Καταψηφίζοντας τη δανειακή συμφωνία
που τους παρουσίασαν, η οποία θα καταστρατηγούσε την αρχή του σεβασμού
των ελάχιστων εγγυημένων καταθέσεων, οι Κύπριοι βουλευτές έδωσαν στην
Ευρωζώνη μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσειακόμα ένα -ίσως το
τραγικότερο- λάθος της. Η Ευρώπη έχει τώρα, ελέω κυπριακής ....
Βουλής, μια
τελευταία ευκαιρία να κατανοήσει το σφάλμα της και να καταλήξει σε μια
λογική λύση. Μπορεί να διαφωνούμε μεταξύ μας για το ποια είναι η
βέλτιστη λύση. Ομως δεν νομίζω ότι έχει μείνει κάποιος που να
εξακολουθεί να πιστεύει ότι υπήρχε λογική στη «λύση» της κατάσχεσης έστω
και ενός ευρώ των εγγυημένων από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης καταθέσεων.
Το «Οχι!» του κυπριακού Κοινοβουλίου αποτελεί μνημειώδη απόφαση, για την οποία οι Κύπριοι πρέπει να είναι περήφανοι και οι Ευρωπαίοι ευγνώμονες. Πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Ευρωζωνική Κρίση, κοινοβούλιο τόλμησε να μην υποκύψει στην μπλόφα ηγετών που διαθέτουν περισσότερη ισχύ από κοινό νου. Ο φόβος μου τώρα είναι ότι οι Κύπριοι βουλευτές μπορεί να φοβήθηκαν ακούγοντας τον εαυτό τους, την ίδια τους τη φωνή, να αρθρώνει το σπουδαίο αυτό «Οχι!», με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπείς στο να συναινέσουν στο εγγύς μέλλον σε μια εξίσου κακή, ή και χειρότερη, πρόταση-συμφωνία.
Με τι θα έμοιαζε μια τέτοια -χειρότερη- συμφωνία; Θα θύμιζε πιο πολύ το ελληνικό Μνημόνιο, που, για να μην ξεχνιόμαστε, μετέφερε όλες τις ζημίες στους ώμους των φορολογουμένων (προτού οι ώμοι αυτοί υποκύψουν και αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να αποδεχθούν ένα κούρεμα, το οποίο όμως, επειδή άργησε ενάμιση χρόνο, όταν ήρθε ήταν δηλητηριώδες). Π.χ. μια πρόταση να περιοριστεί το κούρεμα καταθέσεων από τα 5,8 δισ. στα 2 δισ., με το υπόλοιπο ποσό να καλύπτεται από μεγαλύτερο μνημονιακό δάνειο και κατάσχεση μέρους των κεφαλαίων των συνταξιοδοτικών ταμείων.
Κάτι τέτοιο θα ήταν απάνθρωπο. Εάν ο Κύπριος φορολογούμενος αναγκαστεί να δανειστεί, εκ μέρους βασικά των τραπεζών, πάνω από 10 δισ., οι πολιτικές λιτότητας που θα ακολουθήσουν αυτό το δάνειο θα συνθλίψουν τις συντάξεις, το σύστημα υγείας, τα επιδόματα ανεργίας και, βέβαια, ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα, καθώς η δίνη χρέους-ύφεσης θα οδηγήσει την τρόικα (όπως συνέβη εν Ελλάδι) να επιβάλλει, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, νέους φόρους στις περιουσίες, στην κατανάλωση, στα πάντα.
Αυτή τη στιγμή που οι πολιτικοί μαγειρεύουν μια νέα «λύση», είναι απαραίτητο όλοι μας, όπου κι αν βρισκόμαστε, να τους πιέζουμε αφόρητα προς δύο κατευθύνσεις:
Πρώτον, να θέσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης την απόφαση κορυφής του περασμένου Ιουνίου, ώστε να συζητηθεί εκ νέου η άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το ESM, με παράλληλη απόδοση κοινών μετοχών του ESM, τις οποίες εκείνο κατόπιν θα πουλήσει, αφού πρώτα εκκαθαρίσει τις τράπεζες (κάτι που, αν γίνει, θα θέσει τέλος τόσο στην κυπριακή κρίση όσο και στην ιρλανδική, την ισπανική, την ιταλική, ακόμα και την ελληνική).
Δεύτερον, έως ότου καμφθεί η άρνηση του Βερολίνου (στην άμεση κεφαλαιοποίηση των τραπεζών), είναι απαραίτητο: (α) το κυπριακό Δημόσιο να μη δανειστεί συνολικά πάνω από 10 δισ. και (β) να μην αγγιχτούν οι καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ. Κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κουρευτούν οι καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων με ποσοστό 15,5%, να κουρευτούν με ποσοστό 15,5%! Οσο για το επιχείρημα ότι έτσι η Κύπρος θα χάσει την ευκαιρία να παίξει το ρόλο χρηματοπιστωτικού κέντρου για την ευρύτερη περιοχή, η απάντηση είναι απλή: αυτό το όνειρο θερινής νυκτός μετετράπη σε εφιάλτη - ώρα να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι ήταν ένα κακό όνειρο.
Πηγή: enet.gr
