Είμαι σε λάθος αποβάθρα
Είμαι σε άγονη γραμμή
Θ.Φροντιστής, «Άγονη γραμμή»
Είχαμε και στην Ελλάδα ένα όνειρο.
ΣΤΗ χώρα που γεννήθηκε η ...
Δημοκρατία ονειρευόμασταν μια πολιτική ζωή χωρίς φαυλότητα, εμπάθεια, στείρες αντιπαραθέσεις, ανόητες καταγγελίες και λασπολογικές εκστρατείες.
ΣΤΗ χώρα όπου τα δικαιώματα του πολίτη συνδέονταν με τη συμμετοχή του στα κοινά, ονειρευόμασταν τη δικαίωση των νέων που αξίζουν και όχι αυτών που «κληρονομούν».
Στη χώρα που η φιλοσοφία έγινε τρόπος ζωής ονειρευόμασταν έναν κόσμο του πνεύματος και όχι ένα παραμάζωμα από ανταγωνιστές του εθνικού σπορ που ονομάζεται «οικονομική συναλλαγή» – σε βαθμό, μάλιστα, που «ύποπτος» σήμερα θεωρείται όποιος απέχει από τέτοιες δραστηριότητες.
ΣΤΗ χώρα της οποίας ο ήλιος δεν αφήνει γωνία που να μη φωτίζει, ονειρευόμασταν την οριστική καταδίκη των ατόμων που βγαίνουν από το σκοτάδι των υπο-κλοπών, των υπο-κόσμων, των υπο-νόμων.
ΣΤΗ χώρα όπου η συκοφαντία ετιμωρείτο με θάνατο ή εξοστρακισμό, ονειρευόμασταν πολίτες υπεύθυνους, που δεν θα σπίλωναν την τιμή των συνανθρώπων τους χωρίς λόγο και μάλιστα ατιμωριτί, που δεν θα περίμεναν ανακατατάξεις φατριών και προδιαγραφές πολιτικών εχθρών για να δώσουν δημοσιότητα σε ορισμένες παρανομίες – κερδίζοντας μάλιστα διπλά, αφού και οι ίδιοι θεωρούνται υπεράνω υποψίας και οι περί αυτούς «καλύπτονται» αναδρομικά.
Από την άλλη πλευρά παραμένει ανοικτό το μέγα εθνικό ερώτημα: Πόσο αισθάνομαι υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες; Πόσο, δηλαδή, δεν αποκρούομεν απλώς τις επι-θέσεις των άλλων εμμένοντας, για λόγους τακτικής, στις δικές μας θέσεις, αλλά νιώθουμε στις φλέβες μας να κυλάει η ελληνική ιστορία;
Έχουμε, άραγε, συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι Έλληνας; Είμαστε υπερήφανοι για την πίστη του Σωκράτη στους νόμους και του Αριστείδη στην πολιτική εντιμότητα; Mας διακατέχουν οι ιδέες του Περικλή, η μεγαλοσύνη κι η ανδρεία του Μεγαλέξανδρου, η ταπεινότητα του Κοσμά του Αιτωλού, ανταριάζουν μέσα μας η μπαρουτιασμένη ψυχή του Μακρυγιάννη, οι αγώνες και οι αγωνίες των πολεμιστών του ’40, της αντίστασης, του εμφυλίου; Πού βρίσκουν αντιστοιχία όλα αυτά στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική ζωή;
Είμαστε υπερήφανοι που μας φωνάζουν ευρω-έλληνες ή νιώθουμε υπερήφανοι επειδή αγαπάμε μιαν Ελλάδα που θα μας πληγώνει και θα την πληγώνουμε, θα μας αγκαλιάζει και θα την αγκαλιάζουμε, θα μας ξεχνάει κι εμείς ποτέ δεν θα την ξεχνάμε; Ας πάψουμε, λοιπόν, να χτυπάμε τον τοίχο πιστεύοντας ότι χτυπάμε το καρφί.
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.giannispanousis.gr/
Πηγή: www.aixmi.gr
