τα δομημένα ομόλογα και το τώρα με το κούρεμα του χρέους έχουν κάνει φτερά και κινδυνεύουν να μην πληρωθούν ούτε αυτές οι πενιχρές συντάξεις του επόμενου μήνα.
Κατήργησε τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ότι θετικό είχε κατακτηθεί μέσω αυτών. Ότι κεκτημένο υπήρχε σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις το αφάνισε και όλοι μας περιμένουμε πότε θα προστεθούμε στις στρατιές των ανέργων, μέσω του νέου φρούτου, της εργασιακής εφεδρείας. Του πλέον ανάλγητου νομοθετικού κατασκευάσματος που ψήφισε ποτέ η βουλή, απολύοντας εργαζόμενους.
Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι προχθές, αλλά και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ - ΛΑΟΣ, που δημιουργήθηκε κατ’ εντολή της πανίσχυρης λέσχης Μπίλντεμπεργκ και κατ’ απαίτηση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ καθοδηγούν τη χώρα μας σύμφωνα με όσα ορίζει η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση.
Μια συγκυβέρνηση που μετέτρεψε σε εφιάλτη το σύνθημα του 1981 «Λαός – ΠΑΣΟΚ στην εξουσία» (Θα τρίζουν τα κόκαλα του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου) και σίγουρα ανατριχιάζει κανείς αν αναλογισθεί, πως σ’ αυτή συμμετέχουν αρκετοί που ήταν ταυτόχρονα μέσα, αλλά και έξω από το Πολυτεχνείο το 1973.
Βλέπουμε να συμμαχούν οι υποτιθέμενες προοδευτικές δυνάμεις με τις δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης με αποκλειστικό στόχο να ισοπεδώσουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Το τραγικό σ' αυτή την κατάσταση δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι θάψαμε τα όνειρα μας, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι, αλλά ότι ούτε η απόγνωσή μας δεν πουλάει πια.
Κι όμως Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι στο απόλυτο σκοτάδι που ζούμε, υπάρχει φως!
Η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, στην οποία πιστεύει ο κ. Παπανδρέου, τα υπολόγισε όλα εκτός από ένα, που είμαι σίγουρος πως θα γίνει η αχίλλειος πτέρνα της.
Έκανε το λάθος και χτύπησε την ελπίδα.
Μας αφάνισε την ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα, χωρίς να το υπολογίσει, μας αφάνισε και τον φόβο. Γιατί ο απελπισμένος άνθρωπος δεν έχει πια να φοβηθεί τίποτα. Φοβάται εκείνος που έχει κάτι να χάσει.
Έχοντας την Ελπίδα, ότι αυτό που έχεις πρέπει να το κρατήσεις, να το δεις να μεγαλώνει, γεννιέται ασυνείδητα μέσα σου ο φόβος μην το χάσεις. Η ελπίδα πολλές φορές σε κάνει να οπισθοχωρείς όταν δέχεσαι επίθεση.
Κι αν ο Καζαντζάκης εννοούσε ότι μόνο νεκρός είσαι Ελεύθερος, τότε όλοι μας καταλαβαίνουμε σήμερα τι σημαίνει ζωντανός χωρίς Ελπίδα.
Ζωντανός χωρίς ελπίδα σημαίνει τελικά ελεύθερος άνθρωπος, που δεν υπολογίζει τίποτα.
Κι αν είμαστε λεύτεροι με καθαρό μυαλό και καταφέρουμε να κλείσουμε την τηλεόραση και κάτσουμε να σκεφτούμε, να διαβάσουμε, να ψάξουμε, να κρίνουμε και εν τέλει να αμφισβητήσουμε όσα έτοιμα μας σερβίρουν, τότε θα νιώσουμε δυνατοί.
Όχι ο καθένας ξεχωριστά, αλλά μέσα σ’ ένα οργανωμένο σύνολο.
Το πλήθος είναι εύκολα χειραγωγούμενο όταν στηρίζεται στο εγώ. Ο σκεφτόμενος άνθρωπος είναι ο μεγάλος εχθρός της σύγχρονης αχόρταγης οικονομικής ελίτ.
Κι όμως τον σκεφτόμενο άνθρωπο δεν τον εκμεταλλεύτηκε το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα γιατί δεν το βόλευε. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν θέλει σκεπτόμενους ανθρώπους, θέλει χειροκροτητές.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων μας απεδείχθησαν ανίκανες να διαχειριστούν την πρώτη μεγάλη κρίση.
Μέσα στην αντάρα της μεγάλης φουρτούνας, αποκαλύπτεται η ικανότητα του καπετάνιου.
Οι περισσότεροι καπετάνιοι μας αποδείχτηκαν δήθεν, και τις ώρες της καταιγίδας δεν περνάει το δήθεν. Είναι η ώρα της αλήθειας. Δεν χωράνε ψέματα και υπεκφυγές, γιατί η νομοτέλεια της φύσης δεν ξεγελιέται.
Την ώρα της καταιγίδας, το καλοραμμένο κοστούμι, και το lacost δεν εντυπωσιάζει κανέναν πια, ούτε από το πλήρωμα, ούτε από τους επιβάτες.
Αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικοί και εν τέλει επιζήμιοι, αφού μέσα σ’ ένα χρόνο έχασαν όλα τα κεκτημένα.
Και, αλήθεια πώς ήταν «κεκτημένα», αφού τα χάσαμε;
Άρα, ποτέ δεν τα κατακτήσαμε πραγματικά. Ήταν κι αυτά δανεικά, σαν το χρήμα.
Σήμερα λοιπόν, που η θύελλα της οικονομικής κρίσης σαρώνει το κοινωνικό τοπίο, τα στημένα σκηνικά ξηλώνονται και τα κοστούμια σχίζονται. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, γίνεται η αποκάλυψη της πραγματικότητας.
Έτσι, βλέπουμε, πλέον, καθαρά, ότι ο συνδικαλισμός, στην Ελλάδα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το δεύτερο «δεκανίκι» του κομματικού συστήματος. Το πρώτο, ήταν και παραμένει η οικονομική ολιγαρχία.
Ήταν ο ενδιάμεσος μηχανισμός που εξασφάλιζε ψήφους στα κόμματα και ρουσφέτια στους ψηφοφόρους.
Ήταν ο μηχανισμός που επέτρεψε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, να πει πως «μαζί τα φάγαμε».
Απόδειξη και ομολογία αυτού του συνδικαλισμού αποτελεί η σημερινή στάση του απέναντι στο κομματικό σύστημα, ένα κομματικό σύστημα που με μία υπογραφή του στο μνημόνιο, γκρέμισε όλες τις δήθεν κατακτήσεις που χρόνια τώρα μας κουνούσαν πανηγυρικά, ως λάφυρα, οι κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ήταν στυλοβάτες αυτού του κομματικού συστήματος, θα είχαν βγει στους δρόμους, όχι φωνάζοντας παραπλανητικά συνθήματα εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων, αλλά θα φώναζαν εναντίον αυτών που έφεραν το μνημόνιο.
Αυτών που δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις να χάσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία.
Δεν μπορεί δηλαδή να αντιδρούν τα συνδικάτα στο Μνημόνιο όπως αντιδρούσαν όταν ήταν να υπογράψουν μια συλλογική σύμβαση, με μια 24ωρη απεργία, απλά και μόνο για να υπερασπιστούν το λόγο ύπαρξης τους.
Οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε η ανεπάρκειά τους.
Η αποκάλυψη είναι σε θέα όλης της Ελληνικής κοινωνίας.
Μόνο οι κομματικά εγκάθετοι δεν τη βλέπουν.
Ο συνδικαλισμός τα κατάφερε τελικά να εκπροσωπεί κλάδους χωρίς να εκπροσωπεί εργαζόμενους.
Η ΓΣΕΕ κατάντησε μάλλον ένας κρατικός θεσμός, με ελάχιστη ζωντανή εκπροσώπηση κι ακόμα μικρότερη δυνατότητα να κινητοποιεί και να οργανώνει εργατικές αντιστάσεις.
Εξαίρεση της εποχής μας αποτελούν μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Γι’ αυτό σήμερα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η τρόικα δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις πρόσφατες δήθεν ηρωικές κραυγές του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποδείχτηκε πως φοβούνται περισσότερο τα «δεν πληρώνω» ενός αυθόρμητου κινήματος αγανακτισμένων, από τα χιλιοειπωμένα συνθήματα της ΓΣΕΕ όπως το «δεν θα το επιτρέψουμε», ή το «αποτελεί κόκκινη γραμμή» ή το « αυτά τα μέτρα δεν θα περάσουν».
Την συνταξιοδότηση λοιπόν, αυτού του συνδικαλισμού αποφάσισαν τώρα, όχι οι εργαζόμενοι που έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, αλλά τα πολιτικά κόμματα που κάποτε εκμεταλλεύονταν τις δυνατότητες και τους μηχανισμούς του.
Ζήσαμε και εμείς στα ΕΛΤΑ, το καλοκαίρι που μας πέρασε, με το πόρισμα Ρακιτζή, τις παρενέργειες αυτών των πρακτικών με την συντονισμένη επίθεση κατά του συνδικάτου μας, από τα κέντρα που όλοι γνωρίζουμε, με στόχο την αποδόμηση του.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας που συγκροτούν την σημερινή συγκυβέρνηση, προετοιμάζουν με τη συνδρομή των ειδικών της τρόικας τη νέα γενιά συνδικαλιστών, στα υπό ίδρυση επιχειρησιακά σωματεία, για να υπογράψουν τις νέες επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που θα κάνουν φύλλο και φτερό όσα ξέραμε μέχρι σήμερα περί μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ο παλιός καλός συνδικαλισμός που ξέραμε, που ξεκίνησε σαν ποτάμι, δεν κατάφερε τελικά ποτέ να βρει τη θάλασσα, έγινε λίμνη και με το πέρασμα του χρόνου έγινε βάλτος.
Είναι λοιπόν σαφές πως κάτι δε πάει καλά. Και δε πάει κάτι καλά όχι μόνο γιατί είναι «δύσκολες» οι μέρες που περνάμε και οι μέρες που έρχονται αλλά επειδή κάτι είναι στραβό εκ φύσεως.
Θα επικαλεστώ μια φράση της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου που μίλησε για το συνδικαλισμό ως βάθρο της Δημοκρατίας αναφέροντας μια μαγική λέξη, ακομμάτιστος!
Αυτή είναι όλη η ουσία.
Αφού λοιπόν ο συνδικαλισμός, το βάθρο αυτό της Δημοκρατίας δεν πάει καλά, πάσχει η ίδια η Δημοκρατία.
Και όταν η Δημοκρατία πάσχει τίποτε δε μπορεί να προχωρήσει……
Σαφώς και δεν είμαστε εμείς οι αλάνθαστοι που τα γνωρίζουμε και τα κρίνουμε όλα, αλλά σαφώς και έχουμε το δικαίωμα να πούμε τη γνώμη μας.
Μια γνώμη που έχει να κάνει με το αναμφισβήτητο γεγονός πως αυτός ο συνδικαλισμός συνέβαλε στον ενταφιασμό των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων μας.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Βλέπαμε όσο καιρό ήταν κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία την ΔΑΚΕ να έχει στάση ανοχής σε όσα γινότανε.
Τώρα που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ βλέπουμε την ΠΑΣΚΕ να ακολουθεί την ίδια και χειρότερη τακτική.
Μέχρι το καλοκαίρι του 2009 η ομοσπονδία μας, η ΠΑΣΚΕ δηλαδή, κατακεραύνωνε την πολιτική της ΝΔ είτε μέσω μηνιαίων ανακοινώσεων, είτε μέσα από δελτία τύπου, είτε μέσω του περιοδικού «Αγωνιστής» που μέχρι τότε εκδιδόταν ανελλιπώς. Και ξαφνικά από τον Οκτώβρη του 2009 βάρεσε σιωπητήριο και διαμορφώνει τη στρατηγική του συνδικάτου με βάση την κομματική γραμμή και όχι τις ανάγκες των εργαζόμενων.
Να σας θυμίσω εδώ πως η πρώτη κλαδική μας κινητοποίηση έγινε στις 9 Ιουνίου του 2011, όταν για 15 μήνες, από τον Μάρτιο του 2010, είχε αρχίσει η κατεδάφιση των πάντων.
Σήμερα εδώ γίνεται ο απολογισμός της δράσης της ΠΟΣΤ και κριτική επ’ αυτής για την τριετία που πέρασε.
Χρειάζεται πολύ θάρρος, περίσσια διπλωματία, ίσως και θράσος, για να εξιδανικεύσει κάποιος την τραγωδία που ζούμε, για να παρουσιάσει την καταιγίδα ως συννεφιά, για να εμφανίσει την συντριβή του σκάφους ως γρατζουνιά και εν τέλει να βαφτίζει το κρέας σε ψάρι, μιας και έχουμε και σαρακοστή.
Εγώ κόντεψα να πειστώ από τα επιχειρήματα που άκουσα. Αλλά επειδή στο παρελθόν έχουμε ζήσει το αποκορύφωμα της συνδικαλιστικής παραπλάνησης, είμαι ακόμη επιφυλακτικός.
Δεν μπορώ δηλαδή να ξεχάσω όσα κωμικοτραγικά ζήσαμε τον Μάρτη του 2009. Τότε δηλαδή, που η γραμματεία αποκρατικοποιήσεων στις 26 Μαρτίου αποφάσισε να κηρύξει άγονο τον διαγωνισμό για την πώληση των Ταχυμεταφορών ΕΛΤΑ. Την επόμενη μέρα 27 Μαρτίου ενημερώθηκε το προεδρείο της εκτελεστικής από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο γι’ αυτή την εξέλιξη. Η συνέχεια σας είναι γνωστή. Η ΠΟΣΤ έκανε κινητοποιήσεις με καταλήψεις περιφερειακών διευθύνσεων κλπ μέχρι τις 10 Απρίλη για ένα θέμα που δεν υφίστατο, μόνο και μόνο για να κερδίσει τις εντυπώσεις και να μας πείσει πως εκείνη κατάφερε με τους αγώνες της να αποτρέψει την πώληση των Ταχυμεταφορών.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά μήπως και καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ μέσα. Γιατί αισθάνομαι πως τελικά για κάποιους, πρέπει να πανηγυρίζουμε για την κατάσταση που βιώνουμε.
Θα θυμόσαστε βέβαια το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο της ΠΟΣΤ μέχρι το 2009.
Δημόσιο Ταχυδρομείο – Βελτίωση εισοδήματος – Διασφάλιση θέσεων εργασίας – Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
Ας δούμε λοιπόν μαζί τώρα τι συμβαίνει σήμερα.
Το Δημόσιο Ταχυδρομείο ουσιαστικά έχει πωληθεί. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της περασμένης εβδομάδας, όχι το 40% όπως έλεγαν, αλλά το 90% των περιουσιακών στοιχείων του ΕΛΤΑ μεταβιβάστηκε στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων, που μπορεί να το πουλήσει όποτε θέλει.
Το εισόδημα μας αντί να βελτιωθεί, εξανεμίστηκε.
Αλλά δεν φτάνει μόνο που εξανεμίστηκε, κάποιοι εδώ μέσα υποβαθμίζοντας την νοημοσύνη μας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε και κερδισμένοι γιατί οι μειώσεις στους μισθούς μας είναι τελικά μικρότερες από αυτές που αρχικά είχαν ανακοινωθεί, ή μικρότερες από άλλες ΔΕΚΟ.
Χάθηκαν 2.700 θέσεις εργασίας μόνιμου προσωπικού.
Και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη της ΠΟΣΤ.
Για προσλήψεις μονίμων καλύτερα να μη μιλήσουμε.
Εδώ οι προσλήψεις των εποχικών υπαλλήλων μειώθηκαν στο ένα τρίτο σε σχέση με παλαιότερα, για μόνιμους θα μιλάμε;
Μέχρι το καλοκαίρι του 2009 η ΠΟΣΤ ζητούσε 2000 προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όταν στο ΕΛΤΑ υπηρετούσαν 9.500 εργαζόμενοι. Σήμερα που υπηρετούν 8.000 δεν ζητά προσλήψεις. Χωρίς βέβαια να απασχολεί κανέναν, το γεγονός πως οι συνάδελφοι στενάζουν από την εντατικοποίηση της δουλειάς, μετά τις τόσες συνταξιοδοτήσεις.
Τελικά μετά μόνο από αυτά, πρέπει να έχει κανείς πολύ μεγάλο θράσος να παρουσιάζει θετικό τον απολογισμό του έργου της ΠΟΣΤ εδώ μπροστά μας για την τριετία που πέρασε.
Την χειρότερη από την ημέρα δημιουργίας της.
Ο μοναδικός στόχος του συνδικάτου μας, που ακούμε συνεχώς τα τελευταίο καιρό, είναι πως πρέπει να κάνουμε θυσίες για να είναι κερδοφόρος ο ΕΛΤΑ και να μην μπει στη δύνη των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων. Ταυτισμένος απόλυτα με τη διοικητική θέση που στάλθηκε με επιστολή πριν λίγες ημέρες στα σπίτια σας.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Σίγουρα όλοι μας θέλουμε να δουλεύουμε σε έναν υγιή και κερδοφόρο οργανισμό, που τα κέρδη του όμως θα προέρχονται μέσα από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και μια βιώσιμη, αναπτυξιακή πορεία.
Αν τα κέρδη του είναι ουσιαστικά πλασματικά και προέρχονται από τις μειώσεις στους μισθούς μας (όπως το 2010), τη συρρίκνωση του δικτύου του και των δραστηριοτήτων του, όπως συμβαίνει σήμερα, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε.
Άλλωστε η πραγματικότητα δείχνει πως είτε κερδοφόρος είναι ένας οργανισμός, είτε ελλειμματικός η ίδια τύχη τον περιμένει , η αποκρατικοποίηση. Και μήπως τελικά ο ΕΛΤΑ πουληθεί νωρίτερα και καλύτερα, επειδή θα είναι κερδοφόρος;
Κάποιοι προκειμένου να δικαιολογηθούν και να καλύψουν την συνδικαλιστική αδυναμία τους, απέναντι σε όσα τραβάμε, μιλάνε για αιφνιδιασμό του Συνδικάτου.
Αιφνιδιασμός που κρατάει δύο χρόνια δεν είναι αιφνιδιασμός, Μπορεί επιεικώς να είναι βαθύς ύπνος ή συνδικαλιστική ανεπάρκεια, αλλά αιφνιδιασμός δεν είναι.
Στο παρελθόν αρκούσε ένα αρνητικό μονόστηλο δημοσίευμα σε μια εφημερίδα για να κινητοποιηθεί το συνδικάτο.
Σήμερα . . . . . .
Σήμερα!!! η ηγεσία του συνδικάτου μας έχει σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί. Ανέφερα παραπάνω πως η κυβέρνηση καταργεί νομοθετικά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Μα στα ΕΛΤΑ το ίδιο το συνδικάτο που κάποτε τις υπέγραψε, τις καταστρατηγεί.
Έχει χαθεί κάθε έννοια ισότητας, αξιοκρατίας, και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Παίρνει κανείς υψηλόβαθμη θέση ευθύνης αν δεν είναι αρεστός;
Κι αν υπάρχουν εξαιρέσεις, είναι μόνο για επιβεβαίωση του κανόνα.
Γίνεται μετάθεση ή απόσπαση χωρίς παρέμβαση;
Είναι δυνατόν όταν εμείς μιλούσαμε για συντονισμό δράσης με άλλες ομοσπονδίες και συνδικάτα για την από κοινού αντιμετώπιση των κυβερνητικών επιθέσεων, να ακούγεται από την πλειοψηφία σαν επιχείρημα, πως πρέπει να μην μιλάμε, να μη σηκώνουμε το θέμα, να κρυβόμαστε δηλαδή για να μην μπούμε στο κάδρο της κυβερνητικής λαίλαπας, γιατί έτσι λέει θα τη γλυτώναμε!!!
Μας είπαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε,
υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Το 1937 ο Γερμανός πάστορας Μάρτιν Νίμελερ, όταν έγραφε ένα κείμενο για τις συνέπειες της «απάθειας» του, σε όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, ουσιαστικά χωρίς να το ξέρει, περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή».
Έγραφε λοιπόν ο Μάρτιν Νίμελερ:
Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν βοηθήσεις να σβήσει η φωτιά, τότε σίγουρα θα καεί και το δικό σου.
Ούτε σε μια ανακοίνωση συμπαράστασης λοιπόν, στις κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, που προτείναμε στο ΔΣ της ΠΟΣΤ, δεν συμφώνησαν να εκδώσουν.
Αλλά εδώ η ΠΟΣΤ δεν κάλυψε τα δύο πρωτοβάθμια σωματεία των Οδηγών όταν απεργούσαν και έχασαν τα ασφαλιστικά μέτρα, θα έβγαζε ανακοίνωση συμπαράστασης για τη ΓΕΝΟΠ;
Μια ΓΕΝΟΠ που μπορεί να υπερηφανεύεται σήμερα πως κράτησε μόνη της πολύ ψηλά τη σημαία του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εμείς εδώ αρκούμαστε στο να αναπολούμε τις δάφνες του παρελθόντος και τα δημοσιεύματα των εφημερίδων κάποιας εποχής που χαρακτήριζαν το συνδικάτο μας, σαν το πλέον δυναμικό στο χώρο των ΔΕΚΟ. Περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις!
Αποδείχτηκαν δεξιοτέχνες της παραπλάνησης που με καθησυχαστικές δηλώσεις κάθε φορά που επρόκειτο να ανακοινωθούν νέα μέτρα, προσπαθούσαν να τα υποβαθμίσουν, να μας πείσουν πως δεν μας αφορούν.
Μας κατηγόρησαν μάλιστα πολλές φορές πως διασπείρουμε ψευδείς ειδήσεις και υπερβολές μέσα από την ηλεκτρονική σελίδα μας για να πανικοβάλουμε τους συναδέλφους.
Καλούσαν δε όλους μας σε επαγρύπνηση, να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί το πρόβλημα όταν θα δημιουργηθεί. Όσα δηλαδή έχουμε υποστεί όλο αυτό το διάστημα μάλλον δεν ήταν γι’ αυτούς πρόβλημα. Μας ζητούσαν να αντιδράσουμε ενωμένοι και πάντα μας διαβεβαίωναν, ότι κατόπιν ενεργειών τους σωζόμαστε κάθε φορά. Τέτοια σωτηρία να μας λείπει. Μπουχτίσαμε πια με τους σωτήρες σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Διαβάζω σήμερα στην αφίσα του συνεδρίου μας το σύνθημα «ο αγώνας συνεχίζεται». Αν συνεχίζεται με τους ρυθμούς και την ένταση που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε, τα αποτελέσματα δυστυχώς μας είναι γνωστά εκ των προτέρων.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ μια και καλή.
Όλοι μαζί σε πραγματικούς αγώνες. Ναι !
Αλλά το χορό του Ζαλόγγου που έχουν επιλέξει να χορέψουν, θα τον χορέψουν μόνοι τους.
Αν κάποιοι απαρνήθηκαν την ίδια την ιστορία τους, την ιδεολογία τους και ενστερνίστηκαν τις σύγχρονες απόψεις του σημερινού νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ δεν φταίμε εμείς, που παραμένουμε σταθεροί στις αρχές και τις αξίες του σοσιαλισμού.
Αν αλλάξουν ταχτική, θα αγωνιστούμε μαζί, αν συνεχίσουν να παίζουν με το συμφέρον των συναδέλφων και το μέλλον του ΕΛΤΑ θα είμαστε απέναντι.
Εμείς αυτό πιστεύουμε, αυτό θέλουμε και γι’ αυτό θα αγωνιστούμε.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι όμως σίγουρος ότι για να διορθωθούν πρέπει να αλλάξουν και για να αλλάξουν πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς.
Είμαι σίγουρος πως τώρα που με ακούτε, οι περισσότεροι από σας σκέφτεστε σαν και μένα, δεν σας αφήνουν όμως οι κομματικές παρωπίδες να δείτε το αδιέξοδο.
Αν αυτό που ζούμε σήμερα είναι ο συνδικαλισμός που οραματιστήκαμε, τότε η κατάντια ποια είναι;
Σπάστε επιτέλους τα δεσμά σας, θα είναι για το καλό όλων μας, αλλά κυρίως πιστέψτε με, θα νιώσετε ένα υπέροχο συναίσθημα ελευθερίας, γιατί θα κάνετε μόνο αυτό που σας προστάζει η συνείδηση σας και το συμφέρον των συναδέλφων που εκπροσωπούμε εδώ.
Πιστοί στις αρχές και τις αξίες ενός ταξικού, ακηδεμόνευτου, δημοκρατικού και ελεύθερου συνδικαλιστικού κινήματος απευθυνόμαστε σε όλους εσάς που δεν ανέχεστε πλέον το κατεστημένο με τις καθεστωτικές αντιλήψεις, την αλαζονική συμπεριφορά , την αδιαφάνεια , την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, και σας καλούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην κατεύθυνση, της εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Να σταματήσουμε όλους αυτούς που διαπραγματεύονται τους αγώνες και τα όνειρα μας στο συνδικαλιστικό χρηματιστήριο.
Μη παζαρεύετε τα πιστεύω σας και μην ανταλλάσετε τη σιωπή σας με την ψευτοπροστασία που σας προσφέρει το καθεστωτικό συνδικαλιστικό κατεστημένο.
Την πορεία του ανέμου σίγουρα δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, μπορούμε όμως, αν χρησιμοποιήσουμε τα πανιά μας σωστά, να φθάσουμε στον προορισμό μας.
Σας καλούμε να στηρίξτε το ψηφοδέλτιο της ΠΑΚ ΕΛΤΑ.
Δώστε μας την δυνατότητα και τη δύναμη να αποκαταστήσουμε τους θεσμούς, να αναδείξουμε τις αξίες και τα ιδανικά του υγιούς συνδικαλισμού
Υποσημείωση:
Λόγω έλλειψης χρόνου ένα μικρό κομμάτι, προς το τέλος της ομιλίας, δεν ακούστηκε στο συνέδριο.
