Η πόλη κοιμάται με φώτα αναμμένα.‏

καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα

Η πόλη κοιμάται

με φώτα αναμμένα

στων ματιών σου την άκρη

ένα δάκρυ

γεμάτο απόγνωση.....

κυλάει,

κυλάει διαμάντι ακριβό

από αγάπη για εμένα.

Για εμένα

που ακόμα ονειρεύομαι

ξεχασμένη απ' το χρόνο

παιδί, σ' ανοιξιάτικο ολάνθιστο κήπο

και χορεύουν στη σκέψη μου

της αυγής τα ατέλειωτα χρώματα

και οι καινούριες  στιγμές

που όρκο κάνω

μαζί σου να ζήσω.

Σε μια πόλη που κλαίει

τ' ασημένια  μεγάλα φεγγάρια

σαν παιδί που το στήθος της μάνας του χάνει

σε μια πόλη  που ανάβουν

πληρωμένα της νύχτας  φανάρια

είμαι η στάχτη  απ' τον έρωτα

ένα πλοίο που τυλίγει η σκουριά στο λιμάνι,

μα  θυμάμαι χιλιάδες ταξίδια

μυστικά κι αφανέρωτα

η καρδιά στα βαθειά κοραλλένια νερά

μ' απλωμένα πανιά
και μ' εσένα αγκαλιά να 'χει κάνει.

Σ' αυτή την πόλη

που τόσο φοβάμαι

σ' αυτή την πόλη

που πρέπει να ζω

θ' αγαπώ θα ονειρεύομαι

όσο  πλάι σου θα  'μαι

και μαζί  σου

στην άλλη Την Πόλη

τη μεγάλη του νου την αγέννητη

Αύριο... νύχτα, απ' τα κάστρα θα μπω.

Η πόλη,

που της κλέψανε τ' άστρα ένα βράδυ

και δε ξέρω

αν έχει ακόμη,
χελιδόνια και γαλάζιο ουρανό

σ' αυτή την πόλη

που κοιμάται και δεν ονειρεύεται

το δικό μου το όνειρο

κρεμασμένο, στο παλιό σου παράθυρο
γιασεμί με γιρλάντα

από αγάπη  και φως δειλινό.


από καρδιάς
εν ονόματι της Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου

από εκείνο τον παλιό  καλό καιρό