Και είναι ολοένα πιο ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα βγήκε από αυτή τη συμφωνία σε σαφώς καλύτερη κατάσταση σε σχέση με πριν. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Η κύρια δράση εμπλέκει, πάντοτε, το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα –
πόσα περισσότερα χρειάζεται να συγκεντρώσουν σε έσοδα σε σύγκριση με
αυτά που μπορούν να ξοδέψουν σε πράγματα άλλα εκτός των επιτοκίων; Τις
τελευταίες ημέρες το ερώτημα θα ήταν αν και κατά πόσον οι Έλληνες θα
εξαναγκάζονταν σε μια συμφωνία με στόχο τα πολύ υψηλά πρωτογενή
πλεονάσματα, υπό την απειλή να εξωθηθούν σε μια άμεση κρίση. Κάτι τέτοιο
δεν έγινε.
Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα απέφυγε την περικοπή πίστωσης και ακόμη χειρότερα μια κίνηση της ΕΚΤ να τραβήξει την πρίζα από τις τράπεζές της και το έκανε αυτό τη στιγμή που γινόταν αποδεκτός ο στόχος της για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2015.
Το επόμενο βήμα θα προκύψει σε τέσσερις μήνες από τώρα, όταν η Ελλάδα θα κάνει το σοβαρό βήμα για χαμηλότερα πλεονάσματα αναφορικά με τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρουμε πώς θα πάει όλο αυτό. Αλλά τίποτε από όλα όσα μόλις συνέβησαν αποδυναμώνει τη θέση της Ελλάδα σε αυτό το μελλοντικό γύρο. Ας υποθέσουμε ότι οι Γερμανοί υποστηρίζουν πως κάποια λεκτικά διφορούμενη πρόταση θα έπρεπε να ερμηνευθεί ως μια υποχρέωση της Ελλάδας να επιτύχει εν τέλει πλεόνασμα 4,5% επί του ΑΕΠ της. Η Ελλάδα θα πει όχι και μετά τι;
Πριν από δύο χρόνια, όταν όλοι οι πεφωτισμένοι ηγέτες της Ευρώπης πίστευαν ολοκληρωτικά στη λιτότητα, η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε βρεθεί αντιμέτωπη με αντίποινα εξαιτίας των λεκτικών προβλημάτων. Όχι τώρα, όμως.
Επομένως η Ελλάδα κέρδισε για φέτος χαλαρούς όρους και χώρο για να αναπνεύσει με φόντο μια ακόμη μεγαλύτερη μάχη στο μέλλον. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.
* Ο Πολ Κρούγκμαν είναι Αμερικανός οικονομολόγος και συγγραφέας, βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Η άποψή του δημοσιεύθηκε στους New York Times.
Πηγή:http://tvxs.gr
