οργάνωσης του χρόνου εργασίας.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο 4,
προβλέπεται ότι όταν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει τις έξι
ώρες, πρέπει να χορηγείται διάλειμμα τουλάχιστον 15 λεπτών, κατά τη
διάρκεια του οποίου οι εργαζόμενοι δικαιούνται να απομακρυνθούν από τη
θέση εργασίας τους.
Τα διαλείμματα αυτά δεν επιτρέπεται να χορηγούνται συνεχόμενα με την έναρξη ή τη λήξη της ημερήσιας εργασίας.
Οι
λεπτομέρειες του διαλείμματος και ιδίως η διάρκεια και οι όροι
χορήγησής του εφόσον δεν ρυθμίζονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή
από την κείμενη νομοθεσία, καθορίζονται στο επίπεδο της επιχείρησης
στα πλαίσια της διαβούλευσης μεταξύ του εργοδότη και των εκπροσώπων των
εργαζομένων (Ν. 1264/82 Για τον εκδημοκρατισμό του Συνδικαλιστικού
κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των
εργαζομένων" (79/Α)) ή των εκπροσώπων τους για θέματα υγιεινής και
ασφάλειας των εργαζομένων (άρθρα 2 (παράγραφος 4) και 10 του Π.Δ. 17/96]
και σύμφωνα με την γραπτή εκτίμηση κινδύνου [ άρθρο 8 (παράγραφος 1)
του Π.Δ. 17/96], στην οποία θα πρέπει να εκτιμώνται και οι κίνδυνοι που
συνδέονται με την οργάνωση του χρόνου εργασίας.
Ο
χρόνος διαλείμματος, λοιπόν, δεν είναι εντός του ωραρίου και δεν
αμείβεται, εκτός εάν έχει συμφωνηθεί κάτι τέτοιο στην ατομική σύμβαση
εργασίας ή εάν αυτό προβλέπεται από την ΣΣΕ ή ΔΑ σύμφωνα με την οποία
αμείβεται ο εργαζόμενος και εφόσον αυτή ισχύει.
Ο Ν. 4093/2012,
μάλιστα, προβλέπει ότι η απασχόληση των εργαζομένων στα καταστήματα θα
πρέπει να εντάσσεται εντός του πλαισίου των καθηκόντων που προβλέπονται
από τις συμβάσεις εργασίας τους και τηρουμένων των σχετικών ρυθμίσεων
για τα χρονικά όρια εργασίας. Οι ρυθμίσεις αυτές μπορούν να αφορούν τις
εβδομαδιαίες αναπαύσεις, το ημερήσιο διάλειμμα, την ημερήσια ανάπαυση
κ.λπ.
Σαν
παράδειγμα ΣΣΕ, που προβλέπει ότι το διάλειμμα θεωρείται χρόνος
εργασίας και αμείβεται είναι εκείνη των Εμπορικών Επιχειρήσεων
2002-2003 (Π.Κ. 97/2002), η οποία στο άρθρο 3 ανέφερε ότι στις
ειδικότητες όλων των εργαζομένων που υπάγονται σ΄ αυτήν χορηγείται κατά
τη διάρκεια της εργασίας τους διάλειμμα 20 λεπτών το οποίο θεωρείται
κανονικά ως χρόνος εργασίας.
Επίσης, η ΣΣΕ των Επισιτιστικών Καταστημάτων
2005 (Π.Κ. 47/2005) στο άρθρο 7 αναφέρει ότι το διάλειμμα που
λαμβάνεται για ανάπαυση και φαγητό, θα χορηγείται μέσα στον εργάσιμο
χρόνο, λαμβάνοντας όμως υπόψη για την συγκεκριμένη ώρα πραγματοποίησής
του τις ανάγκες της επιχείρησης.
Ακόμα
η ΣΣΕ των εργαζομένων στις επιχειρήσεις καλλυντικών με την ειδικότητα
του/της συμβούλου ομορφιάς/αισθητικού 2013 (Π.Κ. 11/2013) στο άρθρο
8-Διάλειμμα Εργασίας προβλέπει ότι χορηγείται σε όλους τους εργαζόμενους
τριάντα (30) λεπτών ημερήσιο διάλειμμα στο πλαίσιο του ωραρίου εργασίας
τους.
Τέλος
η ΣΣΕ μουσικών στα κέντρα διασκέδασης. (Π.Κ. 23/2012) στο άρθρο 5
προβλέπει ότι στις ώρες εργασίας, που δεν υπερβαίνουν τις 4,30
συνεχόμενες για κάθε ημέρα, περιλαμβάνεται ένα διάλειμμα για ανάπαυση
διάρκειας είκοσι (20) λεπτών. Ο καθορισμός του διαλείμματος εντός του
(ωραρίου θα γίνεται κατόπιν συμφωνίας με τον εργοδότη ή εκπρόσωπο του
και με τρόπο που δεν θα δημιουργεί πρόβλημα στην ομαλή εκτέλεση του
προγράμματος της ορχήστρας. Ειδικά οι τραγουδιστές και οι εκτελεστές
πνευστών μουσικών οργάνων δικαιούνται ένα διάλειμμα δέκα πέντε (15)
λεπτών για κάθε σαράντα πέντε (45) λεπτά συνεχούς εργασίας. Αν οι
ανάγκες του προγράμματος το απαιτούν, ο χρόνος του διαλείμματος μπορεί
να μετατίθεται εντός του ωραρίου, προστιθέμενος στο επόμενο ή τα επόμενα
διαλείμματα.
Βέβαια, σήμερα οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας έχουν λήξει.
Κι όσες νέες γίνονται εφαρμόζονται υποχρεωτικά μόνο στην περίπτωση που
τόσο ο εργοδότης όσο και οι εργαζόμενοι ανήκουν στους συνυπογράφοντες
φορείς.
Στην
περίπτωση που παρά τη λήξη της η σύμβαση, που προέβλεπε ότι το
διάλειμμα θεωρείται χρόνος εργασίας- συνεχίζει να εφαρμόζεται –ως
ατομική σύμβαση εργασίας πλέον- ισχύει και η υποχρέωση αναγνώρισης του
διαλείμματος ως χρόνου εργασίας.
Εφόσον έχει υπογραφεί νεώτερη ατομική σύμβαση εργασίας, εφαρμόζεται ό,τι προβλέπει αυτή.
Γενικά αν οποιαδήποτε ΣΣΕ δεν αναφέρει ειδικό τρόπο για το διάλειμμα τότε ισχύουνε οι γενικές νομοθετικές διατάξεις.
Πηγή: oenet.gr
Από το ΜΕΤΑ
