διάσπαση αργότερα. Σε άρθρο του στο project syndicate εστιάζει στο ενδεχόμενο η διάσπαση της Ευρωζώνης να είναι αναπόφευκτη και υπό αυτό το πρίσμα εκτιμά ότι μια συντεταγμένη διάλυση σε αυτή τη φάση θα είναι καλύτερη από μια ανεξέλεγκτη υπό άλλες πιο ακραίες συνθήκες στο μέλλον.
Το άρθρο του Ρουμπινι ακολουθεί την τοποθέτηση του Όλι Ρεν για μια Νομισματική Ένωση 2, το οποίο δημοσιεύθηκε στη Wall Street Journal και αποτελεί το σκαρίφημα του γερμανικού σχεδίου για την εξέλιξη της Ευρωζώνης σε μια νέα συνομοσπονδία όπου κυρίαρχο ρόλο θα έχει και καταστατικά ο... καλός μαθητής.
Η Γερμανία ολοένα και περισσότερο αναγνωρίζει ότι εάν η προσαρμογή που απαιτείται για την αποκατάσταση της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας του χρέους στην περιφέρεια της Ευρωζώνης πρέπει να έρθει από τη λιτότητα και την εσωτερική υποτίμηση αντί για την αναδιάρθρωση του χρέους και την έξοδο… το κόστος κατά πάσα πιθανότητα θα διαμορφωθεί σε τρισεκατομμύρια ευρώ, αναφέρει στο άρθρο του ο γνωστός οικονομολόγος.
Εκτιμά ταυτόχρονα ότι η διαδικασία της προσαρμογής θα χρειαστεί κατά πάσα πιθανότητα πολλά χρόνια και – μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η αξιοπιστία της πολιτικής – η φυγή των κεφαλαίων θα συνεχιστεί, κάτι που θα οδηγήσει στην ανάγκη για τεράστια ποσά επίσημης χρηματοδότησης.
Με τους πολιτικούς περιορισμούς στη Γερμανία και αλλού να αποτρέπουν περαιτέρω ενίσχυση των δημοσιονομικών τειχών ασφαλείας, η ΕΚΤ σχεδιάζει να διαθέσει ένα νέο γύρο μεγάλης χρηματοδότησης στην Ισπανία και την Ιταλία (με περισσότερες αγορές ομολόγων), εκτιμά.
Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία και ο πυρήνας της Ευρωζώνης όλο και περισσότερο αναθέτουν την επίσημη χρηματοδότηση στην ΕΚΤ. Αν η Ιταλία και η Ισπανία έχουν έλλειψη ρευστότητας αλλά παραμένουν φερέγγυες και η μαζική χρηματοδότηση τους δώσει αρκετό χρόνο ώστε η λιτότητα και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις να αποκαταστήσουν τη βιωσιμότητα του χρέους, την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, η υφιστάμενη στρατηγική θα δουλέψει και η Ευρωζώνη θα επιβιώσει, σημειώνει.
Στη διαδικασία αυτή είναι πιθανό να προκύψει και κάποια μορφή τραπεζικής ένωσης, σε συνδυασμό με κάποια πρόοδο στην πολιτική ενοποίηση, εκτιμά.
Ο Ρουμπινί εκτιμά ότι αν η σταδιακή διαδικασία αποσύνθεσης στο τέλος κάνει αναπόφευκτη τη διάλυση της Ευρωζώνης, το μονοπάτι που έχουν διαλέξει η Γερμανία και η ΕΚΤ – η μεγάλη χρηματοδότηση της περιφέρειας – θα καταστρέψει τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών και στον πυρήνα.
Ακόμα χειρότερα, οι τεράστιες ζημιές που θα προκληθούν από την υλοποίηση των πιστωτικών κινδύνων μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του χρέους στις οικονομίες του πυρήνα της Ευρωζώνης, κάτι που θα οδηγήσει στην αμφισβήτηση της ίδιας τις επιβίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε αυτή την περίπτωση, υπογραμμίζει, σίγουρα ένα "φιλικό διαζύγιο" σήμερα, είναι προτιμότερα από μια ανεξέλεγκτη διάσπαση αργότερα.
Ο ίδιος εκτιμά ότι η διάσπαση σήμερα θα έχει πολύ υψηλό κόστος και θα απαιτούσε ένα διεθνές συνέδριο για το χρέος με αντικείμενο την αναδιάρθρωση στην περιφέρεια σε σχέση με τις απαιτήσεις του πυρήνα.
Αλλά η διάλυση νωρίτερα θα μπορούσε να διασφαλίσει την επιβίωση της ενιαίας αγοράς και της Ε.Ε. αναφέρει ο Nouriel Roubini και προσθέτει: Μια μάταιη προσπάθεια να αποφευχθεί η διάλυση για ένα ή δύο χρόνια - μετά την σπατάλη τρισεκατομμυρίων ευρώ σε πρόσθετη χρηματοδότηση από τον πυρήνα - θα οδηγούσε σε μια άτακτη διάλυση, και αυτό θα περιλαμβάνει και την καταστροφή της ενιαίας αγοράς, λόγω της εισαγωγής πολιτικών προστατευτισμού σε μαζική κλίμακα. Έτσι, αν μια διάσπαση είναι αναπόφευκτη, η καθυστέρηση συνεπάγεται πολύ υψηλότερο κόστος.
ΠΗΓΗ: http://www.sofokleousin.gr
Από τη Μαρίζα
