Συνέντευξη του Κώστα Κουμπούνη στον Τάσο Γιαννόπουλο
Μεταλλωρύχος, μέλος του συνδικάτου FGΤΒ, στο οποίο υπάγεται ο
κλάδος του (μεταλλουργία της Βαλονίας) και της Γενικής Συνομοσπονδίας
Εργαζομένων Βελγίου, Έλληνας δεύτερης γενιάς: Ο Κώστας Κουμπούνης μιλάει
στο Left.gr για τις διεκδικήσεις των ...
εργαζομένων σε Βέλγιο και Ελλάδα, την αλληλεγγύη στη χώρα μας αλλά και τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πρώτο στην ατζέντα βρίσκεται ασφαλώς το ζήτημα της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων το οποίο θέτει επιτακτικά η ελληνική κυβέρνηση κατά τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Όπως αναλυτικά τόνισε στο Left.gr ο Κ. Κουμπούνης: «Οι δανειστές είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων γιατί το σημερινό καθεστώς πάει ενάντια στις ευρωπαϊκές αξίες. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις σε ένα κράτος. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι η καρδιά του κράτους γιατί ρυθμίζουν τη ζωή των εργαζόμενων. Δεν έχουν συμφέρον μόνο οι εργαζόμενοι από την ύπαρξη συλλογικών συμβάσεων, συμφέρει και τους εργοδότες γιατί θα έχουν κοινωνική ειρήνη. Όταν υπογράφουμε μία συλλογική σύμβαση, μπαίνουμε για 2 χρόνια σε ένα είδος κοινωνικής ειρήνης. Πάει να πει ότι δε θα διεκδικήσουν τίποτα παραπάνω τα συνδικάτα και δε θα κόψουν τίποτα οι εργοδότες προς τα κάτω. Συμφέρει και τις δύο πλευρές να έχουν συλλογικές συμβάσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βάλει αυτό το θέμα στην πρώτη γραμμή της μάχης».
Η κουβέντα έρχεται αυτόματα στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα:
«Στην Ελλάδα συνεχίζει να υπάρχει μία ΓΣΕΕ που την ελέγχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και είναι απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία, φυσικά δεν λέω ότι κάνει μόνο καλά πράγματα, αλλά, κάνει μία μεγάλη προσπάθεια να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις. Δεν καταλαβαίνω μία ΓΣΕΕ που δεν στοιχίζεται πίσω από αυτό τουλάχιστον το αίτημα. Και δεν καταλαβαίνω και κάποια κόμματα που κάνουν το ίδιο. Δεύτερον, με όσα γίνονται στην αξιολόγηση και με τα όσα τρελά ζητάει το ΔΝΤ, απορώ γιατί η ΓΣΕΕ δεν παίρνει θέση, όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση, αλλά για να τοποθετηθεί ενάντια σε όσα ζητάνε, παρά μόνο κάνει κάποιες απεργίες».
Στο Βέλγιο, όπως σημειώνει, υπάρχουν ακόμα συλλογικές συμβάσεις:
«Στο Βέλγιο, εδώ και 1 χρόνο οι εργοδότες και οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης έλεγαν ότι δεν θα διαπραγματευτούν ξανά με τα συνδικάτα, ότι δεν γίνεται να υπάρχει πολυκλαδική συλλογική σύμβαση. Όμως, πριν από ένα μήνα, πετύχαμε μία πολυκλαδική συλλογική σύμβαση. Ο κοινωνικός διάλογος στο Βέλγιο είναι ακόμα μία παράδοση που προσπαθούμε να την κρατήσουμε».
Ασφαλώς, σχολιάζει ο Κ. Κουμπούνης, υπάρχει και εκεί προσπάθεια απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος και της συλλογικής δράσης των εργαζόμενων:
«Τα συνδικάτα στο Βέλγιο έχουν ακόμα δύναμη αλλά με την προπαγάνδα που έχει πέσει προσπαθούν να τα απαξιώσουν. Μία έρευνα που δημοσιεύτηκε ανέφερε ότι μόνο το 22% του πληθυσμού έχει εμπιστοσύνη στα συνδικάτα. Σε δικιά μας έρευνα όμως, βρήκαμε ότι το 71% έχει ακόμα εμπιστοσύνη στα συνδικάτα και λέει ότι είναι χρήσιμα. Εδώ τα συνδικάτα δεν είναι κομματικοποιημένα αλλά ανεξάρτητα και αυτή είναι και η δύναμή τους. Είναι κόντρα στην εξουσία όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει».
«Ένας ακόμα νεοφιλελεύθερος μύθος είναι ότι η απελευθέρωση των απολύσεων θα φέρει αύξηση της απασχόλησης», απαντάει ο Κ. Κουμπούνης σε ερώτηση για το θέμα των ομαδικών απολύσεων που επίσης απασχολεί τη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. Όπως υπογραμμίζει: «Οι εργοδότες λένε ότι "για να προσλάβουμε εργαζόμενους, δώστε μας την ευκαιρία να τους απολύσουμε". Σαν συνδικαλιστής, πιστεύω ότι αυτό δεν θα φέρει πιο πολλές θέσεις εργασίας αλλά περισσότερη πίεση προς τους εργαζόμενους. Γιατί, φανταστείτε τι πίεση θα έχει ένας άνθρωπος που προσλαμβάνεται όταν ξέρει ότι ο εργοδότης μπορεί να τον απολύσει από τη μία μέρα στην άλλη με κάθε ευκολία. Όταν διευκολύνεις την απόλυση ενός εργαζόμενου ανοίγεις όλες τις πόρτες σε ανθρώπους που δείχνουν ότι δεν έχουν καθόλου τύψεις που καταστρέφουν τη ζωή ολόκληρων οικογενειών. Όταν απολύεις έναν εργαζόμενο, δεν απολύεις ένα άτομο αλλά μειώνεις το επίπεδο (ζωής) της οικογένειάς του, του εμπόρου που μένει δίπλα του και επηρεάζεις μία ολόκληρη αλυσίδα ανθρώπων και δραστηριοτήτων».
Κάπως έτσι διαμορφώνεται ανοιχτό πεδίο δράσης για την ακροδεξιά: «Ο κόσμος αρχίζει και χάνει την εμπιστοσύνη του όχι μόνο στα συνδικάτα αλλά σε ότι υπήρχε παλαιότερα ως θεσμός, στα πολιτικά κόμματα και σε κάθε τρόπο συλλογικής έκφρασης. Νομίζει ότι είναι ο άνθρωπος, το άτομο, εναντίον της κοινωνίας. Δεν υπάρχει συλλογική σκέψη και συνείδηση. Και κάπου εκεί βρίσκει έδαφος και ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Στο Βέλγιο σκεφτείτε ότι ήρθαν ελάχιστοι πρόσφυγες σε σχέση με την Ελλάδα (για την προσπάθεια της οποίας δεν μαθαίνουμε από κανέναν) και αμέσως ανέβηκε η ακροδεξιά. Βλέπουμε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τι γίνεται».
Κατά τον Κ. Κουμπούνη, αντίβαρο σε όλα τα παραπάνω πρέπει να είναι ισχυρά και αυτόνομα συνδικάτα: «Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τα συνδικάτα ώστε να τους δώσει την ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθούν από το κράτος. Απ’ ότι ξέρω το κράτος δίνει λεφτά στα συνδικάτα. Πρέπει τα τελευταία να επιζούν μόνο από τις συνδρομές των εργαζομένων. Τότε θα είναι πολύ πιο ανεξάρτητα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, διακρίνει αρκετές θετικές παρακαταθήκες σε γενικότερο επίπεδο:
«Στην Ελλάδα, ευτυχώς, παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, δεν βλέπεις να εκτινάσσεται η Χρυσή Αυγή γιατί, ό,τι κι αν της καταλογίσει κάποιος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα καλό, το οποίο δεν έκαναν οι άλλες κυβερνήσεις και οι λεγόμενοι σοσιαλιστές: πάει εκεί που ενεργούσε η άκρα δεξιά, στα φτωχά στρώματα. Κι εγώ πάντα λέω ότι τα φτωχά στρώματα δεν πρέπει να είναι προνομιακό πεδίο για την ακροδεξιά αλλά για την Αριστερά.
Η Αριστερά χρειάζεται μία σπίθα, ακόμα αντέχει, δεν έχει κατακρημνιστεί όπως άλλα κόμματα που άσκησαν εξουσία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, γι αυτό και δεν έχει πέσει ακόμα αυτή η κυβέρνηση. Μένει γιατί υπάρχει ακόμα μία εμπιστοσύνη, με τις τελευταίες κινήσεις που κάνει στα σχολεία, με το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης κ.α. και πολύς κόσμος που ήταν απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει και λέει ξανά θετικά πράγματα. Νομίζω ότι αν βγει από τη δεύτερη αξιολόγηση χωρίς πολλές υποχωρήσεις, θα αντέξει για χρόνια».
Το δικό του συνδικάτο αλλά και πολλοί Έλληνες του Βελγίου στηρίζουν και έμπρακτα εργαζόμενους και κινήματα στη χώρα μας:
«Έχουμε στήσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, βοηθάμε την "Αλληλεγγύη για Όλους", τη μεταλλουργεία, καθώς θεωρούμε ότι τα συνδικάτα στην Ελλάδα είναι ακόμα χρήσιμα για πολλά πράγματα και προσπαθούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα δίνοντας μια εικόνα αντίθετη από αυτή που θέλουν οι κυρίαρχοι να περάσουν, δίνουμε μία εικόνα της Ελλάδας που παράγει, που δημιουργεί», τονίζει ο Κ. Κουμπούνης και συμπληρώνει: «Εγώ που δεν είμαι κάθε μέρα στην Ελλάδα και έρχομαι κάποιες φορές σε τακτά χρονικά διαστήματα βλέπω ότι κάτι αλλάζει, η χώρα δεν είναι αυτή που ήταν τα τελευταία 4 χρόνια βυθισμένη στην κατάθλιψη, κάτι κινείται και προπαντός οι Έλληνες δεν το βάζουν κάτω, η ακροδεξιά δεν ανεβαίνει, βοηθάνε τους πρόσφυγες, όλα αυτά προσπαθούμε να τα δείξουμε!».
Πηγή: https://left.gr
εργαζομένων σε Βέλγιο και Ελλάδα, την αλληλεγγύη στη χώρα μας αλλά και τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πρώτο στην ατζέντα βρίσκεται ασφαλώς το ζήτημα της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων το οποίο θέτει επιτακτικά η ελληνική κυβέρνηση κατά τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Όπως αναλυτικά τόνισε στο Left.gr ο Κ. Κουμπούνης: «Οι δανειστές είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων γιατί το σημερινό καθεστώς πάει ενάντια στις ευρωπαϊκές αξίες. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις σε ένα κράτος. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι η καρδιά του κράτους γιατί ρυθμίζουν τη ζωή των εργαζόμενων. Δεν έχουν συμφέρον μόνο οι εργαζόμενοι από την ύπαρξη συλλογικών συμβάσεων, συμφέρει και τους εργοδότες γιατί θα έχουν κοινωνική ειρήνη. Όταν υπογράφουμε μία συλλογική σύμβαση, μπαίνουμε για 2 χρόνια σε ένα είδος κοινωνικής ειρήνης. Πάει να πει ότι δε θα διεκδικήσουν τίποτα παραπάνω τα συνδικάτα και δε θα κόψουν τίποτα οι εργοδότες προς τα κάτω. Συμφέρει και τις δύο πλευρές να έχουν συλλογικές συμβάσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βάλει αυτό το θέμα στην πρώτη γραμμή της μάχης».
Η κουβέντα έρχεται αυτόματα στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα:
«Στην Ελλάδα συνεχίζει να υπάρχει μία ΓΣΕΕ που την ελέγχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και είναι απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία, φυσικά δεν λέω ότι κάνει μόνο καλά πράγματα, αλλά, κάνει μία μεγάλη προσπάθεια να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις. Δεν καταλαβαίνω μία ΓΣΕΕ που δεν στοιχίζεται πίσω από αυτό τουλάχιστον το αίτημα. Και δεν καταλαβαίνω και κάποια κόμματα που κάνουν το ίδιο. Δεύτερον, με όσα γίνονται στην αξιολόγηση και με τα όσα τρελά ζητάει το ΔΝΤ, απορώ γιατί η ΓΣΕΕ δεν παίρνει θέση, όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση, αλλά για να τοποθετηθεί ενάντια σε όσα ζητάνε, παρά μόνο κάνει κάποιες απεργίες».
Στο Βέλγιο, όπως σημειώνει, υπάρχουν ακόμα συλλογικές συμβάσεις:
«Στο Βέλγιο, εδώ και 1 χρόνο οι εργοδότες και οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης έλεγαν ότι δεν θα διαπραγματευτούν ξανά με τα συνδικάτα, ότι δεν γίνεται να υπάρχει πολυκλαδική συλλογική σύμβαση. Όμως, πριν από ένα μήνα, πετύχαμε μία πολυκλαδική συλλογική σύμβαση. Ο κοινωνικός διάλογος στο Βέλγιο είναι ακόμα μία παράδοση που προσπαθούμε να την κρατήσουμε».
Ασφαλώς, σχολιάζει ο Κ. Κουμπούνης, υπάρχει και εκεί προσπάθεια απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος και της συλλογικής δράσης των εργαζόμενων:
«Τα συνδικάτα στο Βέλγιο έχουν ακόμα δύναμη αλλά με την προπαγάνδα που έχει πέσει προσπαθούν να τα απαξιώσουν. Μία έρευνα που δημοσιεύτηκε ανέφερε ότι μόνο το 22% του πληθυσμού έχει εμπιστοσύνη στα συνδικάτα. Σε δικιά μας έρευνα όμως, βρήκαμε ότι το 71% έχει ακόμα εμπιστοσύνη στα συνδικάτα και λέει ότι είναι χρήσιμα. Εδώ τα συνδικάτα δεν είναι κομματικοποιημένα αλλά ανεξάρτητα και αυτή είναι και η δύναμή τους. Είναι κόντρα στην εξουσία όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει».
Νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και ακροδεξιός κίνδυνος
Αυτή η απαξίωση δεν είναι η μόνη έκφραση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στον κόσμο της Εργασίας.«Ένας ακόμα νεοφιλελεύθερος μύθος είναι ότι η απελευθέρωση των απολύσεων θα φέρει αύξηση της απασχόλησης», απαντάει ο Κ. Κουμπούνης σε ερώτηση για το θέμα των ομαδικών απολύσεων που επίσης απασχολεί τη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. Όπως υπογραμμίζει: «Οι εργοδότες λένε ότι "για να προσλάβουμε εργαζόμενους, δώστε μας την ευκαιρία να τους απολύσουμε". Σαν συνδικαλιστής, πιστεύω ότι αυτό δεν θα φέρει πιο πολλές θέσεις εργασίας αλλά περισσότερη πίεση προς τους εργαζόμενους. Γιατί, φανταστείτε τι πίεση θα έχει ένας άνθρωπος που προσλαμβάνεται όταν ξέρει ότι ο εργοδότης μπορεί να τον απολύσει από τη μία μέρα στην άλλη με κάθε ευκολία. Όταν διευκολύνεις την απόλυση ενός εργαζόμενου ανοίγεις όλες τις πόρτες σε ανθρώπους που δείχνουν ότι δεν έχουν καθόλου τύψεις που καταστρέφουν τη ζωή ολόκληρων οικογενειών. Όταν απολύεις έναν εργαζόμενο, δεν απολύεις ένα άτομο αλλά μειώνεις το επίπεδο (ζωής) της οικογένειάς του, του εμπόρου που μένει δίπλα του και επηρεάζεις μία ολόκληρη αλυσίδα ανθρώπων και δραστηριοτήτων».
Κάπως έτσι διαμορφώνεται ανοιχτό πεδίο δράσης για την ακροδεξιά: «Ο κόσμος αρχίζει και χάνει την εμπιστοσύνη του όχι μόνο στα συνδικάτα αλλά σε ότι υπήρχε παλαιότερα ως θεσμός, στα πολιτικά κόμματα και σε κάθε τρόπο συλλογικής έκφρασης. Νομίζει ότι είναι ο άνθρωπος, το άτομο, εναντίον της κοινωνίας. Δεν υπάρχει συλλογική σκέψη και συνείδηση. Και κάπου εκεί βρίσκει έδαφος και ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Στο Βέλγιο σκεφτείτε ότι ήρθαν ελάχιστοι πρόσφυγες σε σχέση με την Ελλάδα (για την προσπάθεια της οποίας δεν μαθαίνουμε από κανέναν) και αμέσως ανέβηκε η ακροδεξιά. Βλέπουμε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τι γίνεται».
Κατά τον Κ. Κουμπούνη, αντίβαρο σε όλα τα παραπάνω πρέπει να είναι ισχυρά και αυτόνομα συνδικάτα: «Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τα συνδικάτα ώστε να τους δώσει την ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθούν από το κράτος. Απ’ ότι ξέρω το κράτος δίνει λεφτά στα συνδικάτα. Πρέπει τα τελευταία να επιζούν μόνο από τις συνδρομές των εργαζομένων. Τότε θα είναι πολύ πιο ανεξάρτητα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η «αλληλεγγύη στην Ελλάδα που αγωνίζεται»
Ζητάμε τη γνώμη του για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συμπληρώνει ακριβώς 2 χρόνια ζωής, από τη σκοπιά των αιτημάτων του κόσμου της Εργασίας: «Σε 2 χρόνια είναι δύσκολο να αλλάξεις μία νοοτροπία που υπάρχει εκατοντάδες χρόνια. Και νομίζω ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τόσα πολλά να κοιτάξει που δεν προλαβαίνει (σ.σ.: να εστιάσει μόνο στα συνδικαλιστικά και εργασιακά θέματα). Νομίζω ότι με το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, το οποίο ανέλαβε ο Ν. Ηλιόπουλος, κάτι θα προχωρήσει αλλά δεν θα αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη η συνδικαλιστική νοοτροπία».Ωστόσο, διακρίνει αρκετές θετικές παρακαταθήκες σε γενικότερο επίπεδο:
«Στην Ελλάδα, ευτυχώς, παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, δεν βλέπεις να εκτινάσσεται η Χρυσή Αυγή γιατί, ό,τι κι αν της καταλογίσει κάποιος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα καλό, το οποίο δεν έκαναν οι άλλες κυβερνήσεις και οι λεγόμενοι σοσιαλιστές: πάει εκεί που ενεργούσε η άκρα δεξιά, στα φτωχά στρώματα. Κι εγώ πάντα λέω ότι τα φτωχά στρώματα δεν πρέπει να είναι προνομιακό πεδίο για την ακροδεξιά αλλά για την Αριστερά.
Η Αριστερά χρειάζεται μία σπίθα, ακόμα αντέχει, δεν έχει κατακρημνιστεί όπως άλλα κόμματα που άσκησαν εξουσία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, γι αυτό και δεν έχει πέσει ακόμα αυτή η κυβέρνηση. Μένει γιατί υπάρχει ακόμα μία εμπιστοσύνη, με τις τελευταίες κινήσεις που κάνει στα σχολεία, με το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης κ.α. και πολύς κόσμος που ήταν απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει και λέει ξανά θετικά πράγματα. Νομίζω ότι αν βγει από τη δεύτερη αξιολόγηση χωρίς πολλές υποχωρήσεις, θα αντέξει για χρόνια».
Το δικό του συνδικάτο αλλά και πολλοί Έλληνες του Βελγίου στηρίζουν και έμπρακτα εργαζόμενους και κινήματα στη χώρα μας:
«Έχουμε στήσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, βοηθάμε την "Αλληλεγγύη για Όλους", τη μεταλλουργεία, καθώς θεωρούμε ότι τα συνδικάτα στην Ελλάδα είναι ακόμα χρήσιμα για πολλά πράγματα και προσπαθούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα δίνοντας μια εικόνα αντίθετη από αυτή που θέλουν οι κυρίαρχοι να περάσουν, δίνουμε μία εικόνα της Ελλάδας που παράγει, που δημιουργεί», τονίζει ο Κ. Κουμπούνης και συμπληρώνει: «Εγώ που δεν είμαι κάθε μέρα στην Ελλάδα και έρχομαι κάποιες φορές σε τακτά χρονικά διαστήματα βλέπω ότι κάτι αλλάζει, η χώρα δεν είναι αυτή που ήταν τα τελευταία 4 χρόνια βυθισμένη στην κατάθλιψη, κάτι κινείται και προπαντός οι Έλληνες δεν το βάζουν κάτω, η ακροδεξιά δεν ανεβαίνει, βοηθάνε τους πρόσφυγες, όλα αυτά προσπαθούμε να τα δείξουμε!».
Πηγή: https://left.gr
