Του Γιάννη Βερίγου
Τούτες οι μέρες που περνάμε μου θυμίζουν όλο και περισσότερο της τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Τότε που οι...
κάτοικοι της ζώντας μια κοσμική ευδαιμονία υλικών αγαθών δεν συνειδητοποιούσαν τον κίνδυνο που ερχόταν.Κι όμως, σύμφωνα με τους ιστορικούς, υπήρχαν πολλές ενδείξεις της επικείμενης καταστροφής, αλλά οι κάτοικοι τις αγνόησαν.
Σήμερα κι ενώ η έκρηξη του δικού μας ηφαιστείου έχει ήδη γίνει και οι πυρακτωμένες λαβες είναι δίπλα μας, δείχνουμε υπνωτισμένοι να απολαμβάνουμε(;) τα ψίχουλα που πέφτουν από την τράπεζα των αφεντάδων μας.
Η αποκλειστική ενασχόληση μας με την εξασφάλιση του επιούσιου, την ικανοποίηση των προσωπικών επιθυμιών μας και ο υπνωτισμός που μας παρέχουν πλουσιοπάροχα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σφράγισαν το μυαλό μας, θόλωσαν το τοπίο και μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά το γκρεμό μπροστά μας.
«Όλη τούτη η ύλη εμποδίζει το πνεύμα», όπως έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης και «περιμένουμε τους βάρβαρους να καθαρίσουν το σωρό τούτο, ν’ ανοίξουν καινούργια κοίτη στο πνεύμα»
Άνθρωποι δίπλα μας υποφέρουν, πεινούν κυριολεκτικά και εμείς παρακολουθούμε με περίσσιο ενδιαφέρον τις «πολιτικές εξελίξεις» των ημερών.
Πολιτικές εξελίξεις που όμως μας στερούν την δυνατότητα να τις επηρεάσουμε.
Ποιοι;
Αυτοί που πριν λίγα ή πολλά χρόνια διαμόρφωναν μαζί μας - ή τουλάχιστον έτσι μας άφηναν να νομίζουμε - το πλαίσιο δράσης για την κατοχύρωση ιδανικών και αξιών όπως δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη, αξιοκρατία και ελευθερία.
Αξίες που στη συνέχεια ισοπέδωσαν, ευτέλισαν, απαξίωσαν και εν τέλει χρησιμοποίησαν για να σκεπάζουν τις βρώμικες δουλειές τους.
Αυτοί που στη συνέχεια μεταλλάχτηκαν, άλλαξαν τάξη, έγιναν αφεντάδες μας και συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες του κοινού μας σπιτιού.
Μας έκλεισαν σε αόρατα κελιά και αδυνατούμε πλέον να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας γιατί πιστεύουμε οι αφελείς πως έχουμε το μεγάλο προνόμιο να επιλέγουμε τον δεσμοφύλακα μας κάθε φορά, πράσινο ή μπλε, ή όποιου άλλου χρώματος.
Μας θέλουν και μας κατάντησαν αναλώσιμα γρανάζια μιας πολιτικής - κομματικής μηχανής που τους εξασφαλίζει την συνέχεια της ευδαιμονίας τους.
Για πόσο αλήθεια μπορεί να συνεχίζεται αυτό;
Μέχρι τη μέρα που θα απαρνηθούμε το εγώ μας.
Μέχρι τη μέρα που θα καταλάβουμε πως κάθε ένας μόνος του δεν έχει καμιά δύναμη.
Μέχρι να σμίξουμε όλοι τα εγώ μας να τα κάνουμε εμείς, να γίνουμε πλήθος μεγάλο, τότε οι οχτροί θα φοβηθούν και θα σεβαστούν τα δίκια μας.
Όταν αποκτήσουμε τη πίστη «πως μπορούμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τα πράγματα».
Τότε μόνο θ’ αλλάξουν!!!
