Οι φίλοι του, λένε ότι είναι αγωνιστής από κούνια. Οι εχθροί του, υποστηρίζουν ότι είναι ένας ακόμα βολεμένος συνδικαλιστής που κάποια στιγμή θα εξαργυρώσει τη δράση του με μια βουλευτική καρέκλα. Ο ίδιος, ξεκαθαρίζει ότι δεν ενδιαφέρεται για την «καρέκλα» και αποκαλύπτει ότι ακόμη και τη γυναίκα που έγινε σύντροφος της ζωής του, τη γνώρισε σε κατάληψη. Ο Νίκος Φωτοπουλος μιλάει στο protothema.gr και ανοίγει το άλμπουμ της ζωής του..
Τον κατηγορούν ότι είναι πρωτόγονος στις απόψεις του και ο ίδιος το χαίρεται γιατί λέει ότι δεν είναι συνδικαλιστής του σαλονιού. Υποστηρίζει ότι καθημερινά αγωνίζεται «για το συμφέρον των εργαζομένων, για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο», όπως ό ίδιος τον ονειρεύεται. Οι απόψεις για εκεινον, πολλες και αντιφατικες. Κάποιοι τον αποκαλούν Δον Κιχώτη των λιγνιτωρύχων, «Τσε», Τροτσκιστή του 21ου αιώνα, και άλλοι απλώς τον χαρακτηρίζουν λαϊκιστή, βολεμένο και επικοινωνιακό.
«Χίλιες φορές να με χαρακτηρίσουν λαϊκιστή παρά πουλημένο, συμβιβασμένο και συνδικαλιστή του σαλονιού. Χαίρομαι να αγωνίζομαι για το σύνολο και έτσι αισθάνομαι ευτυχισμένος», λέει ο ίδιος. Έτσι λέει ότι ήταν από μικρό παιδί. Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του, είχε δείξει το θερμό του αίμα εκλεγόμενος πρόεδρος σε όλες τις τάξεις του γυμνασίου, μέχρι που αποφοίτησε.
Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Πύργου και μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά ως τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει στη Γερμανία, όπως άλλωστε είχαν κάνει δεκάδες χιλιάδες Έλληνες την εποχή εκείνη. Όπως τονίζει ο ίδιος, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του έπαιξε ρόλο το γεγονός πως οι γονείς του ήταν μετανάστες στη Γερμανία. Εκεί εργάστηκαν πάνω από δέκα χρόνια. Ο πατέρας του στη χαλυβουργεία και η μητέρα του σε κλωστοϋφαντουργία. Οταν πια οι γονείς του επέστρεψαν στην Ελλάδα, μετακόμισαν οικογενειακώς από την Αμαλιάδα στον Πειραιά και αργότερα στο Περιστέρι.
«Ο πατέρας μου ήταν μια ζωή βιομηχανικός εργάτης. Στη Γερμανία ήταν σε χαλυβουργεία, αργότερα στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στη Χαλυβουργική και πήρε σύνταξη από τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ γιατί χωρίς να απολαύσει τίποτα, δούλευε. Μόνο δούλευε. Και στους εργάτες αξίζει σεβασμός!».
Λέει ότι από μικρό παιδί ήταν πείσμων και υποστήριζε τις απόψεις του. Ωστόσο, υποστηρίζει ότι ακούει και την άλλη άποψη. «Δεν είμαι από αυτούς που χτίζουν τοίχους γύρω τους, αλλά για να αλλάξω άποψη χρειάζεται να μου αποδείξει κανείς πως όντως η θέση την οποία υποστηρίζω είναι λάθος. Δεν μου αρέσει να επιμένω δογματικά».
Το όνειρο των μαθηματικών
Ποιο ήταν το μεγάλο όνειρο του κ. Νίκου Φωτόπουλου όταν ήταν παιδί; «Όνειρο μου ήταν γίνω καθηγητής μαθηματικών», ομολογεί. Ήταν, λέει, καλός μαθητής με ιδιαίτερη έμφαση στα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν τα μαθηματικά και η αγάπη του αυτή γεννήθηκε (και πάλι) από μια κόντρα. Ως αντιδραστικό παιδί που κυνηγούσε τις προκλήσεις, θεωρούσε πως τα μαθηματικά ήταν ένα πολύ δύσκολο μάθημα. Αυτομάτως λοιπόν για τον ίδιο αποτέλεσε πρόκληση. «Ήθελα στο μάθημα εκείνο το οποίο ήταν το πιο δύσκολο, να είμαι καλός. Για μένα η δυσκολία είναι πρόκληση. Εξαιτίας της επιμονής μου στα μαθηματικά κατάφερα να πάρω τρεις υποτροφίες».Στην οικογένεια του όλοι έχουν τις ίδιες απόψεις με εκείνον και τους χαρακτηρίζει αγωνιστική διάθεση. Δεν είναι τυχαίο που η γυναίκα της ζωής του έχει κι εκείνη την δική της διαδρομή και ιστορία, αφού ο πατέρας της ήταν κομμουνιστής και είχε λάβει μέρος στο αντάρτικο του ΕΑΜ, ενώ ο θείος της ήταν ένας από τους εκτελεσθέντες του Χαϊδαρίου.
«Πάντα αγωνιζόμασταν για το σύνολο», λέει ο κ. Φωτόπουλος και συνεχίζει: «Τη γυναίκα μου δε τη γνώρισα σε κάποιο ρομαντικό περίπατο, τη γνώρισα το 1984 σε κατάληψη». Ίσως αν η κυρία Ρένα Φωτοπουλου δεν είχε γαλουχηθεί με αριστερές αντιλήψεις να μην μπορούσε να αντιληφθεί εύκολα τους αγώνες του και τα πιστεύω του συζύγου της. «Η οικογένεια της γυναίκας μου έχει την δική της παράδοση στους αγώνες. Αν δε με στήριζε, δεν υπήρχε κατανόηση και αποδοχή για αυτό που κάνω ως συνδικαλιστής, θα το είχαμε διαλύσει το σπίτι μας. Είμαστε πολύ καλά και παίρνω δύναμη από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου».
Τόσο ο Θάνος 21 ετών, φοιτητής τεχνικών υπολογιστών όσο και η 18χρονη Αγγελική (θέλει να περάσει στη Νομική), τα δυο παιδιά της οικογένειας Φωτόπουλου, είναι συνειδητοποιημένα και πολιτικοποιημένα. «Εκείνο για το οποίο είμαι υπερήφανος είναι ότι τα παιδιά μου δεν λειτουργούν για τον εαυτό τους, αλλά σκέφτονται τους άλλους», διευκρινίζει.
Αγαπημένη ασχολία του κ. Φωτόπουλου, όταν δε συνδικαλίζεται, είναι η κατάκτηση των βουνών. Είναι, όπως χιουμοριστικά λέει, η μόνη κορυφή που είναι διατεθειμένος να κατακτήσει. Είναι άνθρωπος της απόδρασης, των εκδρομών και βρίσκει «καταφύγιο» μακριά από τη γκρίζα καθημερινότητα της πόλης, στη φύση. «Είμαι ερωτευμένος», λέει, «με το βουνό». Όταν βρίσκει λίγο χρόνο παίρνει τα ορειβατικά παπούτσια, τα σχοινιά και το σακίδιο του και παρέα με τη γυναίκα του και φίλους τους «χάνονται» στα βουνά. «Με την ορειβασία ασχολούμαι πολλά χρόνια. Μου αρέσει να θέτω στόχους και η κατάκτηση μιας βουνοκορφής είναι πρόκληση και εκπλήρωση ενός στόχου». Ο αγαπημένος του προορισμός είναι τα Βαρδούσια, απ’ όπου κατάγεται η σύζυγος του και αυτό γιατί όπως λέει «είναι ένα από τα ψηλότερα και πιο άγρια ελληνικά βουνά, με πολύ σκληρό ανάγλυφο και μυτερές κορυφές, με έντονα αναρριχητικά πεδία. Είναι απίστευτο βουνό…». Και όταν δεν σκαρφαλώνει στα βουνά, προτιμά τις ταβέρνες με καλή παρέα, ενώ όταν παίζει η αγαπημένη του ομάδα, ο Ολυμπιακός, κάνει ακριβώς αυτό που κάνουν οι γνήσιοι ποδοσφαιρόφιλοι: Αντροπαρέα, μπύρες και ματς. «Γαύρος και ξερό ψωμί», μου λέει.
«Μην με πουν πουλημένο»
Για όσους δεν τον ξέρουν προσωπικά, είναι ίσως από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του συνδικαλιστικού χώρου. «Κάνω συνδικαλισμό με το μυαλό και την καρδιά, πρωτίστως με την καρδιά. Γι’ αυτό και με χαρακτηρίζουν κάποιοι γραφικό, λαϊκιστή και αιθεροβάμονα. Ας πουν ότι θέλουν για μένα, ποτέ όμως μην με πουν πουλημένο». Μέλος του ΠΑΣΟΚ εδώ και 33 χρόνια, με τη δράση του κατάφερε να γίνει το μαύρο πρόβατο, βγαίνοντας συγκρουσιακά απέναντι στο κόμμα που τόσα χρόνια αποτελεί «στέγη» του. Δεν έχει τεθεί θέμα διαγραφής; «Κατά καιρούς άκουγα ότι είναι έτοιμη η διαγραφή μου και από μέρα σε μέρα θα γινόταν. Εάν και εφόσον γίνει δε θα με πειράξει τόσο, ας με διαγράψουν αυτοί που έχουν ασκήσει αυτές τις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Απεναντίας θα το θεωρήσω και τιμή επειδή αντιστέκομαι σε αυτές τις πολιτικές. Η συμβιβασμένη με το σύστημα ηγεσία, δεν με απασχολεί καθόλου. Για άλλα παλέψαμε, για άλλα αγωνιστήκαμε και άλλα βλέπουμε να γίνονται». Ο ίδιος δηλώνει πως όσο απογοητευμένος κι αν είναι από τις πολιτικές που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να φύγει και να «αυτομολήσει» είτε στο ΚΚΕ είτε στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατά καιρούς έχει ειπωθεί. «Πάλεψα με χιλιάδες άλλους, και ως μέλους αυτού του κόμματος αισθάνομαι -και το λέω με σεμνότητα– ότι έχω βάλει κι εγώ ένα πολύ μικρό λιθαράκι να φτιαχτεί αυτό το κόμμα. Το κόμμα το πονάω και το αγαπάω». Γαλουχήθηκε πολιτικά στους κλειστούς κύκλους της τροτσκιστικής ομάδας «Ξεκίνημα», ταυτοχρόνως με την ιδιότητα του κομματικού μέλους. Το 1978 μπήκε στο ΠΑΣΟΚ κι έναν χρόνο μετά ήρθε σε επαφή με την τροτσκιστική ομάδα. Παρέμεινε στην οργάνωση για 7 χρόνια. «Εμπνεύστηκα από τις ιδέες του τροτσκισμού. Για χρόνια αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτό που λένε αγώνας για τη σοσιαλιστική επανάσταση και για το χτίσιμο του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Χρωστάω πολλά σε αυτό το σχολείο, σε αυτήν την οργάνωση. Έχων μπολιαστεί από αυτές τις ιδέες. Ως σοσιαλιστής δηλώνω Αριστερός».«Δεν χρωστάω σε κανέναν»
Αναφερόμενος στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, ο κ. Φωτοπουλος δηλώνει
απογοητευμένος και θυμωμένος από τον Γιωργο Παπανδρεου. «Τότε που τον
στήριξα, θεωρώ ότι καλώς τον στήριξα. Ως πρόσωπο τον σέβομαι, ως
πολιτικός όμως με απογοήτευσε», λέει. Είναι τελικά ο πρόεδρος της
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ένας βολεμένος συνδικαλιστής; Μήπως λειτουργεί εκ του εκ του
ασφαλούς; Ο ίδιος ξεκαθαρίζει: «Στη ΔΕΗ μπήκα το 1988. Δεν με έβαλε
καμία κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, ή άλλος βουλευτής. Μπήκα με διαγωνισμό
προκειμένου να προσληφθούν 352 τεχνίτες στον οποίο διαγωνισμό
συμμετείχαν 8.500 υποψήφιοι και πέρασα όγδοος. Δεν χρωστάω σε κανέναν
την πρόσληψη μου στη ΔΕΗ, παρά μόνο στο σπαθί μου».
Κάποιοι πολιτικοί όπως ο κ. Γεράσιμος Γιακουμάτος, έχουν δηλώσει πως αν υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν δικαιούται να φωνάζει είναι ο κ. Φωτοπουλος, αφού είναι από τους προνομιούχους. Ο ίδιος δίνει την απάντηση του: «Δουλεύω στη ΔΕΗ ως τεχνικός 23 χρόνια. Παίρνω τρία επιδόματα και τα συνολικά καθαρά χρήματα, που περνούν την πόρτα του σπιτιού μου κάθε μήνα, ήταν μέχρι πρότινος 1870 ευρώ. Πλέον παίρνω 1500 ευρώ. Μένω από την ημέρα που παντρεύτηκα στο ίδιο σπίτι, ένα σπίτι 73 τετραγωνικών στο Γαλάτσι και είναι στη διάθεση του καθενός το πόθεν έσχες μου. Ας μου πει ο κ. Γιακουμάτος αν δικαιούμαι να φωνάζω ή όχι».
Αρκετοί λένε πως απώτερος σκοπός του αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ είναι να εξαργυρώσει τη δράση του με μια βουλευτική καρέκλα. Ο ίδιος είναι κατηγορηματικός: «Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, δε με ενδιαφέρει να πολιτευτώ. Μέχρι όμως να κλείσω τα μάτια μου θα παλεύω να αλλάξω τον κόσμο, να γίνει καλύτερος και δικαιότερος. Γι’ αυτό συγκρούομαι με τον τρόπο που το κάνω. Αν σκοπός μου ήταν να γίνω βουλευτής, νομάρχης ή δήμαρχος, πιθανότατα να μελετούσα τις κινήσεις μου. Είμαι όμως απελευθερωμένος. Δεν ενδιαφέρομαι για καμία καρεκλίτσα».
Πηγή:http://www.protothema.gr Κάποιοι πολιτικοί όπως ο κ. Γεράσιμος Γιακουμάτος, έχουν δηλώσει πως αν υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν δικαιούται να φωνάζει είναι ο κ. Φωτοπουλος, αφού είναι από τους προνομιούχους. Ο ίδιος δίνει την απάντηση του: «Δουλεύω στη ΔΕΗ ως τεχνικός 23 χρόνια. Παίρνω τρία επιδόματα και τα συνολικά καθαρά χρήματα, που περνούν την πόρτα του σπιτιού μου κάθε μήνα, ήταν μέχρι πρότινος 1870 ευρώ. Πλέον παίρνω 1500 ευρώ. Μένω από την ημέρα που παντρεύτηκα στο ίδιο σπίτι, ένα σπίτι 73 τετραγωνικών στο Γαλάτσι και είναι στη διάθεση του καθενός το πόθεν έσχες μου. Ας μου πει ο κ. Γιακουμάτος αν δικαιούμαι να φωνάζω ή όχι».
Αρκετοί λένε πως απώτερος σκοπός του αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ είναι να εξαργυρώσει τη δράση του με μια βουλευτική καρέκλα. Ο ίδιος είναι κατηγορηματικός: «Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, δε με ενδιαφέρει να πολιτευτώ. Μέχρι όμως να κλείσω τα μάτια μου θα παλεύω να αλλάξω τον κόσμο, να γίνει καλύτερος και δικαιότερος. Γι’ αυτό συγκρούομαι με τον τρόπο που το κάνω. Αν σκοπός μου ήταν να γίνω βουλευτής, νομάρχης ή δήμαρχος, πιθανότατα να μελετούσα τις κινήσεις μου. Είμαι όμως απελευθερωμένος. Δεν ενδιαφέρομαι για καμία καρεκλίτσα».
