Στις
τελευταίες εκλογές οι Ελληνες έπεσαν θύμα εκβιασμού. Οι Μνημονιακοί
και η Μερκέλ στο δρόμο της πολιτικής αθλιότητας τρόμαξαν το κόσμο με
μια θεωρητικά καταστροφική έξοδο από το ευρώ και με αυτό το ....
Και επειδη ακριβώς ο λαός μας σήκωσε
κεφάλι -προς στιγμήν τον Απρίλιο του 2012 για σκύψει ξανά τρομαγμένος
τον Ιούνιο- τιμωρήθηκε. Μας άφησαν χωρίς φάρμακα, χωρίς καύσιμα, χωρίς δάσκαλους, χωρίς δουλειά, χωρίς θέρμανση.
Από τότε περασε σχεδόν ένας χρόνος και οι
Έλληνες κατάλαβαν ότι η παραμονη στο ευρώ ακυρώνει την ίδια την χώρα.
Ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας και σχεδόν όλες τις εξουσίες μιας
εκλεγμένης δικής μας κυβέρνησής. Η παραμονή στο ευρώ σημαίνει
καταστροφικές οικονομικές πολιτικές κατ εντολή του ΥΠΟΙΚ της γερμανίας.
Σημαίνει επιτροπεία, λιτοτητα και ανεργία, μετανάστευση, βουλγαροποίηση.
Σημαίνει απώλεια αξιοπρέπειας εθνικής κυριαρχίας και πλιατσικολογηση
εθνικου πλούτου. Σημαίνει αποβιομηχανοποίηση και αποψίλωση της εθνικής
μας οικονομίας και παραγωγής. Σημαίνει τελικά λιγότερα όνειρα λιγοτερες
ευκαιρίες για την νέα γενιά και τα παιδιά μας. Το ευρώ αναιρεί την ίδια
την χώρα που πηγαίνει από εκβιασμό σε εκβιασμό μέσω του φόβου.
Ακόμη όμως κι αν θεωρήσουμε ότι πολλά
από όλα αυτά είναι υποκειμενικές απόψεις και εικόνες του συγγραφέα,
όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο φόβος της εξόδου από το ευρώ πρέπει να
εκλείψει. Και θα πρέπει να εκλείψει γιατί με αυτόν φοβερίζει η Γερμανία
και η ευρώπη τον λαό μας. Με αυτόν τον φόβο μας κανουν ότι θέλουν οι
εγχώριοι τραπεζίτες οι κυβερνώντες και τα λαμόγια του ευρώ. Με αυτόν το
φόβο η Ελλάδα έχει προσκυνήσει και περιμένει ξανά στην ιστορία της
καποιο ξένο ισχυρό να αλλαξει την μοίρα της.
Πρέπει να υπάρξει αντίδρασή -και κυρίως- πρέπει αυτός ο φόβος να εκλειψει.
Μέχρι τώρα δεν εγινε τίποτα προς αυτή την
κατεύθυνση. Μεχρι τώρα όλες οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες μας και
οι φωνές μας, στράφηκαν κατά της εκάστου κυβέρνησης γιατί αυτό τον
τρόπο αντίδρασης καταλαβαίναμε, αλλά και γιατί έτσι βόλευε τους
διοργανωτές, τους κομματικούς και την εγχώρια ελιτ. Στα αλήθεια βόλευε
τους πάντες -εντός και έκτος Ελλάδος- να πιστεύουν οι Έλληνες ότι το
πρόβλημα είναι στο χέρι του Σαμαρα του Παπαδήμου του Βενιζέλου ή του
Κουβέλη. Βόλευε και βολεύει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Κατάφερναν με αυτόν τον τρόπο να κάψουμε τα όπλα μας και τον αγώνα του
λαού μας στρέφοντας τον μόνο προς στο εσωτερικό. Οδηγήθηκε ο λαός να
πιστευει ότι η λύση η μη λύση είναι εσωτερικό θέμα, τμήμα ενός
προεκλογικού προγράμματος.
Όμως δεν ήταν ετσι, και δεν είναι έτσι
Η περίπτωση της Κύπρου ήταν μια πικρή
συνειδητοποίηση. Η Κύπρος απέδειξε ότι, ακομη και εκλογές να κάνουμε
αύριο και να βγάλουμε αντιμνημονιακή κυβέρνησή με καθαρό πρόγραμμα,
αυτή θα συνθλίβει μέσα λίγε μέρες.
Θα βρεθεί εγκλωβισμένη και απομονωμένη.
Από την μια θα βρίσκεται μέσα σε μια γερμανο-κρατουμενη εχθρική
Ευρώπη, και από την άλλη θα δέχεται πίεση στο εσωτερικό της χώρας από
έναν λαό που θα τρομοκρατείται από τον φόβο της εξόδου από το ευρώ.
Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν στην Κύπρο, όσο
και αν ατυχώς κάποιοι προσπάθησαν να εμφανίσουν τον Ανστασιαδη ως
ανεπαρκή. Στην Κύπρο ήταν ο λαός και η κυπριακή βουλή που τσαλαπατήθηκε
από τους Γερμανους. Ήταν η ίδια η δημοκρατία και η υπόσταση του κράτους
που διαλύθηκε μπροστα στην Ευρωζώνη και στο φόβο της εξόδου.
Αυτός ο φόβος λοιπόν θα πρέπει να
εκλειψει από παντού. Και αυτό πρέπει να γίνει με ενέργιες από τα κάτω.
Με ενέργειες οικονομικά ανώδυνες για την χώρα. Πολύ περισσότερο θα
πρέπει να σταματήσει η καλλιέργεια του φόβου από ελληνικά κόμματα και
τα ΜΜΕ. Η καλλιέργεια “του φόβου της εξόδου” από οποιοδήποτε κόμμα
φορέα ή άνθρωπο πρέπει πολιτικά να απομονωθεί, γιατί αυτός ο φόβος μόνο
την Γερμανία βοηθά τελικά. Της δίνει την δύναμη για να εκβιάζει τους
πάντες.
Χρειάζονται ενέργειες στο πεδίο της κοινωνίας. Χρειάζεται μια τεράστια διαδήλωση κατά του ευρώ.
Μια κίνηση μαζική και πολιτική. Μια
κίνηση που αμέσως θα εξαγει το ελληνικό πρόβλημα και θα το βγάλει από
την εσωτερική πολιτική καθημερινότητα και διαχείριση. Μια διαδήλωση που
θα απομονώσει πολιτικά, όσους ποντάρουν στην διασπορα φόβου μεταξύ των
πολιτών, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος.
Οι αντιευρω δυνάμεις στην χώρα μας
έφτασαν πια το 45% και αυτό δεν κρύβεται. Βρίσκονται σε όλα τα κόμματα
και σε κάθε σημείο της κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής πυραμίδας.
Βρίσκονται σταθερά κατά του ευρώ και παρατηρούν προσεκτικά την νότια
ευρώπη. Κινούνται και ψάχνονται ή περιμένουν το νέο Κίνημα που θα τους
εκφράσει. Όμως ένας ψεύτικος δηθεν φιλοευρωπαϊκός διάλογος μεταξύ των
κυριάρχων κομμάτων ακυρώνει αυτό τον κόσμο.
Όλοι γνωρίσουμε ότι είναι ψεύτικος. Όλοι
αντιλαμβανομαστε ότι τα κόμματα υποκρίνονται κινούμενα σε συνέχεια της
γραμμής που βγήκε από την κάλπη το 2012. Τα βλέπουμε να πλακώνονται
καθημερινά προσπαθώντας ίσως να κρατήσουν το όλο θέμα αυστηρά μεταξύ
τους και αυστηρά ελληνικό. Να εμφανίσουν την κρίση και το Μνημόνιο ως
θέμα εσωτερικής διαχείρισης. Έτσι οδηγούν το λαό μας και πάλι να
πιστευει ότι η ότι η λύση είναι εσωτερικό θέμα, τμήμα ενός -κάποιου-
προεκλογικού προγράμματος.
Μπορεί να είναι έτσι σε ένα βαθμό, όμως
είναι πιο πιθανόν η λύση να βρίσκεται στο εκλογικό πρόγραμμα του SPD ή
του CDU πάρα στα δικά μας προγράμματα
Και άρα πρέπει πλέον να μιλήσουμε. Πρέπει
να βγούμε στους δρόμους μερικά εκατομμύρια με σημαίες και με αιτήματα
κατά του ευρώ. Πρώτα από όλα για να βρεθούμε και να ακυρώσουμε το
φόβο μεταξύ του λαού μας. Να βρεθούμε για να βάλουμε το διάλογο στο
σημείο που πρέπει να τεθεί. Θα βρεθούμε για να ακυρώσουμε το όπλο του
φόβου που χει στα χέρια της η Μερκελ και η ευρωπαϊκή και ελληνική
ελιτ. Θα βρεθούμε δημιουργώντας Κίνημα ειρηνικό.
Θα βρεθούμε σε μια μεγαλειώδη διαδήλωση
που θα αίρει την μονιμότητα του Ευρώ. Μια διαδηλωση που κάνει το ευρώ να
τρίξει. Οι τριγμοί θα φτάσουν ως φόβος και ανησυχία στην Ευρωζώνη.
Αμέσως το σκηνικό σε όλη την ευρώπη και σε όλο τον κόσμο θα αλλαξει.
Φόβος και ανησυχία που θα πάει να σταθεί στα χρηματιστήρια τους, στις
καταθεσεις τους, στις τραπεζες στην σταθερότητα τους. Στα μαξιλάρια και
στα όνειρα τους. Τα χαμόγελα μας και η γιορτή μας θα τους τρομάξουν.
Οι τριγμοί θα φτάσουν ως ελπίδα στον
νότο της ευρωπης όπου υπάρχει ήδη κινητικότητα σε αυτό το θέμα. Μια
τεράστια δική μας διαδήλωση που θα αίρει την μονιμότητα του €, θα βρει
σίγουρα μιμητές στον Νότο και θα δώσει αφορμές για παραγωγική κουβέντα
παντού.
Σε πολιτικό επίπεδο μετά από μια τεράστια
διαδήλωση όλος ο κόσμος θα ξέρει ότι δεν θα μπορουν πια να τρομάξουν
το λαό μας. Κι αυτό το κλίμα τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος θα
οπλίσει και θα ατσαλώσει την όποια επόμενη κυβέρνηση να διαπραγματευθεί
χωρίς το φόβο. Το κίνημα θα διεθνοποιήσει το θέμα μας -κάτι που
εμφανώς πια δεν μπορεί να κάνει η Τρικομματική- και οδηγήσει όλον το
κόσμο να πάρει θέση στο θέμα της Ελλάδας.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο όπως πάει στηθεί από ψηλά είναι καλό, όμως πρέπει να εκφραστεί στην κοινωνία παράγοντας Κίνημα.
Κίνημα όχι με στόχο την έξοδο από το ευρώ
κατά ανάγκη, αλλά με κύριο στόχο την εξαγωγή-διεθνοποίηση του
προβλήματος μας, και με επιμέρους στόχο την σφυρηλάτηση του ηθικού των
Ελλήνων για τις δύσκολες διαπραγματεύσεις που έρχονται.Ένα κίνημά με
στόχο τα μέγιστα.
Χρειαζόμαστε μια διαδήλωση που θα
σημάνει το τέλος το φόβου του λάου μας για την έξοδο από το ευρώ. Ένα
κίνημα που θα αίρει την μονιμότητα του Ευρώ παγκοσμίως, όπως οι
αγανακτισμένοι του 2011 σήμαναν το τέλος του σκηνικού της
μεταπολίτευσης.
Θα πρέπει να βρεθούμε δημιουργώντας Κίνημα. Χρειαζομαστε μια μεγαλειώδη διαδηλωση.
Πηγή: papaioannou-giannis
