Είναι αργά για δάκρυα πιά Στέλλα..‏.

Μισθολόγιο Δημοσίου

Γράφει η Μαρίζα
Προβλέπω με την επαύριον το πρωί κλάματα και οδυρμούς στους χώρους των ΕΛΤΑ. Κάποιοι συνάδελφοι-ισσες θα είναι οργισμένοι, κάποιοι λυπημένοι, κάποιοι προβληματισμένοι.

Με το ενιαίο μισθολόγιο προ των πυλών, πολλοί ....
θα είναι αυτοί που θα βάλλουν κατά ριπάς εναντίων των συνδικαλιστών.

Προσωπικά, δεν αισθάνομαι τίποτα τώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή.

Ούτε θυμό, ούτε λύπη.

Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτά που μας περίμεναν (και τελικά ήρθαν).

Τώρα πιά, τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί.

Η ομοσπονδία μας, θεωρώ ότι είναι εντελώς ανίσχυρη απέναντι στην πολιτική βούληση της εφαρμογής των μνημονίων και των υπογεγραμμένων όρων αυτών.

Τώρα πιά, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να περιμένω κάτι.

Μισθολόγιο Δημοσίου (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Το παιχνίδι χάθηκε προ πολλού.

Χάθηκε όταν από την αρχή της κρίσης, ανεχτήκαμε τα φερέφωνα των κυβερνήσεων να μας καθυβρίζουν ολημερίς και ολονυχτίς ως τεμπέληδες, κοπρίτες, κηφήνες και εμείς τους κοιτάγαμε αντί να τους σέρνουμε στα δικαστήρια. Λες και η ομοσπονδία μας δεν είχε νομικούς συμβούλους και χρήματα να υποστηρίξει την αξιοπρέπειά μας.

Χάθηκε όταν με 24ώρες απεργίες διεκδικούσαμε τα αυτονόητα. Την σωστή αναδιοργάνωση του Οργανισμού και την επιστροφή του στην κερδοφορία.

Τον δημόσιο χαρακτήρα του ταχυδρομείου, την δική μας αξιοπρεπή διαβίωση.

Χάθηκε όταν ανακοινώθηκε η μεταβίβαση των ΕΛΤΑ στο ΤΑΙΠΕΔ και λέγαμε ότι θα ενεργήσουμε βλέποντας και κάνοντας, τη στιγμή που θα έπρεπε κανονικά να είμαστε από τότε στους δρόμους.

Τελικά μόνο είδαμε, αλλά δεν θα χρειαστεί να κάνουμε απ' ότι φαίνεται.

Χάθηκε όταν υποστηρίζαμε την ηγεσία της ΓΣΣΕ, μία ηγεσία ανοχική και εμφανώς κατώτερη των περιστάσεων.

Ανοχική και χλιαρή απέναντι στα μνημόνια, απέναντι σε αυτούς που καθημερινά επί τρία χρόνια μας εξαθλιώνουν, μας χλευάζουν και μας εξευτελίζουν ως εργαζόμενους.

Το παιχνίδι χάθηκε προ πολλού και είναι πιά αργά για δάκρυα Στέλλα....