παράγοντας είναι πως «δεν υπάρχει συμφωνία εάν δεν συμφωνηθούν όλα». Είναι ένα μήνυμα, δε, που μπορεί να αποτελεί και απάντηση στην «γενναιόδωρη» - και καθόλου αθώα - πρόταση Σόιμπλε «να εφαρμόσει ο Τσίπρας τουλάχιστον το 60% των συμφωνηθέντων».
Οι υπαναχωρήσεις, από τη μείωση του αφορολόγητου έως την έκταση του κόφτη, θα κριθούν ακριβώς, από τα αντισταθμιστικά οφέλη αυτής της «συμφωνίας σε όλα».
Και οι τρεις προβληματισμοί εκπορεύονται όλοι από το -δυσμενές- γεγονός ότι το ελληνικό ζήτημα έχει γίνει πλέον, αμετάκλητα, μέρος του γερμανικού προεκλογικού παιχνιδιού.
Ο «σκληρός» Σόιμπλε και η «πολιτική» Μέρκελ
Το πρώτο στοιχείο που επισημαίνουν κυβερνητικές πηγές είναι ότι τα «τελεσίγραφα» Σόιμπλε προς την Αθήνα κλιμακώνονται όσο ανεβαίνουν τα ποσοστά του ακροδεξιού AfD και όσο εντείνεται η δημοσκοπική πίεση από τους σοσιαλδημοκράτες μετά την υποψηφιότητα Σουλτς. Ο γερμανός υπουργός χρησιμοποιεί την τιμωρία της Ελλάδας ως όπλο συγκράτησης του συντηρητικού πολιτικού του ακροατηρίου και όσο σκληραίνει η προεκλογική μάχη στη Γερμανία τόσο θα σκληραίνει και η στάση Σόιμπλε.
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι η Μέρκελ θέλει να κερδίσει τις εκλογές. Και γέρνει, έστω και με πιο «πολιτική» γλώσσα, όλο και περισσότερο προς την γραμμή Σόιμπλε.
Στη Μάλτα, η Άνγκελα Μέρκελ παρέπεμψε ξανά τον Αλέξη Τσίπρα στους θεσμούς, ενώ με μια κίνηση ακόμη πιο ενδεικτική τάχθηκε για πρώτη φορά ανοιχτά υπέρ της Ευρώπης των «διαφορετικών ταχυτήτων» -υπέρ δηλαδή του γνωστού σχεδίου Σόιμπλε.
Το εξωθεσμικό Eurogroup
Το δε τρίτο, και επακόλουθο, πρόβλημα είναι ότι «θεσμοί» σημαίνει αποφάσεις στο Eurogoup. Και το Eurogroup το ελέγχει επίσης ο Σόιμπλε.
Κατά τις ίδιες κυβερνητικές πηγές, δεν ήταν τυχαία η αναφορά Τσίπρα από τη Μάλτα σε εξωθεσμικά όργανα -δηλαδή το Εurogroup- που αποφασίζουν σε κλειστές πόρτες για τις τύχες των λαών.
Ανάλογη θέση έχουν, και την εκφράζουν και ημιεπισήμως πλέον, και η Κομισιόν και η ΕΚΤ. Η επιρροή τους όμως παραμένει αδύναμη και η δομή των κέντρων λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα στον επόμενο, ούτε τον μεθεπόμενο μήνα…
Ποιες δεν είναι «υπαναχωρήσεις αρχών»
Με αυτά τα δεδομένα, το καλό σενάριο στο νέο μπρα ντε φερ που ξεκινά από αύριο, παραμένει μια συμφωνία έως τον Μάρτιο με το, κατά το δυνατό, λιγότερο επώδυνο τίμημα για την Ελλάδα.
Εξ ου και δεν λανθάνει της προσοχής το τελευταίο μήνυμα Τσίπρα από τη Βουλή – ότι η συμφωνία και η αξιολόγηση θα κλείσει «χωρίς υπαναχωρήσεις αρχών», χωρίς όμως να επαναλαμβάνεται η δήλωση του πρωθυπουργού ότι δεν θα υπάρξει «ούτε ένα ευρώ σε νέα μέτρα».
Το ΔΝΤ και ο οδικός χάρτης
Η συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ τη Δευτέρα για την βιωσιμότητα του χρέους θα δείξει και πάνω σε ποιο -τελικό- κλίμα θα επιχειρηθεί αυτή η συμφωνία. Διότι απόφαση του Ταμείου για την συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα δεν θα υπάρξει μεν, θα διαφανεί όμως ένα πρώτο στίγμα περί του ρόλου του Ταμείου παγκοσμίως στην εποχή Τραμπ.
Από εκεί και πέρα όλες οι πλευρές θα αναγκαστούν να ανοίξουν κάποια τουλάχιστον από τα χαρτιά τους έως το EuroWokringGroup της 9ης Φεβρουαρίου: Η μεν Αθήνα να δώσει ένα κατ’ αρχάς στίγμα του τι συμπεριλαμβάνεται και τι όχι στις «υπαναχωρήσεις αρχών», και οι δανειστές τί – και εάν – προτίθενται να περιλάβουν επί της ουσίας στα ανταλλάγματα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και στα πλεονάσματα.
Ο κρίσιμος μήνας Μάρτιος
Εάν υπάρξουν οιωνοί σύγκλισης, τότε παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο συμφωνίας είτε στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, είτε σε έκτακτη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης στις αρχές Μαρτίου.
Πέραν του Μαρτίου όμως τα πάντα εισέρχονται σε τελείως διαφορετική τροχιά και γίνονται απρόβλεπτα. Και, επ’ αυτού, κυβερνητικές πηγές στην Αθήνα τονίζουν με ένταση δύο πράγματα: Αφ’ ενός το ότι «δεν υπάρχει συμφωνία εάν δεν συμφωνηθούν όλα» και αφ΄ετέρου ότι «δεν θα αφήσουμε τον Σόιμπλε να μας σπρώξει στην παγίδα του Ιουλίου»…
Πηγή: http://tvxs.gr
