ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΔΑΒΕΛΛΑΣ
Αντί για θρήνους, κοπετούς και κούφια μεγάλα λόγια του τύπου «η
δημοσιογραφία σήμερα έγινε φτωχότερη», εγώ θέλω αυτή τη στιγμή της
οδύνης για όσους τον ξέραμε και αγαπήσαμε τον Σεραφείμ Φυντανίδη, να τον
τιμήσω και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ....
Γιατί κάποτε, στα πέτρινα χρόνια της χούντας, με είχε πάρει από το
χεράκι, παλικαρόπουλο τότε εγώ στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και
με έμαθε πώς γράφεται μία είδηση, πώς γίνεται το ρεπορτάζ και πόση
ευθύνη έχει ένας δημοσιογράφος.
Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο «Έθνος». Όχι αυτό σήμερα του Μπόμπολα. Αλλά το παλιό, ιστορικό «Έθνος», της οδού Κολοκοτρώνη, των Νικολόπουλου-Κυριαζή, με ψυχή του τότε τον Γιάννη Καψή, το δημοσιογραφικό μου πατέρα.
Δύσκολα, πέτρινα, χρόνια. Ήταν τότε που τον περίμενα κάθε πρωί τον Σεραφείμ, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα, εκεί κατά τις 4.30 με 5 τα ξημερώματα, στην πλατεία Πλαστήρα στο Παγκράτι, να περάσει να με πάρει με το σαραβαλάκι του, ένα Volkswagen «Σκαραβαίο», για να πάμε μαζί στην εφημερίδα και να ξεκινήσουμε να γράφουμε ειδήσεις της νύχτας, να διορθώνουμε κείμενα, να παίρνουμε τηλέφωνο τους ανταποκριτές στην επαρχία και να «ξεπατικώνουμε» ειδήσεις από τις πρωινές εφημερίδες που είχαν κυκλοφορήσει από τις 3 τα ξημερώματα.
Μάθαινα, έπινα σαν σφουγγάρι τα μυστικά της δημοσιογραφίας από τον Σεραφείμ, που απλόχερα μου πρόσφερε αυτή τη γνώση εκεί στο παλιό «Έθνος».
Όταν βρεθήκαμε στην «Απογευματινή», εγώ πάντα ρεπόρτερ, ο Σεραφείμ αρχισυντάκτης, με διευθυντή τον αξέχαστο Αλέκο Φιλιππόπουλο.
Και ύστερα βρεθήκαμε στην «Ελευθεροτυπία». Ήμουν εκεί όταν ήρθε ο Σεραφείμ σαν διευθυντής. Τον Ιούλιο του '75 είχαμε ξεκινήσει 20 «τρελοί» δημοσιογράφοι το πείραμα της «Ελευθεροτυπίας», και σαν μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας, είχαμε υποδεχτεί τον Φυντανίδη μετά την εποχή Φιλιππόπουλου.
«Εδώ μικρέ;» με ρώτησε μόλις με είδε και ας μην ήμουν πια τόσο μικρός, αλλά ο Φυντανίδης με έβλεπε πάντα σαν τον μικρό του «Έθνους».
Ήταν ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους στην Ελλάδα, ερωτευμένος με τη δουλειά μας, ευαίσθητος και τρυφερός στο κείμενό του, ένα λαϊκό παιδί από το Περιστέρι, που ήξερε από ανθρώπινο πόνο και παράλληλα, όμως, έπρεπε να εκτελεί τα καθήκοντα του διευθυντή μίας εφημερίδας, με ό,τι σημαίνει αυτό για σκληρές αποφάσεις μερικές φορές.
Δεν θρηνώ σήμερα τον Σεραφείμ, τον τιμώ και τον θυμάμαι με αγάπη. Και εκεί τώρα που βρίσκεται, στη γειτονιά των αγγέλων, θα του πω κι εγώ αυτό που γράφει σήμερα η Σεμίνα η Διγενή, μία άλλη μαθήτριά του στη δημοσιογραφία: «Αν δεν έχουν εφημερίδα εκεί ρε Σεραφείμ, δεν στήνεις μια εφημερίδα των αγγέλων; Ξέρεις εσύ...».
Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο «Έθνος». Όχι αυτό σήμερα του Μπόμπολα. Αλλά το παλιό, ιστορικό «Έθνος», της οδού Κολοκοτρώνη, των Νικολόπουλου-Κυριαζή, με ψυχή του τότε τον Γιάννη Καψή, το δημοσιογραφικό μου πατέρα.
Δύσκολα, πέτρινα, χρόνια. Ήταν τότε που τον περίμενα κάθε πρωί τον Σεραφείμ, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα, εκεί κατά τις 4.30 με 5 τα ξημερώματα, στην πλατεία Πλαστήρα στο Παγκράτι, να περάσει να με πάρει με το σαραβαλάκι του, ένα Volkswagen «Σκαραβαίο», για να πάμε μαζί στην εφημερίδα και να ξεκινήσουμε να γράφουμε ειδήσεις της νύχτας, να διορθώνουμε κείμενα, να παίρνουμε τηλέφωνο τους ανταποκριτές στην επαρχία και να «ξεπατικώνουμε» ειδήσεις από τις πρωινές εφημερίδες που είχαν κυκλοφορήσει από τις 3 τα ξημερώματα.
Μάθαινα, έπινα σαν σφουγγάρι τα μυστικά της δημοσιογραφίας από τον Σεραφείμ, που απλόχερα μου πρόσφερε αυτή τη γνώση εκεί στο παλιό «Έθνος».
Όταν βρεθήκαμε στην «Απογευματινή», εγώ πάντα ρεπόρτερ, ο Σεραφείμ αρχισυντάκτης, με διευθυντή τον αξέχαστο Αλέκο Φιλιππόπουλο.
Και ύστερα βρεθήκαμε στην «Ελευθεροτυπία». Ήμουν εκεί όταν ήρθε ο Σεραφείμ σαν διευθυντής. Τον Ιούλιο του '75 είχαμε ξεκινήσει 20 «τρελοί» δημοσιογράφοι το πείραμα της «Ελευθεροτυπίας», και σαν μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας, είχαμε υποδεχτεί τον Φυντανίδη μετά την εποχή Φιλιππόπουλου.
«Εδώ μικρέ;» με ρώτησε μόλις με είδε και ας μην ήμουν πια τόσο μικρός, αλλά ο Φυντανίδης με έβλεπε πάντα σαν τον μικρό του «Έθνους».
Ήταν ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους στην Ελλάδα, ερωτευμένος με τη δουλειά μας, ευαίσθητος και τρυφερός στο κείμενό του, ένα λαϊκό παιδί από το Περιστέρι, που ήξερε από ανθρώπινο πόνο και παράλληλα, όμως, έπρεπε να εκτελεί τα καθήκοντα του διευθυντή μίας εφημερίδας, με ό,τι σημαίνει αυτό για σκληρές αποφάσεις μερικές φορές.
Δεν θρηνώ σήμερα τον Σεραφείμ, τον τιμώ και τον θυμάμαι με αγάπη. Και εκεί τώρα που βρίσκεται, στη γειτονιά των αγγέλων, θα του πω κι εγώ αυτό που γράφει σήμερα η Σεμίνα η Διγενή, μία άλλη μαθήτριά του στη δημοσιογραφία: «Αν δεν έχουν εφημερίδα εκεί ρε Σεραφείμ, δεν στήνεις μια εφημερίδα των αγγέλων; Ξέρεις εσύ...».
