την άλλη πολιτική γραμμή – κι αυτός την ακολούθησε! Ότι οι καλοί μας εταίροι ζήτησαν από τον Σαμαρά να κάνει ετούτο κι εκείνο – κι αυτός έκανε κι ετούτο κι εκείνο! Α, ναι: Οι καλοί μας εταίροι στις Κάννες μας βρήκαν και πρωθυπουργό! Τον Παπαδήμο…
«Που είναι το αδιανόητο;», θα πείτε.
- Μήπως δεν ζούμε στη χώρα που σε παλιότερες εποχές τον εκλογικό νόμο τον έφτιαχνε ο Αμερικανός πρέσβης Πιουριφόι;
- Μήπως εδώ δεν είχαν ακουστεί εκείνα τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας;».
- Μήπως εδώ δεν είναι που το παρόν (και όχι κάποιο παλιότερο) πολιτικό σύστημα δήλωνε ότι «δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ» (Γ.Παπανδρέου, Τάμπερε - Δεκέμβρης 1999, Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ);
- Μήπως δεν το είχαμε ακούσει να το λέει το 2005 η τότε πρόεδρος της Βουλής, η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη στον κ.Παπούλια, κατά την τελετή για την ανάδειξή του στην προεδρία της Δημοκρατίας: «Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν (...)».
- Μήπως πριν ακόμα από την υπαγωγή της χώρας στο αγγλικό δίκαιο δεν ήταν που είχε συμφωνηθεί το καθεστώς επιτήρησης, ήδη από το 1992, με το «μνημόνιο των μνημονίων» που ακούει στο όνομα «Συνθήκη του Μάαστριχτ» το οποίο υπερψήφισαν όλες οι («πλην Λακεδαιμονίων»…) πτέρυγες της Βουλής;
(Παρένθεση πρώτη: Τα παραπάνω, όποτε τα «ανακαλύπτουν» οι διάφοροι όψιμοι «πρωτομάρτυρες της εθνικής κυριαρχίας», άλλοι «μυξοκλαίνε» για τον ραγιαδισμό και άλλοι ζητούν «κατανόηση» επειδή – όπως λένε - οι ταγοί μας «ενδίδουν χωρίς να το θέλουν» κι επειδή είναι τα «θύματα υπέρτερων δυνάμεων». Οι καημένοι... Ουδέν ψευδέστερον! Η «λεβεντιά» που ξεχείλισε στις Κάννες, αυτή η καταισχύνη της υποτέλειας, δεν έχει το άλλοθι της «αδυναμίας». Είναι προϊόν των πολιτικών επιλογών του κεφαλαίου που καθώς δεν έχει πατρίδα, δεν έχει και καμία αναστολή να διαπλέκει το «ναι» με το γιές» και το «γιαβόλ, ώστε να εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνοντας το λαό σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο που εκπροσωπούν οι Μέρκελ και οι «Σαρκολάντ». Έτσι παίζεται το παιχνίδι το οποίο αυτοβούλως - και όχι λόγω πιέσεων - έχει δεχτεί η ελληνική ολιγαρχία. Και το έχει δεχτεί γιατί έτσι κάνει τις «δουλειές» της, γνωρίζοντας τα συμφέροντά της καλύτερα από τον καθένα. Όπως γνωρίζει και τα όριά της. Που σημαίνει ότι είτε η πολιτική εξάρτηση και η υποτέλειά της, είτε η επιθετικότητα και ο «μεγαλοϊδεατισμός» της, δεν αποτελούν αμετάβλητα δόγματα που υπόκεινται σε ιδεοληψίες ή πολιτικές «σταθερές». Συνιστούν έκφραση της εκάστοτε ιστορικής φάσης και του εκάστοτε συσχετισμού. Επομένως το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα όταν αναθέτει στα κόμματά του να πορεύονται είτε δουλοπρεπώς είτε «εθνικομεγαλοπρεπώς», γνωρίζει άριστα αυτά τα όρια εντός του οποίου κινείται ο ελληνικός καπιταλισμός, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών που το ίδιο έχει επιλέξει και στις οποίες εξ αντικειμένου ανήκει).
(Παρένθεση δεύτερη: Η μόνη ΕΕ που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει είναι αυτή που βλέπουμε να επιβάλλει από την οικονομική πολιτική μέχρι τους πρωθυπουργούς τόσο στην «μικρή» Ελλάδα όσο και στην «μεγάλη» Ιταλίας. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι με τη διατήρηση της Ελλάδας στο «λάκκο» αυτών των διεθνών «συμμαχιών», ότι με την Ελλάδα δεμένη στα δεσμά αυτής της ΕΕ, εκείνος – ο ΣΥΡΙΖΑ - θα κάνει επωφελείς για τον λαό «διαπραγματεύσεις», «αναδιαπραγματεύσεις», «συζητήσεις» και συμφωνίες. Αυτό θα συμβεί - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ – γιατί η ΕΕ μπορεί να μεταμορφωθεί σε «ΕΕ των λαών». Πράγμα πιθανό να συμβεί, αλλά μόνο σε μια περίπτωση: Στην… «Δευτέρα Παρουσία»).
«Τι το αδιανόητο;», λοιπόν, προκύπτει από τις Κάννες, αφού προφανώς και όλα αυτά ήταν και είναι δεδομένα; «Τι το νέο;» προέκυψε από τις Κάννες, αφού οι ισχυρές εξαρτήσεις της ιθύνουσας οικονομικής και πολιτικής μας τάξης στο πλαίσιο των διεθνών τους συμμαχιών και γνωστές είναι και δεν είναι σημερινές; «Προς τι η έκπληξη;», αφού – και προφανώς - αυτό ήταν και είναι το πλαίσιο προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον διεθνή καπιταλισμό;
Κι όμως, το αδιανόητο όχι απλώς υπάρχει αλλά είναι και… αδιανόητα πελώριο! Και είναι τούτο: Ότι ενώ όλα αυτά είναι πλέον οφθαλμοφανή (για όσους θέλουν να τα δουν), ενώ είναι εξόχως ηχηρά (για όσους θέλουν να τα ακούσουν), οι πρωταγωνιστές αυτής της καταισχύνης, δεν τολμούν να βγάλουν κιχ! Δεν τολμούν να ψελλίσουν λέξη ώστε – έστω και υποκριτικά ρε αδερφέ – να αρνηθούν ένα δημοσίευμα που τους εμφανίζει στα μάτια όλης της οικουμένης, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν ανδρείκελα!
Αντίθετα, το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν τους ΜΕGAμικροπαπαγάλους τους να προπαγανδίζουν ότι δεν πειράζει που ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου εμφανίζεται να ενεργεί στις Κάννες σαν μια αξιοθρήνητη μαριονέτα. Ότι το «κύριο» είναι άλλο! Και το «κύριο», λένε οι παπαγάλοι, είναι ότι αυτή η ηγεσία (η «μαριονέτα», δηλαδή) λειτούργησε τόσο καλά ως «μαριονέτα» ώστε… μας κράτησε στο ευρώ! Καταλάβατε τι λένε; Δεν έχει σημασία αν σας κυβερνούν ανδρείκελα, αρκεί τα φράγκα (που δεν έχετε) να τα έχετε… σε ευρώ!
«Δοξάστε» τους λοιπόν! Αυτό ζητούν - κί αυτό είναι το αδιανόητο: Ζητούν να τους «δοξάσουμε» κι από πάνω επειδή τους αποκαλούν «μαριονέτες» κι αυτοί δεν βγάζουν τσιμουδιά!
«Δοξάστε» τους! Γιατί οι πρωταγωνιστές των Καννών δεν είναι μόνο ότι κυβέρνησαν και κυβερνούν, ότι διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται τα κοινά για λογαριασμό τραπεζιτών, εργολάβων, «νταβατζήδων», τοκογλύφων και κερδοσκόπων. Δεν είναι μόνο ότι «χρεοκόπησαν», ξεφτίλισαν και κατάντησαν την Ελλάδα εδώ που την κατάντησαν. Είναι ότι ακόμα και την ώρα του ξεγυμνώματος επιζητούν «δόξα» (και ψήφο!), ενώ ομολογούν δια της σιωπής τους ότι πάσχουν από απόλυτη έλλειψη πολιτικής αξιοπρέπειας. Από απόλυτη ένδεια στοιχειώδους πολιτικού αυτοσεβασμού!
Φυσικά δε μας διαφεύγει ότι η πολιτική ως έκφραση συμφερόντων, ταξικών συμφερόντων, δεν διεξάγεται ούτε με όρους τσίπας, ούτε με όρους φιλότιμου, ούτε με όρους αξιοπρέπειας. Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για εκείνη την πολιτική που υπηρετεί τους λίγους, βασανίζοντας τους πολλούς.
Εντούτοις, επιμένουμε: Δεν είναι, δα, και μικρό πράγμα: Όλοι αυτοί, που οι Ηρόστρατοι και οι Γουλιμήδες δεν πιάνουν μπροστά τους χαρτωσιά, να περιφέρονται σαν τον «γυμνό βασιλιά» και να έχουν κι από πάνω το απερίγραπτο θράσος να ποζάρουν σαν «σωτήρες», σαν «σοφοί», σαν «Μεσσίες»! Μα την αλήθεια, αυτό είναι απίθανο! Και είναι, πραγματικά, αδιανόητο!
email: mpog@enikos.gr
Πηγή:http://www.enikos.gr
