του ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Στην
Ευρώπη εδώ και τρία χρόνια έχουμε καταπιαστεί να διαψεύσουμε τον Κέινς.
Η επιβαλλόμενη από το Βορρά αντίληψη είναι ότι με εσωτερική υποτίμηση
μέσω της μείωσης των εργασιακών αμοιβών, της περικοπής των ....
δημόσιων
δαπανών και της αύξηση της φορολογίας θα βελτιωθεί η παραγωγικότητα και η
ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Για την περίπτωση της Ελλάδας είχαμε
και τη λύση του κουρέματος των ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες, τα
ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιώτες ομολογιούχοι. Τα μέτρα αυτά είχαν ως
πρακτικό αποτέλεσμα να γίνει ουσιαστικά απόσυρση χρήματος από την αγορά
του Νότου.Παράλληλα, με τα νέα ενυπόθηκα δάνεια που χορηγούνται από την ΕΚΤ, τα κράτη της ΟΝΕ και το ΔΝΤ προς τις χώρες του Νότου και τα οποία χρησιμοποιούνται στην ουσία για την εξαγορά των ομολόγων χωρών του Νότου που κατέχουν οι ξένες τράπεζες και τα διάφορα funds δημιουργείται νέο χρήμα, το οποίο καρπούνται εν μέρει οι χώρες του Βορρά (και εν μέρει άλλοι εκτός ευρωζώνης επενδυτές). Ταυτόχρονα γίνεται μεταφορά καταθέσεων λόγω ανασφάλειας από τις τράπεζες του Νότου στις τράπεζες του Βορρά και έτσι συντηρείται ένας νέος φαύλος κύκλος ανάγκης νέου δανεισμού για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Να που φτιάχνουμε μια μορφή νομισματικής ένωσης δύο ή τριών ταχυτήτων!
Αλλά οι χώρες του Βορρά αντιμετωπίζουν και τα δικά τους προβλήματα, από τον τρόπο που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έχουν όμως καταφέρει με τον τρόπο αυτό να μη γίνουν εμφανή σε αυτές τα σημάδια της χρηματοπιστωτικής κρίσης που άρχισε το 2008 στις ΗΠΑ, η οποία μετατράπηκε σε κρίση χρέους στην ΕΕ και σε κρίση της πραγματικής οικονομίας στις χώρες του Νότου. Αυτό όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Αν τα κράτη της ευρωζώνης και ειδικά η Γερμανία δεν αλλάξουν πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης, η κρίση θα πλήξει και τις χώρες του Βορρά και την πραγματική τους οικονομία και θα επεκταθεί και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Καταλήγουμε και πάλι στο προφανές: ότι δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους έπρεπε να γίνει με την ενοποίηση της αγοράς των τραπεζών σε επίπεδο ευρωζώνης (ώστε να μη «σώζονται» από κυβερνήσεις, αλλά από το ίδιο το ευρωσύστημα), την κυκλοφορία νέου χρήματος, χαμηλότοκα δάνεια από την ΕΚΤ απευθείας στις χώρες με πρόβλημα χρέους ή με διαγραφή μέρους του χρέους τους, με παράλληλη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας για την αύξηση της παραγωγής και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και συνοδευόμενη με αύξηση της φορολογίας για μεγάλα εισοδήματα των φυσικών προσώπων και όχι των επιχειρήσεων.
Από τη Μαρίζα
