Γιάννης Μώρος: Στόχος της απεργίας η ανάταση και όχι απλά η δικαίωση κάποιων αιτημάτων

Στόχος της απεργίας η ανάταση και όχι απλά η δικαίωση κάποιων αιτημάτων. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν περάσει πάρα πολλά αντεργατικά μέτρα και οι εργαζόμενοι συνεχώς χάνουν τα όποια εφόδια είχαν για να στηριχθούν. Το βασικό είναι ότι έχουν συρρικνωθεί τα εισοδήματά τους με τον πληθωρισμό και πρέπει οπωσδήποτε να βγουν στον δρόμο και να διεκδικήσουν αύξηση στους μισθούς και να... ξαναδιεκδικήσουν στους χώρους της εργασίας τα δικαιώματά τους τα οποία αυτή η κυβέρνηση σχεδόν τείνει να εξαφανίσει στηρίζοντας τους εργοδότες. Θεωρούμε ότι αν υπάρξει μια μαζική κινητοποίηση θα υπάρξει μια ανάταση. Γιατί αυτή τη στιγμή βλέπουμε ότι οι μόνοι χαμένοι μετά τη δεκαετή περίοδο της κρίσης αλλά και τα τελευταία χρόνια ειδικότερα με την πανδημία είναι οι εργαζόμενοι. Ο συνδικαλισμός έχει δυσκολέψει. Οι διοικήσεις και αυτή η κυβέρνηση προσπαθούν με κάθε τρόπο να αφοπλίσουν και να αφαιρέσουν από τη φαρέτρα του συνδικάτου τα όποια όπλα είχε μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις συνδικαλιστών και σωματείων που διώκονται πράγμα που είναι πρωτοφανές. Υπάρχουν διοικήσεις που διεκδικούν αποζημιώσεις από σωματεία. Και γενικά προσπαθούν να κάνουν όσο μπορούν πιο δύσκολο τον τρόπο που θα μπορεί να συνδικαλιστεί ο εργαζόμενος στις μέρες μας με σκοπό να το εξαλείψουν. Φυσικά αυτό δεν είναι εύκολο δεν θα τους περάσει. Είναι ενθαρρυντικό ότι υπάρχει πολύ κόσμος που αντιδρά σε όλη αυτή την κατάσταση. Από την άλλη οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούν όλο και περισσότερο. Οι ενοικιαζόμενοι είναι κομμάτι πια της καθημερινότητάς μας με συμβάσεις μήνα τον μήνα ακόμη και ανά δεκαπέντε ημέρες. Κι αυτό η αλήθεια είναι δεν βοηθάει τον συνδικαλισμό ούτε για τους εναπομείναντες εργαζόμενους με μόνιμη σχέση εργασίας ούτε τους εργολαβικούς να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους γι αυτό και επιλέγονται αυτές οι μορφές για να ζουν σε ένα καθεστώς ανασφάλειας και ομηρείας. Αυτή η απεργία δεν έχει να κάνει μόνο με τα αιτήματα που συζητάμε όλο αυτό το διάστημα. Στόχος είναι να περάσει και το μήνυμα ότι κάτι γίνεται ότι αρχίζει ο κόσμος σιγά-σιγά να αντιδρά. Γιατί κινδυνεύει και το συνδικαλιστικό κίνημα μέσα απ όλη αυτή την κατάσταση τα τελευταία δυο-τρία χρόνια να κατηγορηθεί ότι δεν υπάρχει και δεν έχει ρόλο ύπαρξης. Τουναντίον όμως στον δικό μας κλάδο αν δεν υπήρχε το συνδικαλιστικό κίνημα θα είχαμε βιώσει πολύ χειρότερα πράγματα και θα είχαμε χάσει πολύ περισσότερα.

Δείτε το δημοσίευμα (εδώ)