Αγιάζει απόψε η στιγμή που σε φιλώ.‏

Αιωνιότητα
η στιγμή που ακόμα

δε μας είδε, δε μας γέλασε

στων οριζόντων τις γραμμές

άστρα... γεννιούνται

απ' τ' ουρανού το μπλε το χρώμα

οτι αγαπήσαμε όνειρο,

σαν όνειρο μας άγγιξε και πέρασε

απόψε πάλι

άγια πέφτει η μοναξιά

κρυφό παράπονο στο χώμα.

Φτάνει,

η σιωπή μου στο σκοτάδι

μελωδία μιας Αγάπης,  μυστική

χτυπά την πόρτα  Του Θεού

σαν ξεχασμένο σε λουλούδι  χάδι ανέμου

απ' τη χαρά κι απ' τη ζωή περαστικοί

μα  η  ψυχή

τέλος δεν έχει  ακριβέ μου.

Μυρίζει,

χώμα, ανθισμένες  λεμονιές

λιβάνι εσπερινού στον άδειο  δρόμο

στα μάτια αρμύρα

όλες οι θύμησες  του χτες

βαθιές ανοίξανε οι πιο παλιές πληγές

στέλνω  της νύχτας το φεγγάρι ταχυδρόμο

για να σου φέρει στο μαντήλι
δυό περιστέρια με τ' ασήμι, δυό ευχές.

Στάζουν,
πανσέληνο τα μάτια  σου στο χώμα
αγιάζει απόψε η στιγμή που σε φιλώ
φεύγεις, και όμως 
μένεις στην καρδιά μου ακόμα

κιτρινισμένο γράμμα  στο συρτάρι απ' τον καιρό

σ' εκείνο το ταξίδι της ερήμου να θυμάσαι
μη  ξεδιψάσεις  με της λήθης το νερό.


από καρδιάς
εν' ονόματι  της Αγάπης
Χαρούλα  Βερίγου

...από εκείνο τον  παλιό καιρό και αυτό....