Ένα παράδειγμα που μετατρέπει σε ανέκδοτο τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα …

Ένας άνεργος κουρέας δε μπορεί να ανοίξει δικό του μαγαζί, γιατί με 28% ανεργία είναι αδύνατο να βρει τα 2 χρόνια προϋπηρεσίας που απαιτούνται από το νόμο, ο οποίος νόμος αγνοεί κάθε σχετική εκπαίδευση σε σχολή που λειτουργεί νόμιμα στην Ελλάδα για το σκοπό αυτό!

Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων στην...
Ελλάδα αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις πιο περίπλοκες μεταρρυθμίσεις του νέου ελληνικού κράτους. Μία διαδικασία, που προχώρησε κατόπιν πιέσεων από την τρόικα, με την είσοδο της οικονομικής κρίσης στη ζωής μας. Αρκετά από τα πιο αρτηριοσκληρωτικά δομημένα επαγγέλματα στην Ελλάδα, φάνηκαν να ανοίγουν τις πόρτες τους και για νέους επαγγελματίες.

Με μια μικρή εξαίρεση…

Λέμε “φάνηκαν”, γιατί το επάγγελμα του κομμωτή παρέμεινε, όπως τουλάχιστον δείχνει το παράδειγμα του Κερκυραίου, Σπύρου Πρίφτη, εγκλωβισμένο στα στενά νομοθετικά όρια του ελληνικού κράτους.

Ο νόμος που υποσχόταν να αλλάξει το τοπίο στην απασχόληση

Η αρχή έγινε το καλοκαίρι του 2011. Όταν η απόφαση Παπακωνσταντίνου, με την ψήφιση του νόμου 3919 για το άνοιγμα των λεγόμενων “κλειστών επαγγελμάτων”, υποσχόταν να αλλάξει το τοπίο της απασχόλησης στη χώρα μας. Ο Σπύρος, όμως, ήταν ένας από τους επαγγελματίες, που διαπίστωσε σύντομα ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

“Όταν πήγα να καταθέσω τα χαρτιά μου στο δήμο για να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, κατάλαβα ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο νόμος, που έλεγε ότι για να λάβω άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, έπρεπε να έχω προϋπηρεσία δύο ετών, (παρότι) προερχόμενος από εργαστήρι ελευθέρων σπουδών, παρέμενε εν ενεργεία“, λέει ο Πρίφτης στο news.gr.

“Το πρώτο μου βήμα ήταν να αποτανθώ στο υπουργείο Υγείας, με δεδομένο ότι το επάγγελμα του κομμωτή εντάσσεται στην κατηγορία των υγειονομικού ενδιαφέροντος επαγγελμάτων. Η απάντηση, που έλαβα, ήταν ότι, από τα 130 επαγγέλματα, που θα άνοιγαν – με βάση το νόμο Παπακωνσταντίνου -, εξαιρούνταν το δικό μου”, εξηγεί ο Κερκυραίος κομμωτής.

Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει, αυτό συνέβη, γιατί ο νόμος, που ψηφίστηκε, δεν προχωράει στο άνοιγμα επαγγελμάτων, τα οποία απαιτούν ειδικά προσόντα, όπως το συγκεκριμένο. “Ανάλογη απάντηση έλαβα και από το υπουργείο Οικονομικών. Μεταξύ άλλων, απευθύνθηκα στο υπουργείο Παιδείας για να μάθω, γιατί – ενώ υπάρχουν τα εργαστήρια ελευθέρων σπουδών τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα – δεν αναγνωρίζονται. Έτσι, το ένα υπουργείο με έστελνε στο άλλο. Μετά από μεγάλη πίεση, το Παιδείας μου είπε ότι ‘είμαστε σε διαδικασία να αναγνωρίσουμε αυτές τις σχολές’. Παρά το γεγονός ότι έχουμε καταδικαστεί 3 φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δεν έχουμε προχωρήσει σε αλλαγή της υπάρχουσας νομοθεσίας“, σημειώνει.

Οι τέσσερις αναπάντητες επιστολές στον Αντώνη Σαμαρά

Η πορεία του δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησαν επανειλημμένες επιστολές προς το γραφείο του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, σε μια προσπάθεια να βρει λύση στο πρόβλημα, που τον απασχολούσε: “Έστειλα επιστολή στον πρωθυπουργό για το θέμα και το γραφείο του, μετά από 4 επιστολές, αγνοούσε επιδεικτικά το ζήτημα. Μάλιστα, ίσως είμαι ο πρώτος που ανάγκασε το Συνήγορο του Πολίτη να πιέσει το πρωθυπουργικό γραφείο για να λάβω απάντηση, όπως και έγινε“, συνεχίζει ο Σπύρος.

“Οι υπάλληλοι του πρωθυπουργικού γραφείου, όμως, τα έκαναν χειρότερα”, όπως λέει. “Κι αυτό, γιατί – από το γραφείο του Σαμαρά – το θέμα παραπέμφθηκε στα υπουργεία Ανάπτυξης και Εργασίας, που είναι αναρμόδια για τέτοιου είδους θέματα. Και τα δύο υπουργεία μου απάντησαν ‘δεν είναι δικό μας θέμα’”.

Στο γραφείο του Όλι Ρεν

Η περιπέτεια του Κερκυραίου συνεχίστηκε. Επόμενος σταθμός του, το γραφείο του επιτρόπου Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Όλι Ρεν. “Έστειλα επιστολή τον Απρίλη του 2012 και μου απάντησε το Μάιο του 2012. Εκεί, μου έλεγε ότι απορούσε, γιατί δεν είχε ενταχθεί το επάγγελμα μου στο νόμο 3919. Άμεσα, ανέθεσε στο Χορς Ράιχενμπαχ να βρει λύση. Ο προσωπικός γραμματέας του Ρεν με κάλεσε στο τηλέφωνο, εξετάζοντας με προσοχή το πρόβλημά μου. Εγώ ήξερα παρόλ’ αυτά ότι οι συνδικαλιστές είχαν θέσει εμπάργκο για να μην ανοίξει το επάγγελμα και ήμουν βέβαιος ότι δεν θα προχωρούσε η διαδικασία”.

“Το επάγγελμά που μας αναγκάζει να εργαζόμαστε στην παρανομία”

Άλλωστε, όπως ο ίδιος παραδέχεται, το επάγγελμα του κομμωτή αναγκάζει όσους το ασκούν να εργάζονται στην παρανομία. “Εργαζόμαστε ως μαθητευόμενοι για 200 ευρώ το μήνα, μέχρι να πάρουμε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος μετά από δύο χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς νοικιάζουν παράνομα άδειες, για να ανοίγουν καταστήματα. Παράλληλα, κολλάνε ένσημα στον εαυτό τους για δύο χρόνια, και στη συνέχεια υποβάλλουν αίτηση στο δήμο, ανοίγοντας πια το δικό τους κομμωτήριο ή κουρείο”. Το καλύτερο όλων, όπως λέει ο Σπύρος, είναι ότι – παρά το γεγονός ότι κατατίθενται τα χαρτιά για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος – ακολουθεί εξέταση των υποψηφίων και από επιτροπή, τη στιγμή που θα μπορούσε να παραληφθεί η διετής αναμονή και οι υποψήφιοι να περνούν αμέσως από επιτροπή, η οποία θα εξετάζει τα τυπικά τους προσόντα.

Η πολυδαίδαλη υπόθεση έφτασε στο συμβούλιο του Ecofin , για να περάσει αμέσως μετά από την επιτροπή Εσωτερικής Αγοράς της Κομισιόν, με επικεφαλής τον Μισέλ Μπαρνιέρ. Η συγκεκριμένη επιτροπή δικαίωσε τον Πρίφτη, όπως και όλοι οι προηγούμενοι αξιωματούχοι και φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε λεκτικό επίπεδο τουλάχιστον…

“Η επιτροπή Μπαρνιέ μου τόνισε, μάλιστα, ότι είχε ήδη ψηφιστεί νόμος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο οποίος θέσπιζε πως, όταν η εθνική νομοθεσία αντιτίθεται στο ευρωπαϊκό δίκαιο, η πρώτη καταργείται”, τονίζει ο Κερκυραίος κομμωτής.

“Δεν κατάφερα να ανοίξω ποτέ μαγαζί”

“Παρόλ’ αυτά, δεν κατάφερα να ανοίξω ποτέ μαγαζί. Κι αυτό γιατί, στις 9/12/2013, ψηφίστηκε νόμος του υπουργείου Υγείας, ο οποίος διευκόλυνε την ίδρυση καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Στην πραγματικότητα, όμως, συνέχιζε να απαιτεί την ύπαρξη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος με δύο χρόνια προϋπηρεσίας. Το μόνο, που είχαν κάνει, ήταν να ξανασυντάξουν το νόμο, όπως ακριβώς ήταν!”, λέει ο Πρίφτης.

Με τελευταίο σταθμό το ΔΝΤ

Τελευταίος σταθμός, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δια του εκπροσώπου του στην Ελλάδα. Ο Πρίφτης χτύπησε τελικά την πόρτα και του Ολλανδού ανθύπατου, Μπομπ Τράα, ο οποίος λίγο αργότερα συνταξιοδοτήθηκε, για να περάσει η υπόθεση στα χέρια του νέου εκπροσώπου του ΔΝΤ, Γουές Μακ Γκρου, γνωστού ως Σαλονικού του ΔΝΤ. Το απαντητητικό mail, που έλαβε για μία ακόμα φορά από επίσημο φορέα ο Πρίφτης, έλεγε ότι έχει δίκιο.

Ένας κουρέας, που κατάφερε στις 2 Οκτωβρίου του 2013 να αναγκάσει τον Μπαρνιέ να ζητήσει τροποποίηση των εθνικών νόμων από όλα τα κράτη της Ευρώπης για να διευκολύνουν το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Ο κουρέας, που σήμερα αναγκάζεται – ελλείψει νομοθετικού πλαισίου, που να τον βοηθάει στη δουλειά του – να εργάζεται παράνομα. Όπως λέει χαρακτηριστικά, “τους κυνηγάω να δουλέψω νόμιμα, αλλά αναγκάζομαι να εργάζομαι από σπίτι σε σπίτι για να εξασφαλίζω ένα εισόδημα“. Θα μπορούσε, όπως λέει, να καταφύγει στη λύση της ενοικίασης άδειας από συνάδελφό του και να ανοίξει το δικό του κομμωτήριο. Το πρόστιμο, όμως, είναι απαγορευτικό. Εκτός από τα 20.000 ευρώ, που καλείται να πληρώσει ο κάθε επαγγελματίας, που παρανομεί, χάνει και το δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος για τα επόμενα 5 έως 7 χρόνια, αναγκασμένος από κάθε πλευρά είτε να παραμείνει στην ανεργία, είτε να…αγνοήσει τη νομοθεσία για να μπορεί να έχει δικαίωμα στην εργασία.

Πηγή:http://papaioannou-giannis.net