αποκαλυπτικό συμπέρασμα.
«Ο νέος υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης
ξεκίνησε στις αρχές Φεβρουαρίου έναν γύρο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσε
για να πείσει τους εταίρους του να δεχθούν μια νέα απομείωση του χρέους
της Ελλάδας», αναφέρει το δημοσίευμα, συμπληρώνοντας ότι στη Γαλλία, ο
αριστερός Ζαν Λικ Μελανσόν, ευρωβουλευτής και επικεφαλής του Αριστερού
Μετώπου υπερασπίζεται επίσης αυτή τη λύση για απόσβεση ενός μέρους ή του
συνόλου του χρέους της χώρας του.
Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ισπανία όπου το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς Podemos ζητάει μια αναθεώρηση του ισπανικού χρέους, το οποίο έφτασε στο συμβολικό 100% του ΑΕΠ το 2015.
Το δημοσίευμα θέτει λοιπόν το ερώτημα, πώς οδηγήθηκαν σε χρέος οι ευρωπαϊκές χώρες.
Σε ένα γράφημα αντιπαραβάλλει το χρέος της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, σε σύγκριση με το ΑΕΠ τους στο τέλος του 2014:
Οι αριθμοί που προκύπτουν δηλαδή από το γράφημα είναι οι εξής:
Ελληνικό χρέος: 321 δις ευρώ
Ελληνικό ΑΕΠ: 183 δις ευρώ
Γαλλικό χρέος 2031 δις ευρώ
Γαλλικό ΑΕΠ 2138 δις ευρώ
Γερμανικό χρέος 2044 δις ευρώ
Γερμανικό ΑΕΠ 2900 δις ευρώ
Σε καθαρούς αριθμούς επομένως το χρέος της Γαλλίας και της Γερμανίας είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Ωστόσο αυτό που μετράει, αναφέρει η Le Monde, είναι το ΑΕΠ, που σημαίνει το επίπεδο του πλούτου που παράγεται από κάθε χώρα.
«Και εδώ φαίνεται ότι Γαλλία και Γερμανία παράγουν πολύ μεγαλύτερο πλούτο από όσα είναι τα χρέη τους, σε αντίθεση με την Ελλάδα που έχει πολύ μεγαλύτερο χρέος και ένα πολύ αδύνατο ΑΕΠ, δηλαδή ένα πολύ αδύνατο επίπεδο πλούτου.
Με αυτή τη μέθοδο μέτρησης βλέπουμε ότι κι άλλες χώρες ξεπερνούν το κατώφλι του 100% του ΑΕΠ: η Ιαπωνία, για παράδειγμα, έχει χρέος 245% του ΑΕΠ της. Ο μέσος όρος, μάλιστα, χρέους των οικονομιών που μετράει ο ΟΟΣΑ ανέρχεται στο 117,4% του ΑΠΕ τους».
Το δημοσίευμα καταλήγει: «Πέρα από το πρόβλημα μεθοδολογίας στη μέτρηση του χρέους υπάρχει και ένα πρόβλημα λογικής: το χρέος είναι αποτέλεσμα πολιτικών πολλών δεκαετιών χρέωσης, ενώ το ΑΕΠ μετράται κάθε χρόνο. Ωστόσο το χρέος δεν επιστρέφεται σε έναν χρόνο. Αν οι τράπεζες υπολόγιζαν τα χρέη μιας οικογένειας (κεφάλαιο και τόκοι) σε σχέση με τα χρήματα που κερδίζουν σε έναν χρόνο δεν θα δάνειζαν ποτέ.»
Πηγή: http://www.newsbomb.gr
Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ισπανία όπου το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς Podemos ζητάει μια αναθεώρηση του ισπανικού χρέους, το οποίο έφτασε στο συμβολικό 100% του ΑΕΠ το 2015.
Το δημοσίευμα θέτει λοιπόν το ερώτημα, πώς οδηγήθηκαν σε χρέος οι ευρωπαϊκές χώρες.
Σε ένα γράφημα αντιπαραβάλλει το χρέος της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, σε σύγκριση με το ΑΕΠ τους στο τέλος του 2014:
Οι αριθμοί που προκύπτουν δηλαδή από το γράφημα είναι οι εξής:
Ελληνικό χρέος: 321 δις ευρώ
Ελληνικό ΑΕΠ: 183 δις ευρώ
Γαλλικό χρέος 2031 δις ευρώ
Γαλλικό ΑΕΠ 2138 δις ευρώ
Γερμανικό χρέος 2044 δις ευρώ
Γερμανικό ΑΕΠ 2900 δις ευρώ
Σε καθαρούς αριθμούς επομένως το χρέος της Γαλλίας και της Γερμανίας είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Ωστόσο αυτό που μετράει, αναφέρει η Le Monde, είναι το ΑΕΠ, που σημαίνει το επίπεδο του πλούτου που παράγεται από κάθε χώρα.
«Και εδώ φαίνεται ότι Γαλλία και Γερμανία παράγουν πολύ μεγαλύτερο πλούτο από όσα είναι τα χρέη τους, σε αντίθεση με την Ελλάδα που έχει πολύ μεγαλύτερο χρέος και ένα πολύ αδύνατο ΑΕΠ, δηλαδή ένα πολύ αδύνατο επίπεδο πλούτου.
Με αυτή τη μέθοδο μέτρησης βλέπουμε ότι κι άλλες χώρες ξεπερνούν το κατώφλι του 100% του ΑΕΠ: η Ιαπωνία, για παράδειγμα, έχει χρέος 245% του ΑΕΠ της. Ο μέσος όρος, μάλιστα, χρέους των οικονομιών που μετράει ο ΟΟΣΑ ανέρχεται στο 117,4% του ΑΠΕ τους».
Το δημοσίευμα καταλήγει: «Πέρα από το πρόβλημα μεθοδολογίας στη μέτρηση του χρέους υπάρχει και ένα πρόβλημα λογικής: το χρέος είναι αποτέλεσμα πολιτικών πολλών δεκαετιών χρέωσης, ενώ το ΑΕΠ μετράται κάθε χρόνο. Ωστόσο το χρέος δεν επιστρέφεται σε έναν χρόνο. Αν οι τράπεζες υπολόγιζαν τα χρέη μιας οικογένειας (κεφάλαιο και τόκοι) σε σχέση με τα χρήματα που κερδίζουν σε έναν χρόνο δεν θα δάνειζαν ποτέ.»
