Αναλυτικά:
Με έκπληξη άκουσα από την τηλεόραση τη δήλωση του πρωθυπουργού την Τρίτη (21/7) και αυτή η έκπληξη αποτέλεσε το έναυσμα για να γράψω κάποιες παρατηρήσεις.
Πρώτον: Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παρότρυνε «κάποιους», έτσι ανωνύμως, να «μην κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της δικής του υπογραφής», την οποία έβαλε στη συμφωνία – νέο μνημόνιο. Πράγματι υπάρχουν υπογραφές που, όταν μπαίνουν, ανάλογα με την περίπτωση, προκαλούν ασφάλεια και σιγουριά ή ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Η υπογραφή ενός νέου μνημονίου λιτότητας μόνο οργή και ανησυχία επιφέρει και σίγουρα ο,τιδήποτε άλλο παρά ασφάλεια προκαλεί.
Πέραν τούτου, το πρωθυπουργικό επιχείρημα γι αυτούς που, τάχα, «κρύβονται» είναι τετριμμένο, αφού και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, που υπέγραψαν μνημόνια, τις ίδιες αιτιάσεις επικαλούνταν, πως δέχονταν , δήθεν, κριτική «εκ του ασφαλούς»!!! Είχαν δίκιο;
Δεύτερον: Στη ζωή και πρώτα απ’ όλα στην πολιτική, υπάρχουν συχνότατα εκβιασμοί και μάλιστα εκβιασμοί ακραία αποκρουστικοί και κτηνώδεις αλλά από την άλλη υπάρχουν και εκβιαζόμενοι , οι οποίοι είτε υποκύπτουν στους εκβιασμούς είτε αντιστέκονται και τους αρνούνται.
Τρίτον: Στις 12 Ιούλη ανακαλύφθηκε ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση απέναντι στους εκβιασμούς και έπρεπε αναγκαστικά να υπογραφεί νέο μνημόνιο με νέα μέτρα λιτότητας; Όταν επί πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αντιμάχονταν ένα νέο μνημόνιο αλλά και ζητούσε την άμεση ακύρωση των υπαρχόντων, δεν είχε εναλλακτική λύση ή πίστευε αφελώς ότι αυτή η εναλλακτική πρόταση θα μπορούσε αποκλειστικά και σε κάθε περίπτωση να επιτευχθεί εντός ευρωζώνης; Όταν στις 5 Ιουλίου προκηρύχθηκε δημοψήφισμα και ζητήθηκε από τον ελληνικό λαό και τη νεολαία να πει ΟΧΙ στα μνημόνια, τους εκβιασμούς και τη λιτότητα, δεν υπήρχε εναλλακτική λύση; Τι άλλαξε μέσα σε μια βδομάδα και το «ΟΧΙ» μετατράπηκε σιωπηρά σε «ΝΑΙ»;
Τέταρτον: Η εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα δεν είναι τεχνικο-μελετητικό ζήτημα αλλά εξόχως πολιτικό. Μια αντιμνημονιακή-προοδευτική εναλλακτική λύση δεν μπορεί να διεκδικηθεί χωρίς να θέσουν όσοι την προβάλλουν σε αμφισβήτηση τη θέση της χώρας μας στην ευρωζώνη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε που ήθελε να ακούσει για μια τέτοια επιλογή. Η παρουσία της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ήταν για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και την ύστατη στιγμή, το απαρασάλευτο δόγμα, που έπαιρνε χαρακτηριστικά θρησκευτικής προσήλωσης και η ενδεχόμενη έξοδος εμφανίζονταν περίπου ως είσοδος στην κόλαση! Εναλλακτική λύση, λοιπόν, υπήρχε. Η πολιτική βούληση δεν υπήρχε για να αναδειχθεί αυτή η λύση και για να προετοιμαστεί ο λαός για να την αποδεχθεί και να την πιστέψει.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτοπαγιδευμένη στο γερμανικό γκέτο της ευρωζώνης και στην «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ. Αυτό έφταιγε και όχι η μη ύπαρξη εναλλακτικής λύσης.
Πέμπτον: Όσο γι΄ αυτούς που από ένδεια επιχειρημάτων εμφανίζουν το αριστερό εναλλακτικό σχέδιο ως «ριφιφί» (!!!), τάχα, στο Νομισματοκοπείο και «αρπαγή» του stock των χαρτονομισμάτων της ΕΚΤ, δεν θέλω να παρασυρθώ και να πω κάτι ιδιαίτερα δηκτικό , απλώς να θυμίσω ότι άλλοι και σε άλλες σκοτεινές περιόδους ήταν που εμφάνιζαν τους αριστερούς ως «ληστοσυμμορίτες». Από κει και πέρα , όμως, είναι απολύτως παράδοξο να θεωρούμε «νόμιμη» τη διακοπή από την ΕΚΤ της ρευστότητας των τραπεζών και «νόμιμο» τον στραγγαλισμό της οικονομίας μας αλλά «ριφιφί» και «αρπαγή» την αξιοποίηση των 20 δις προκειμένου να διευκολυνθεί , με νόμιμη πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, η ενδεχόμενη μετάβαση από το ευρώ στο εθνικό νόμισμα. Η νόμιμη αξιοποίηση των 20 δις της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας δεν είναι η εναλλακτική λύση, είναι πιθανόν ένα από τα πολλά μέσα, για την προώθηση της εναλλακτικής λύσης. Αντί, λοιπόν, να χτυπούν κάποιοι τη λύση , επιχειρούν να διαβάλλουν τα μέσα για την επίτευξή της. Κι αυτό, ακόμα, με πολύ άστοχο τρόπο!
Πηγή:http://www.enikos.gr
