Κάποτε υπήρχε ένα δύστροπο μικρό αγόρι, που ήταν φοβερά πεισματάρικο, οργιζόταν συχνά και έσπαγε διάφορα αντικείμενα.
Μια μέρα ο πατέρας του, τό πήρε από το χέρι και τό οδήγησε στο φράχτη, στο πίσω μέρος του κήπου τους, λέγοντας:
«Γιε μου, από δω και στο εξής, κάθε φορά που θα εκνευρίζεσαι θα μπήγεις ένα καρφί στο φράχτη. Έτσι, ύστερα από λίγο, θα μπορείς να δεις πόσες φορές έχεις ....
εκνευριστεί. Εντάξει;»
Μια μέρα ο πατέρας του, τό πήρε από το χέρι και τό οδήγησε στο φράχτη, στο πίσω μέρος του κήπου τους, λέγοντας:
«Γιε μου, από δω και στο εξής, κάθε φορά που θα εκνευρίζεσαι θα μπήγεις ένα καρφί στο φράχτη. Έτσι, ύστερα από λίγο, θα μπορείς να δεις πόσες φορές έχεις ....
Το παιδί σκέφτηκε:
«Τι έχω να φοβηθώ; Θα δοκιμάσω».
Ύστερα από αυτό κάθε φορά που θύμωνε έμπηγε ένα καρφί στο φράχτη και, όταν μια μέρα αργότερα πήγε να δει, ένιωσε λίγο ενοχλημένο:
«Ω, πόσα καρφιά! Ολόκληρος σωρός!»
Ο πατέρας του του είπε:
«Βλέπεις; Πρέπει να ελέγχεις τον εαυτό σου. Αν καταφέρεις να μη θυμώσεις για μια ολόκληρη μέρα, μπορείς να βγάλεις ένα από τα καρφιά στο φράχτη.
Το αγόρι σκέφτηκε:
«Αν θυμώσω μια φορά, θα πρέπει να μπήξω ένα καρφί, αλλά για να βγάλω ένα θα πρέπει να περάσω όλη τη μέρα χωρίς να οργιστώ. Αυτό είναι δύσκολο!»
Κι όμως, για να βγάλει τα καρφιά, αναγκάστηκε να κρατά σταθερά τον εαυτό του υπό έλεγχο.
Στην αρχή το αγόρι δυσκολεύτηκε πολύ, αλλά με τον καιρό έβγαλε όλα τα καρφιά από το φράχτη και ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι είχε μάθει να ελέγχει τον εαυτό του.
Πήγε χαρούμενο στον πατέρα του λέγοντας:
«Μπαμπά, έλα γρήγορα να δεις, δεν υπάρχουν πια καρφιά στο φράχτη κι εγώ δεν οργίζομαι πια».
Ο πατέρας πήγε μαζί με το αγόρι στο φράχτη και είπε με βαθυστόχαστη φωνή:
«Κοίτα, γιε μου, τα καρφιά στο φράχτη έχουν βγει όλα, αλλά οι τρύπες θα μείνουν εκεί για πάντα.
Κάθε φορά που οργίζεσαι με την οικογένειά σου, ο θυμός σου ανοίγει μια τρύπα στην καρδιά μας.
Όταν βγει το καρφί, μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις την τρύπα να εξαφανιστεί».
Πηγή: zougla.gr
Από τη Μαρίζα
