«Μία από τις επιπτώσεις του να αρνείσαι να συμμετάσχεις στα πολιτικά...
ζητήματα, είναι ότι καταλήγεις να κυβερνάσαι από κατώτερους» [Αριστοτέλης]
Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, οι πολιτικές εξελίξεις καλπάζουν σαν αφηνιασμένα άλογα. Έχει ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής περί της επικείμενης παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, και οι νυχτερινές ώρες συνιστούν απλά ένα διάλειμμα στον καταιγισμό πληροφοριών που, ειδικά για εμάς τους εργαζόμενους στην ενημέρωση, είναι από εξόχως ενδιαφέρουσες έως και αποκαρδιωτικές.
Είναι από τις φορές που πραγματικά δεν ξέρεις αν αυτό που θέλεις να γράψεις έχει μέγεθος, αρχή, μέση, αλλά ιδίως τέλος. Κι αυτό δεν οφείλεται τόσο στο δραματικό των καταστάσεων που χαρακτηρίζονται από ψυχοφθόρες για την κοινωνία καθυστερήσεις πολιτικών αποφάσεων, όσο στην διαρκή επιβεβαίωση της άποψης ότι η χώρα στερείται σοβαρής πολιτικής αντιμετώπισης σε μια κρισιμότατη συγκυρία όπως η διανυόμενη.
Η εν λόγω «απουσία» είναι κάτι παραπάνω από πασιφανής. Το δημοψήφισμα, τελικώς, αποκλείστηκε. Συνοψίζοντας απλά, ο πρωθυπουργός μεταξύ άλλων ανέφερε: «Δεν είμαι γαντζωμένος στην καρέκλα μου, δεν με ενδιαφέρει να επανεκλέγω, μόνο να σώσουμε την πατρίδα, ας κάτσουμε να συζητήσουμε κ. Σαμαρά», αρνούμενος να προχωρήσει στην παραίτηση που, κατά μεγάλο μέρος του πολιτικού –και μη- κόσμου θα αποφόρτιζε ένα έθνος ολόκληρο οδηγώντας το στην πεμπτουσία της δημοκρατίας, την προσφυγή, δηλαδή, στις κάλπες. Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποσαφήνισε: «Ζήτησα από τον κ. Παπανδρέου να παραιτηθεί, όχι να συγκυβερνήσουμε» εξαντλούμενος στο να διευκρινίσει ότι η διάθεσή του να στηρίξει την δανειακή σύμβαση εμπεριέχει «ψιλά γράμματα». Σύσσωμα τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Στις Κάννες, Γερμανία και Γαλλία εκφράζονται πιέζοντας, ως είθισται. «Περιμένουμε από την Ελλάδα πράξεις και όχι ανακοινώσεις», δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, αναφερόμενη στη γνωστοποίηση ότι το δημοψήφισμα δεν θα διενεργηθεί. «Επιθυμούμε να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, αλλά για αυτό υπάρχουν και υποχρεώσεις και πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι», δήλωσε ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Τέλος «Επιθυμούμε την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ», διεμήνυσαν οι πρόεδροι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, σε κοινή γραπτή δήλωσή τους. Ασφυκτικά πλαίσια και μια σαφής (σίγουρα μερική αν όχι ολική) εκχώρηση οικονομικής –αν όχι εθνικής- κυριαρχίας σε δυνατές οικονομίες και ευρωπαϊκά όργανα που κυριολεκτικά «μας παίζουν στα δάκτυλα».
Σχεδόν την ώρα που ανακοινώνονταν τα παραπάνω στη σύνοδο της G20, στο ελληνικό Κοινοβούλιο όρθιοι βουλευτές χειροκροτούσαν πομπώδεις μεγαλεπήβολες ατάκες του αρχηγού τους, λίγες ώρες μετά τις εκάστοτε αποστασιοποιήσεις, διαφοροποιήσεις, ακόμη και επιθέσεις τους στον ίδιο. Αυτή η εικόνα χαρακτηρίζει τον μέσο έλληνα πολιτικό, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης: λεκτικές, ιδεολογικές «κωλοτούμπες» που ενίοτε ανταγωνίζονται η μία την άλλη στο παιχνίδι του χρηματιστηρίου εντυπώσεων. Αποτέλεσμα: οι μεγάλες κοινωνικές εκφράσεις αγανάκτησης που όμως αποδεικνύονται συχνά παροδικές, με καταγραφή ως συνήθεια, πλέον, του πολίτη να «φτύνει εκεί που φίλαγε», υποτροπιάζοντας, όμως, προεκλογικά. Και ξανά: φτύσιμο, φιλί – φτύσιμο, φιλί.
Δεν χωράει αμφιβολία, -τουλάχιστον κατά το μέσο «υγιές κοινωνικό αίσθημα» ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας εκπρόσωποι είναι κατώτεροι των περιστάσεων, των προσδοκιών, και άρα των ονείρων, των ελπίδων των κεκτημένων προηγούμενων, επόμενων, των επόμενων γενιών. Πολιτικές καρικατούρες, στην πλειονότητά τους, ανεβασμένες με «πολυτελή τελεφερίκ» σε γοητευτικά ύψη – κορυφές δόξας! Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: τους εξέτασε κανείς για υψοφοβία; Κι αν όχι, έλεγξε τουλάχιστον κανείς διεξοδικά αν μπορούν να σταθούν σε πραγματικά τεστ αντοχής, δηλαδή σε νευραλγικά πολιτικά κέντρα λήψης αποφάσεων; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Ανανέωση, συμμετοχή, αξιοποίηση νέου δυναμικού, χρειάζονται, όχι απαξίωση. Και, ιδανικά, η κατάργηση της «επαγγελματοποίησης» της πολιτικής, που αναπόφευκτα οδηγεί σε «μπαράζ διαφθοράς».
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ουδείς θεωρεί ότι τα παραπάνω ύψη συνιστούν οάσεις επειδή και μόνο είναι γοητευτικά. Κάθε άλλο – για «ανεμοδαρμένα ύψη» πρόκειται.
Στο συνώνυμο κλασσικό μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ υμνείται το ερωτικό πάθος, που όμως οδηγεί τον ήρωα στην καταστροφή της ευτυχίας όλου του περιγύρου του. Τελικά, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο ακόμα και μετά το θάνατό της αγαπημένης του.
Διασκευάζοντας την παραπάνω ιστορία:
Στη σημερινή εθνική πολιτικοκοινωνική μας νουβέλα (που η συγγραφή της δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα), υμνείται, ως φαίνεται, το πάθος για δόξα – εξουσία, που όμως οδηγεί τους λειτουργούς της πολιτείας στην μερική καταστροφή της ευτυχίας όλου του κοινωνικού της ιστού. Άραγε, θα γίνει η ανατροπή ώστε στις επόμενες / τελευταίες σελίδες να, διασωθεί έστω, η αξιοπρέπεια του πληγωμένου ελληνικού λαού;
Follow on twitter: @VagLiak
Πηγή: http://www.aixmi.gr/
