Από τον Ενιαίο Συνασπισμό και το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ (1988) υποστηρίζαμε ότι η ....
σύμπραξη αυτή ήταν άνευ σταθερών αρχών. Ότι συγκροτήθηκε στη βάση της «κάθαρσης» μιας πλευράς του αστικού εποικοδομήματος που εμπεριείχε την αποδοχή της οικονομίας των Αγορών. Η σύμπραξη αυτή με τον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό της Ν.Δ. διευκόλυνε την ψήφιση του Μάαστριχτ από τον Μητσοτάκη και προξένησε κυρίως στο ΚΚΕ αιμορραγία ελπιδοφόρων κυττάρων της.
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού προοιωνιζόταν ότι το ισχυροποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο θα εξαπέλυε μια νέα επίθεση εναντίον των δυνάμεων της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους, προκειμένου να αποκαταστήσει τους ρυθμούς αύξησης των κερδών του.
Η ελληνική Αριστερά έδωσε την εντύπωση ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει να παρέμβει στην κεντρική πολιτική σκηνή με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αδυνατούσε να συλλάβει και να ερμηνεύσει σωστά τη διεθνή, ευρωπαϊκή και εθνική κατάσταση.
Το Μνημόνιο όμως αποτελεί το πιο λεπτομερές και συνεκτικώς αρθρωμένο, μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Καμιά κοινωνική λειτουργία ή πτυχή της δημόσιας, κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής δεν εξαιρείται από τις ρυθμίσεις του. Ποτέ και από κανέναν δεν διατυπώθηκε, από οποιαδήποτε ιδεολογική θέση, ένα τόσο πανοπτικό σχέδιο.
Με αυτό παραδίδεται η παραγωγική βάση απευθείας στους δανειστές. Εκποιείται ο διαχρονικός άυλος και υλικός πλούτος της πατρίδας, στο ευρωπαϊκό κυρίως κεφάλαιο. Διαλύεται ο κοινωνικός ιστός. Αποδομούνται όλες οι κατακτήσεις του λαού.
Η χώρα επαναφέρεται σε αποικιοκρατικές συνθήκες προδημοκρατικής εποχής. Οι εύλογες επισημάνσεις των χρόνιων ατελειών του κράτους γιγαντώνονται για να «περάσουν» οι κύριες επιδιώξεις. Επόμενο, να επανασυγκροτούνται οι κοινωνικές συμμαχίες και να επαναχαράσσονται οι ταξικές γραμμές.
Οι δυνάμεις που ψήφισαν, που υλοποιούν ή προσχωρούν στο Μνημόνιο, καθώς και αυτές που αναγνωρίζουν τη διεθνή νομιμότητά του, ακυρώνουν τον εναλλακτικό λόγο, αναιρούν την επιλογή των πολιτών, ομογενοποιούν το δημοκρατικό ζητούμενο ως μονόδρομο. Όλες αυτές οι δυνάμεις που στηρίζουν ή διακηρύσσουν τη νομιμότητα των δεσμεύσεων, ήδη αντιστοιχίζονται στο ενιαίο «κόμμα του Μνημονίου και των δανειστών», ανεξαρτήτως διαφορετικών προελεύσεων και τίτλων.
Οι προοδευτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να διακρίνουν το πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης, δηλαδή την επίθεση κατά της Πολιτικής Κοινωνίας. Η Αριστερά έχει την ευκαιρία να αποκαταστήσει την ιστορική της όραση και να κινηθεί στον αντίποδα του ’89, αποκαθιστώντας την ενότητα των δυνάμεων της Εργασίας και των προλεταριοποιούμενων μικρομεσαίων στρωμάτων.
Μια πρώτη απόπειρα έγινε το 2010 στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές. Η εμμονή στη συγκρότηση ενός πόλου ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος αποτελεί αναβολή επ’ αόριστον της ενωτικής δράσης. Ο εγκλεισμός στον αυτοποιητικό λογισμό αφαιρεί από την κοινωνική συμμαχία το κατεπείγον της ανατροπής της πορείας αλλοτρίωσης.
Το παλλαϊκό για ενότητα, στη βάση ενός έκτακτου και μεσοπρόθεσμου προγράμματος προοδευτικής εξόδου από την κρίση, που θα περιλαμβάνει τη διευθέτηση του χρέους, την καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων, την αποκατάσταση του Κοινωνικού Κράτους, την έναρξη μιας πορείας αυτοδύναμης ανάπτυξης, είναι υπέρ-ώριμο.
Η Αριστερά οφείλει να κάνει το βήμα τώρα. Η εμφάνιση ενός ενωτικού εκλογικού συνδυασμού θα ανατρέψει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων απαιτήσεων του λαού ή έστω των μεγάλων εκβιασμών προς την Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή, προτού προετοιμαστεί πλήρως και αφυδατώσει τη χώρα στην εντατική του νεοφιλελευθερισμού. Διαφορετικά η επόμενη των εκλογών θα κρύβει μεγάλες εκπλήξεις, κυρίως για τις ηγεσίες της «μονήρους» Αριστεράς.
Πηγή: http://topontiki.gr/
